ახლა როცა თემუკა მყავს, არ ვიცი აქამდე რით ვიყავი დაკავებული. ვერ ვიხსენებ რა ინტერესები მქონდა ან როგორ მიყვარდა ან როგორ არ მენატრებოდა :) ან რას ვაკეთებდი საერთოდ მის და მისი სიყვარულის გარეშე. მისი თბილი მოფერების, ბოტოტა თითების, ბუთქუნა ლოყების, გრძელი წამწამების, ქვედა ბასრი ორი კიჭის, ჭკვიანი თვალების გარეშე...
ჩემი თემუკა ჩემი ცხოვრების აზრია, მას მინდა ვუყიდო ყველაფერი კარგი, მივცე კარგი განათლება,ჩავდო მის აღზრდაში ყველა რესურსი რაც გამაჩნია, გავზარდო ჭკვიანი, კეთილი.... ჯერ 7 თვისაა და უკვე სულელივით ვარჩევ ნივთებს მისთვის, ვყიდულობ წიგნებს მის სახელზე.... მგონია რომ ყველაზე ლამაზია, ყველაზე ლამაზი ნაკვთები აქვს, ყველაზე ჭკვიანი და აზრიანია...
გუშინ 4 საათი ვიყავი სახლიდან გასული, რომ მოვედი და დამინახა ლამის გაგიჟდა და მეც გამაგიჟა :) მიყურებდა და იცინოდა, მეხუტებოდა, თავის თბილ ხელებს მხვევდა, ლოყებზე მლოკავდა, მერე ისევ მიყურებდა და იცინოდა... :)
ბუნებრივია რომ ჩემი შვილი ძალიან მიყვარს, მაგრამ მაინც ასე მგონია ყველა დედა-შვილზე ძალიან გვიყვარს ერთმანეთი :) <3
