ღამის კოშმარები და აბლაბუდები

       

          სიყვარული ყველგანაა
          ბევრია
          ყ ვ ე ლ ა ს შ ი ა
          ყველას ყველა უყვარს: იფიცებიან, იმტკიცებიან, იფათურებიან, გიშინაურდებიან, სენტიმენტალურობენ, გულში გიძვრებიან, მაგრამ საკმარისია რამე ოდნავ შეცვალო, რომ არავინ არაფერს ცდილობს, არავინ არაფერს არკვევს, არავის არაფერი უნდა.... ეს ხომ ეგოისტობის კანონებს აღემატება. ისადგურებს უკუნი სიბნელე და სიცივე ერთ დროს გაცხელებულ გულებში და ბოლო რომ მაკვირვებდა ის ფიციც კი აღარ ჩანს ხოლმე არსად....
          ბევრს უყვარს, ბევრს
          მაგრამ ყველას სიყვარული ეგოისტურია და საკუთართავისო....
          შენც მხოლოდ ისეთი გიყვარვარ, როგორიც შენს წარმოდგენაში ვარ. როგორიც შენს ფიქრებში დამსახე და როგორადაც ჩამიბეჭდე შენს წარმოსახვაში. როგორადაც მომნათლე და სულ აღარ გინდა დაინახო ჩემი სხვა წახნაგები, მხარეები, მანკიერებებიც, გადამეტებული სითბოებიც....
          არაფერი გინდა ზედმეტი
          მე უნდა ვიყო ჩემს ტყავში, ჩემს ადგილას და არ ვამეტებდე საკუთარ თავს.
          არადა, როგორც არავინ, ხომ ისე კარგად იცი, რომ ყოველთვის მინდა ჩემს თავზე მეტი ვიყო.... ვბობოქრობდე, ვდუღდე და გადმოვდიოდე.
          ხომ იცი, მე იშვიათი ნიჭით ვარ დაჯილდოებული. მე შემიძლია ძალიან მიყვარდეს სასხვისოდ.... საშენოდ. მე ისე მიყვარხარ, რომ ზღვარი არ ვიცი და ნორმა. წესი. ფორმა. მე საკუთარი თავი ყველაზე ნაკლებად მადარდებს შენთან. იმიტომ რომ შენ ხარ უპირატესი. ასეთი რამ ალბათ მაშინ ხდება ხოლმე, როცა სხვის სიკარგეში უფრო არ გეპარება ეჭვი, ვიდრე საკუთარი თავისაში.... და კიდე იცი რა? მე შენით მიყვარს ჩემი, საკუთარი თავი.... ერთ დღესაც რომ ადგე და შეწყვიტო ჩემი სიყვარული, ლამაზად და მყარად აშენებულ ჩემს ეგოისტურ ცხოვრებას, ჩემი პატივმოყვარეობას, ჩემს სილამაზეს, ჩემს პოზიტივს, ჩემს ხალისს, ჩემს ენერგიას, ჩემს უნარებს, ჩემს ძალებს - ყველაფერს დაანგრევ და მიწასთან გაასწორებ. გამანულებ.
          ხშირად მესიზმრება ხოლმე, რომ მაღალი მთიდან ვეშვები და უმოწყალოდ ვენარცხები დედამიწას.... ეს შეჯახება იმდენად ძლიერია, რომ ყველაფერს წერტილს უსვამს და ანადგურებს.
          ცოტა მეშინია