რატომაა რომ როცა პატარა ხარ ვერ აფასებ იმ მდგომარეობას
რომელშიც ხარ? თუნდაც იმას, რომ თბილ სახლში ცხოვრობ და არაფერი შენი საზრუნავი არაა;
თუნდაც იმას რომ დედ-მამა გვერდით გყავს და თავს დაცულად გრძნობ.... რატომ ოცნებობს
ყველა პატარა უცებ გაზრდას და დიდობას მაშინ, როცა დიდები თავს დავდებთ რომ 1 დღით
მაინც დაგვაბრუნა წარსულში.... იქ, სადაც არ გაქვს დარდი, არც პასუხისმგებლობა, არც
გასაჭირი.... იქ ყველა შენს პატარა სასაცილო პრობლემას გადაგიჭრის დედა და საჭიროების
შემთხვევაში კედელივით წინ დაგიდგება მამა.... მამა რომელიც ფიქრობ, რომ მსოფლიოში ყველაზე
ძლიერია და ყველაზე მაგრად დაგიცავს.... ის ყველაზე მაგრად ჩხუბობს, ყველაზე ჭკვიანია
და ყველას მოერევა : )
არ მახსოვს რამდენი წლის ვიყავი მაშინ, ჩემი ძმაც
კი არ იყო დაბადებული, ვიყავი ალბათ 5 ან 6 წლის... მამაჩემის მეგობრები იყვნენ ჩვენთან
სახლში და სვამდნენ მგონი, რაღაც თემაზე საუბრობდნენ, და მამაჩემი ეუბნებოდა: ჩემს გოგოს
რომ ვინმემ აწყენინოს ან რამე უთხრას ხომ გამოვჭამ ბიჭო კისერსო J პატარა ვიყავი, მაგრამ დღესაც მახსოვს ის, რაც მაშინ
ვიგრძენი. მე ვიყავი დაცული, თავდაჯერებული, ამაყი გოგო, ვფიქრობდი რომ ვერავინ მომერეოდა.
ძალიან მინდა ეს გრძნობდა კიდევ მქონდეს და სიბრაზე
მახრჩობს, რომ ამის შესაძლებლობა აღარ მაქვს. ბურთები მეჩხირებიან კისერში იმიტომ რომ
მამა აღარ არის. ყველა ჩემს პრობლემაზე, ყველაზე აბსურდულზეც კი, ინსტინქტურად მინდება
მივიდე, დაველაპარაკო და თავი ისევ დაცულად და პატარა გოგოსავით ვიგრძნო. ჩვენი დიალოგები
ყოველთვის ისეთი ჭკვიანური და გულისამაჩუყებელი იყო, როცა იყო... ჭკუას მარიგებდა და
სულ მასწავლიდა, სულ უკმაყოფილო იყო ჩემი მიღწევებით, წარმატებებით, ყოველთვის უნდოდა
მეტი, ყოველთვის მთხოვდა მეტს, თუმცა სულ ვიცოდი რომ ჩემით ამაყობდა, ამას ვგრძნობდი
როცა სხვას უყვებოდა ჩემზე და მქონდა არანორმალური მოთხოვნილება რომ არ გამეცრუებინა
მისთვის იმედი. თავს ვიკლავდი რომ მეტი ვყოფილიყავი მისთვის... მაგრამ ეს ყველაფერი: გრძნობები, სიტყვები, ემოციები, დიალოგები აღარ იქნება
არასდროს. აწი დიდი ვარ. მარტო უნდა დავდგე კედლის გარეშე. მარტო უნდა გავუმკლავდე
ყველაფერს, ჩემით... ზოგჯერ ისე მიჭირს... : (
1 коммент.:
Отправить комментарий