მე რომ ჩავიარე შუახნის მამაკაცი იდგა, თეთრი პერანგი ეცვა, ტილოს თეთრ შარვალთან ერთად. იჯდა და რაღაც საკრავზე უკრავდა. თან შიგადაშიგ წაუმღერებდა ხოლმე. დიდი ყავისფერი წყლიანი თვალები ჰქონდა და ისეთი კაცის გამოხედვა, ამ ქვეყნად რომ არავინ არასოდეს გაუბრაზებია, არც არაფერზე განაწყენებულა, თითქოს არც არაფერი მომხდარა ცუდი მის ცხოვრებაში, მხოლოდ ეს ერთი საქმე ჰქონდა გულიანად გასაკეთებელი, უნდა მჯდარიყო ზაფხულის იმ ცხელ საღამოს კიბეზე და მთელი მონდომებით დაეკრა.....
მოპირდაპირე მხარეს შეუმჩნევლად იდგა მოღეღილ პერანგიანი, უფრო ახალგაზრდა ბიჭი. თავი მხრებში ჩაერგო და ისე ჩავუარე არც შემიმჩნევია.
საკმაოდ გვიანი იყო რომ ამოვბრუნდი. მუშაობა უკვე დასრულებული ჰქონდათ და თეთრპერანგიანი ჩანთაში ნივთებს ალაგებდა. თან კამათობდნენ, რაღაცნაირად მშვიდად და სიყვარულით. კაცი ეუბნებოდა მე დღეს მეტი ვიშოვე და გამომართვი, გავიყოთო. ახალგაზრდა არ ართმევდა, არ მინდა შენია და გქონდეს, მე ჩემიც მეყოფაო....
ვუსმენდი და მავიწყდებოდა ყველა ის ცუდი ამბავი, რაც იმ საღამომდე მინახავს და გამიგონია. როგორი საინტერესო თვისება აქვს სიკეთეს. ერთსაც რომ შეესწრო, ყველა იქამდე მომხდარ ათასს გავიწყებს.
დღეს ტაქსში ვიჯექი. რაც მანქანა აღარ მყავს ხშირად მიწევს ტაქსით გადაადგილება და მძღოლებზე დაკვირვება შემიყვარდა. წარმოვიდგენ როგორები არიან, რაზე ფიქრობენ ასე მთელი დღე გზაში, ან რა აწუხებთ. მიხარია ხოლმე, რადგან არცერთი "ულამაზო" პერსონაჟი არ აღმომიჩენია.... პირიქით. თვალს უკრავენ ციგნებს ძველი მეგობრებივით და გადანახულ ხურდებს აძალებენ, კარგ მუსიკას უსმენენ ან საინტერესო დიალოგში მაბამენ ხოლმე... დამაფიქრებელში.
დღეს ბაბუ შემხვდა, ალბათ 70 წლის. ძალიან გამხდარი იყო და ზრდილობიანი. ჩვენს წინ მანქანა მიდიოდა, ვარდისფერი ბუშტებით სავსე. ისეთი მხიარული სანახაობა იყო, მანქანა ვარდისფერი ბუშტების თაღით, შიგნიდანაც სულ ბუშტებით სავსე. საჭესთან იქაც ბაბუ იჯდა, მის გვერდით კი პატარა გოგო, ალბათ 6-7 წლისა. იჯდა და გახარებული აცეცებდა თვალებს.
უეცრად, სადღაც ფოთის ქუჩაზე ვიყავით, რომ ქარმა დაუბერა. ბუშტები მანქანას მოწყდა და ელვის სისწრაფით გაიბნა. სხვა მანქანებზე, რიონში, გზაზე.... ბაბუმ მანქანა გააჩერა, სახეალეწილი დარბოდა და ცდილობდა ცოტა მაინც შეეგროვებინა გაბნეული ბუშტები. ჩვენი ბაბუც გაჩერდა..... დახმარება უნდოდა და დიდი მონდომებით კრეფდა ვარდისფერ ბუშტებს.
მერე, როცა მანქანაში ჩაჯდა, ძალიან დამწუხრებული იყო. მე, ამდენ ჭირ-ვარამ გამოვლილს, ბუშტების დაკარგვა როგორ დამამწუხრებსო - თქვა.... მაგრამ იმ პატარა გოგოს რომ ცხოვრებაში არაფერი უნახავს და არ დაუკარგავს, ეს ბუშტების გაბნევა რამხელა ტრაგედიად ეჩვენება ალბათ და როგორ ტკივა გულიო....
ალბათ ზედმეტად მიმართლებს ცხოვრებაში, რადგან ასეთი ამბები ბევრი ვიცი და ჩემს თავს მუდმივად ხდება. კიდევ იმიტომ, რომ შემიძლია ასეთი ამბები მოტივაციად გავიხადო, მოტივაციად რომ სიცოცხლე ძალიან მიყვარდეს და ადამიანებიც. და კიდევ იმიტომ, რომ 30 წლის ვარ და მხოლოდ ახლა
და ისიც ხანდახან ვაცნობიერებ, როგორი პატარა შეიძლება იყოს ზოგჯერ ზოგიერთი ადამიანი, დაბალიც და იმდენად ულამაზო ზრახვებით შიგნიდან, რომ მთელი გულით შეგეცოდოს. შეგეცოდოს რომ ასეთია და სხვანაირად არ შეუძლია. თუმცა ხანდახან ამ შეცოდებას შიშიც
ჯობნის. მეშინია და საშინლად არ მინდა ჩემი შვილები მსგავსი ღირებულებების
ადამიანების გვერდით იზრდებოდნენ.
ამ დროს, ძალიან მინდა სადმე მთის წვერზე დავიდო ბინა.
ამდენი თვალისგან, "წარმატებებისგან", ბრძოლებისგან, გაჯიბრებებისგან რაც
შეიძლება შორს. ყველა, ვინც ამ გარემოსთვის მეცოდება ჩემთან დავასახლო და
ვიცხოვროთ ერთად და ბედნიერად ისე, რომ არავინ იცოდეს არავისზე შური და
ბოროტება.
თქვენ კი, ყველას, გისურვებთ, რომ საკუთარი თავი უხვად ამოიცნოთ ლამაზ ისტორიებში. და არასოდეს ულამაზო ადამიანებში.....
0 коммент.:
Отправить комментарий