ხანდახან იმასაც ვფიქრობ, პატრიარხატს მხოლოდ სუსტი კაცები ეფარებიან, მაშინ როცა ქალზე სუსტები არიან პიროვნულად, ფიზიკურად, მორალურად, სულიერად, ფსიქოლოგიურად.... ამ შემთხვევაში ძალიან მეცოდება ქალიც და კაციც. ქალი, რომელსაც სუსტის თამაში მოუწევს მთელი ცხოვრება, რადგან საყვარელი ქმრის პატივმოყვარეობა არ შელახოს და კაცი, რომელსაც მთელი ცხოვრება ჩუმად დატანჯავს არასრულფასოვნების მძიმე კომპლექსი და მის გასაყუჩებლად ვინ იცის რამდენ სიმდაბლეს ჩაიდენს ცოლის წინაშე....
სცემს ან დააკნინებს ან გატეხავს, აზროვნების უფლებას არ მისცემს.... ალბათ ასეთი ოჯახი ჯობია დაინგრეს და თითოეულმა თავისი სწორი იპოვოს. სტატუსით, ინტელექტით, პრინციპებით, შეხედულებებით შესაფერისი და ტოლი.
წინააღმდეგ შემთხვევაში ცოლი მონას ემსგავსება. არასდროს გინახავთ ასეთი ცოლები? მე ისინი მეცოდებიან.... ქმარს რომ ჩამოეკიდებიან, ფეხზე მოეხვევიან.... მიდის ქმარი, მიფოფხავს "სლედომ" ცოლი; ქმარი აგინებს, ცოლი ტირის და პატიებას თხოვს; ქმარი ეცინიკოსება, ცოლი სიყვარულს ეფიცება........ მარტო ერთი რამე მიტივტივდება თავში: "არაჯანსაღი" სიყვარული.
ხშირად ვამბობთ "უაზროდ მიყვარხარ", მაგრამ ასეთ სცენაბს რომ ვესწრები მაინც მგონია აზრიანად ჯობს სიყვარული. ნორმალურივით, საზღვრებში და აზრით.
ხომ ესაა ნამდვილი სიყვარულის არსი?!
1 коммент.:
ღვთის წინაშე ყოფნის ხსომა დაეხმარება ერთსაც და მეორესაც. პიროვნება არ უნდა დაიკარგოს.
Отправить комментарий