რა უცნაურია ცხოვრება და რა უცნაურები ვართ ჩვენ, ადამიანები.
მე შეიძლება მთელი ცხოვრება მხოლოდ ერთ რამეზე ვოცნებობ. რომ სოფლის სახლი ავაშენო, დიდი ფანჯრებით, ფაქტიურად გამჭვირვალე, ხის და მინდვრის ყვავილების სუნით გაჟღენთილი... ძველი რკინის საწოლებზე გატკიცინებული ბაცი ვარდისფერი თეთრეული მაქმანიანი ბოლოებით შევუხამო გახუნებულ ყვავილებიან პლედებს... ბუხარში კეცებზე ვაცხო ჩემი საყვარელი მჭადები პიტნით და ტარხუნით, ეზოში გავშალო პატარა მაგიდები და ყველა სადილს ლამაზი ფოტოების წყება უძღოდეს წინ, იმდენად ლამაზი, რომ თითოეული იბეჭდებოდეს და საპატიო ადგილს იკავებდეს ხის კედლებზე.... წვიმაში ყველაზე გემრიელ ჩაის ვაყენებდეთ ჟოლოთი და პიტნით, ასევე მარწყვით, რადგან ვიქტორიას ყველაზე საყვარელი სასმელია ჩაი მარწყვით, უფრო სწორად მხოლოდ მარწყვი, ჩაიდან ამოცლილი :) დამალობანას ვთამაშობდეთ თივის ზვინებში და ასაკს არ ჰქონდეს მნიშვნელობა... არ აღვიქვამდეთ ასე მძიმედ ქვეყნიერების ამბებს, რადგან ქვეყნიერებიდან შორს ვიყოთ და ეს სიშორე ძალიან ძალიან სასიამოვნო იყოს....
აი, შეიძლება მხოლოდ ამაზე ვოცნებობდე, მაგრამ მე... რას ვშვებოდე რეალურად მე? ვამბობდე, რომ ჯერ ამისთვის არ მცალია....
ალბათ არ ღირს საკუთარი თავის დადანაშაულება იმაში, რომ ვალდებულებებს და პასუხისმგებლობებს ვერ გავურბივარ და არ ვამჯობინებ საკუთარ ოცნებებს. ხომ მოვიცლი ამისთვისაც ოდესმე.... 5, 10 ან 15 წელიწადში.... აუცილებლად მოვიცლი, მაგრამ მაშინ, ვიქნები კი?....
0 коммент.:
Отправить комментарий