დამპალი ფოთლები

ჩემი სული სულ პატარა და ნორჩი იყო როცა საერთოდ მასზე დავიწყე ფიქრი... ფითქინა, ქუნქულა და სუფთა. ისე იოლად იმართებოდა, არც გაჯიუტება იცოდა, არც ურჩობა, მემორჩილებოდა, ჩემს ჭკუაზე დადიოდა, იოლად იწმინდებოდა, იოლად მჩატდებოდა და იპყრობდა სიმაღლეებს...
დროთა განმავლობაში ნელ-ნელა სული გაიზარდა... გაფართოვდა და გადიდდა, გაეზარდა მოთხოვნილებები, აღარ მემორჩილებოდა და არც ისე იოლად იწმინდებოდა, როგორც ადრე... ბნელი კუთხეები, კუნჭულები სავსე იყო შავი შლემით, ნაგვით, რომელიც მინდოდა ამომეფხიკა, მაგრამ შინაგანი ძალა და ნებისყოფა არ მყოფნიდა ხშირად...

ხანდახან მეჩვენება ჩემს სულს გვერდებიდან ხმობა დაუწყია და ჩალისფერი გამხდარა... ეს მაშინ, როცა მისი პატრონის დღეები უაზროდ მიქრის და თავში ერთი საღი აზრი არ ტრიალებს. გული სავსეა გაღიზიანებით და სული ივსება მწვანე პოთლების დამპალი შლემით.
ხანდახან როცა სული მეტკინება, ოღონდ ძალიან... ისე როგორც მაგალითად კბილმა იცის ხოლმე ტკივილი და ატანა შეუძლებელია, მე მას ვიცოდებ და ვმკურნალობ...

სიმშვიდით, ღმერთით, მისი იმედიანი თვალებით, სანთლით, კეთილი ფიქრებით... და ვიგრძნობ ხოლმე ჩემი საწყალი სული როგორ ამოისუნთქავს... ამოისუნთქავს და ამოიტანს სიბნელეს... აყვავდება და გადამწვანდება, გალამაზდება და თვალებში სხივს დააბრუნებს...

მადლობას იმით გადამიხდის, რომ გამაბედნიერებს, ძალას მომცემს, გამალამაზებს, მაგრამ მე, როგორც ყველა ადამიანი, სიკეთეს უმადურობით გადავუხდი და ადრე თუ გვიან , ნელ-ნელა კვლავ გამოვტენი მას სუნიანი დამპალი შლემით...
მერე ყველაფერი თავიდან !