ჯერ ისევ ორსული.....

რამდენჯერ გავხსენი ახალი პოსტის დასაწერად ფანჯარა და ისევ ჩავხურე... აღარ მინდოდა კიდევ ერთი პოსტი ორსულის სტატუსით, მაგრამ როგორ გაიწელა ეს პროცესი :( ბოლო თვე, მოლოდინით სავსე, საშინელება ყოფილა. ყოველ წამოტკივებაზე რომ ყუჩდები და სამშობიარო ტკივილები გელანდება, ღამე სულ ბავშვი და მშობიარობა გესიზმრება. google-ში ვეძებ სტატიებს შინაარსით: როდის ვიმშობიარებ, როგორ გავიგო რომ მალე ვმშობიარობ.... :) მშობიარობაც დავიჯინე, რაღაც აკვიატებული მაქვს, მაინტერესებს ეს ტკივილები, თვითონ პროცესი, როგორ ჩნდება ახალი სიცოცხლე, რა განცდაა შვილის დაბადება... თორემ გავიკეთებდი საკეისროს, სრულიად უმტკივნეულოდ, უცებ მეყოლებოდა ბაია და აღარც მოლოდინი დამღლიდა.


ვკითხულობ სტატიებს, რომლებშიც აღწერილია ის "პრიზნაკები", რომლების თანახმადაც მალე იმშობიარებ, ყველა მათგანს ვაკმაყოფილებ, მაგრამ წინსვლა მაინც არ გვაქვს :)
ისიც მაბნევს და მაცოფებს, რომ ისიც არ ვიცი ზუსტად რამდენი კვირის ვარ... ჩვენი ძვირფასი ექიმები ხომ მუდმივად ერთმანეთის აზრს არაფერში იზიარებენ... ზოგის ეხოთი 38 კვირის ვარ, ზოგის - 39-ის და ერთი სრულიად დარწმუნებულია რომ 41 კვირას გადავცდი.... ხოდა ვეღარც ის გავიგე ბავშვი რომ ჯერ არ იბადება ნორმალურობაა თუ უკვე უნდა მეშინოდეს... ხანდახან ბავშვსაც ვეხვეწები უკვე მალე გამოდი-თქო, მაგრამ არ ესმის... :)
იმედია მალე დამთავრდება ეს მოლოდინით სავსე ერთფეროვნება და ღმერთის ნებით გაჩნდება ჩემი ყველაზე ლამაზი და ჭკვიანი სიყვარულის ნაყოფი :*

დღეს ჩემი მამიკოს დაბადების დღეა და პირველი ცრუ განგაში

დღეს ჩემი მამიკოს დაბადების დღეა. იგი 43 წლის გახდებოდა. იმდენად გადატვირთული ვარ ემოციებით, წერას თავს ვერ ვაბავ. წუხელ სამშობიაროში წამიყვანეს და მთელი ღამე იქ გავათიე... ლამის ბიჭი დავამთხვიე მის დაბადების დღეს, მაგრამ ცრუ განგაში აღმოჩნდა ალბათ, რადგან ახლა სახლში ვზივარ და ვწერ... მე თვითონ ვხდები მშობელი, ისეთი, როგორიც ის იყო ჩემთვის და ისე მინდა ჩემს შვილს ისევე ძლიერად ვუყვარდე, როგორც ის მიყვარს მე.


აღარ მინდა ამაზე წერა... უბრალოდ ცრემლებამდე მწყდება გული, რომ ვერ მხედავს როცა ორსული ვარ, არ მყავს გვერდით, როცა დედობისთვის ვემზადები, სამშობიაროში მივდივარ... ვერ ნახავს ჩემს შვილს. და ვერ გაიზიარებს ჩემი პატარა ჩემს იმ დიდ სიყვარულს, რასაც მე მისდამი გულით ვატარებ. ისე მჭირდება მისი გამხნევება ზოგჯერ, მისი ხმა, სიტყვები, თვალები.... გუშინ ბიძაჩემი ჩამოვიდა და რამდენიმე წუთი თვალებში მივაშტერდი. მინდოდა მეგრძნო მისი გამოხედვა...

"ჩემო ჯუნაჩია!
გწერს შენი მამიკო, რომელსაც ძალიან, ძალიან ენატრები. მე დიდი იმედი მაქვს იმისი, რომ შენ მართლა ისეთი კარგი გოგო ხარ, როგორც ამბობენ. აბა შენ იცი. ჩემთვისაც, შენი დედიკოსთვისაც და ყველასთვის ვინც შენ გიყვარს და ვისაც შენ უყვარხარ, დიდი სიამაყე არის და იქნება რაც უფრო და უფრო კარგი გოგო იქნები. კარგი გოგო ხარ თუ მეოთხე კლასს 5-იანებზე ამთავრებ, მაგრამ შენ ხომ იცი, რომ მარტო ეს არ კმარა. ნამდვილად კარგი გოგო იქნები, თუ სკოლასაც და მერე ინსტიტუტსაც სულ 5-იანებზე დაამთავრებ. მე შენი მჯერა და შენი იმედი მაქვს.
ისე, შენ რომ იცოდე, მარტო კარგი სწავლაც არაფერს არ ნიშნავს. პირველ რიგში ადამიანი უნდა იყო, უნდა დაუჯერო უფროსებს, უნდა იყო თავაზიანი, ზრდილობიანი, ისე რომ ყველამ თქვას: ნეტავი ამის დედას, რომ ასეთი კარგი შვილი გაუზრდიაო.
გკოცნი ბევრს, ბევრს, ლამაზ და ჭკვიან თვალებში"

შენი მონატრებული მამიკო

09.05.2000