როცა მთვრალი ხარ, თავში ნისლივით იბურება ხოლმე ყველაფერი... ტვინის უჯრედები თითქოს კვამლით ივსება, იხშობა და დუნდება... ყველა პრობლემა ისეთი მარტივია და სამყარო მშვენიერი... არ არსებობენ ბოროტები, შურიანები და როგორც ზღაპრებში, სიკეთე მეფობს ყველგან.
ჩემი დიდი ხნის ფხიზელ გონებას ბოთლი ლუდიც კი დაათრობდა... თავი ნელ-ნელა სასიამოვნოდ გაივსებოდა თეთრი კვამლით და სხეულიც დაკარგავდა კონტროლს... წავიდოდი ქუჩა-ქუჩა სახეტიალოდ ნაცნობ ქუჩებში და აუცილებლად მწვავედ ვიგრძნობდი სიყვარულის სუნს.. იმდენნაირი სიყვარული იქნებოდა ჩემში... ბუშტებივით ზოგი დიდი, ზოგი პატარა, სხვადასხვა ფერის... მყვირალა წითელი და მწვანე, სტაფილოსფერი, ვარდისფერი, სალათისფერი...
მეყვარებოდა ყველა და ყველაფერი ირგვლივ. გამახარებდა ქათქათა თოვლი და ბავშვების მიტყიპნილი სასაცილო თოვლის ბაბუები მეზობელ ეზოებში.. მეყვარებოდა ყველა სულიერი ქუჩაში თავიანთი პრობლემებით და საზრუნავით. აუცილებლად გავიზიარებდი ყველას დარდს და ტკივილს და უხვად დავარიგებდი მომავლის იმედს.
მეყვარებოდა თვით სიყვარულიც თავისი კეთილშობილებით და სითბოთი. ზრუნვით ანთებული თვალებით და ურთიერთპატივისცემით.
განსაკუთრებით კი მეყვარებოდა ერთი კაცი... რომლისადმი ჩემი სიყვარული ზუსტად ვიცი იასამნისფერია :) მე ამ სიყვარულში ჩავდებდი ყველაფერს ერთად: ნდობას, სიყვარულს, დიდ მეგობრობას, ცოტა ეჭვსაც... არ ვიცი თქვენ გიგრძვნიათ თუ არა სიყვარული ასე მძაფრად...
გულს რომ ავსებს, კისერში რომ ამოდის. მასთან ხარ და კიდევ უფრო მასთან გინდა... უფრო ახლოს, უფრო შიგნით... უფრო სხვანაირად. თითქოს გინდა მასში იყო, გაერთიანდე, მის სხეულში ჩასახლდე და ერთად იცხოვროთ... მისით ისუნთქო, მისით იკვებო... იგრძნო მისი სუნი ყოველ წამს, მისი ამოსუნთქვა, ყოველი სიტყვა, მზერა...
არც კი ვიცი უნდა გისურვოთ თუ არა შეიყვაროთ ცხოვრებაში ვინმე ასე... რადგან მეჩვენება ზოგჯერ შეშლილი ვარ და თავდაკარგული... :)
ჩემი დიდი ხნის ფხიზელ გონებას ბოთლი ლუდიც კი დაათრობდა... თავი ნელ-ნელა სასიამოვნოდ გაივსებოდა თეთრი კვამლით და სხეულიც დაკარგავდა კონტროლს... წავიდოდი ქუჩა-ქუჩა სახეტიალოდ ნაცნობ ქუჩებში და აუცილებლად მწვავედ ვიგრძნობდი სიყვარულის სუნს.. იმდენნაირი სიყვარული იქნებოდა ჩემში... ბუშტებივით ზოგი დიდი, ზოგი პატარა, სხვადასხვა ფერის... მყვირალა წითელი და მწვანე, სტაფილოსფერი, ვარდისფერი, სალათისფერი...
მეყვარებოდა ყველა და ყველაფერი ირგვლივ. გამახარებდა ქათქათა თოვლი და ბავშვების მიტყიპნილი სასაცილო თოვლის ბაბუები მეზობელ ეზოებში.. მეყვარებოდა ყველა სულიერი ქუჩაში თავიანთი პრობლემებით და საზრუნავით. აუცილებლად გავიზიარებდი ყველას დარდს და ტკივილს და უხვად დავარიგებდი მომავლის იმედს.
მეყვარებოდა თვით სიყვარულიც თავისი კეთილშობილებით და სითბოთი. ზრუნვით ანთებული თვალებით და ურთიერთპატივისცემით.
განსაკუთრებით კი მეყვარებოდა ერთი კაცი... რომლისადმი ჩემი სიყვარული ზუსტად ვიცი იასამნისფერია :) მე ამ სიყვარულში ჩავდებდი ყველაფერს ერთად: ნდობას, სიყვარულს, დიდ მეგობრობას, ცოტა ეჭვსაც... არ ვიცი თქვენ გიგრძვნიათ თუ არა სიყვარული ასე მძაფრად...
გულს რომ ავსებს, კისერში რომ ამოდის. მასთან ხარ და კიდევ უფრო მასთან გინდა... უფრო ახლოს, უფრო შიგნით... უფრო სხვანაირად. თითქოს გინდა მასში იყო, გაერთიანდე, მის სხეულში ჩასახლდე და ერთად იცხოვროთ... მისით ისუნთქო, მისით იკვებო... იგრძნო მისი სუნი ყოველ წამს, მისი ამოსუნთქვა, ყოველი სიტყვა, მზერა...
არც კი ვიცი უნდა გისურვოთ თუ არა შეიყვაროთ ცხოვრებაში ვინმე ასე... რადგან მეჩვენება ზოგჯერ შეშლილი ვარ და თავდაკარგული... :)
2 коммент.:
ახალი ჰედერი <3<3 ძალიან მომწონს ^_^
და რაც შეეხება შეყვარებას... გავურბივარ :დ არ მინდა ვინმე შემიყვარდეს.
როცა გამოჩნდება შენსკენაც სიყვარულის ობიექტი, ეჭვი მეპარება სადმე გაექცე :)
Отправить комментарий