среда, 21 октября 2015 г.

ანალოგია

Автор: ჯუნა на 10/21/2015 0 коммент.
          ერთი გზა მაქვს, რომელიც ძალიან საყვარელი და უსაფრთხო მგონია სულ ყოველთვის... ერთი გზა მაქვს, რომლისკენ ხშირად მიმიწევს გული და ამ გზაზე დადგომისას სულ რაღაც აუღწერელის მოლოდინში ვარ. ერთი გზა მაქვს, რომელსაც ჩემს საყვარელ ბიჭამდე მივყავარ და იქიდან გულდამშვიდებული მოვყავარ. ამ გზას რომ დავადგები, ვფიქრობ, ჩემს ბავშვობაში მივდივარ და თავი ისევ პატარა და ყველაზე საყვარელი გოგო მგონია. ისევ ის, ვის გამოც აკანკალებთ, ვისზეც სულ ეფიქრებათ, ვისი ოდნავი წუხილისთვისაც ,,სახეს გაუხევენ" ნებისმიერს და ვისი სიხარულის დანახვაც ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი მოვლენაა.
          მე ჩემდაწილად ყველაფერს მივცემდი მისი ფუმფულა ლოყების ჩაკოცნა რომ შემეძლოს და მის კალთაში მშვიდად ჩაჯდომა. მე ჩემდაწილად  ძალიან ბევრს შეველეოდი იმ სიმშვიდის განცდისთვის, რაც მხოლოდ მასთან ჩახუტებამ შეიძლება მომიტანოს.
          და ალბათ იმიტომაც ვარ ასე გათამამებული, თავდაჯერებულიც და სიყვარულით სავსე, რომ სულ ის გოგო ვიყავი, ვინც უყოყმანოდ სირთულეებისკენ მიიწევდა ნაბიჯ-ნაბიჯ და არაფრის ეშინოდა, რადგან დიდი ძლიერი კედელი მიყვებოდა უკან...
          ამ ყველაფრის მერე როგორი ამაყი ვარ, რომ მეც იგივე ვარ ჩემი შვილისთვის, რაც მამაჩემი იყო ჩემთვის.
          რომ ჩემს შვილსაც შეუძლია ამდენი სიყვარული და სითბო. რომ მასაც აქვს ჩემი იმედი დაუსრულებლად და მუდმივად. რომ ისიც ამაყობს ჩემით. რომ მასაც აქვს სურვილი ყველა დღე და მნიშვნელოვანი მოვლენა მე გამიზიაროს. რომ მასაც ეგულიანება ჩვენი დედაშვილური მეგობრობა.... ისიც დარწმუნებულია, რომ მას ვერავინ დაჩაგრავს და სიყვარულით გათამამებულს ვიცი არავისი შურს.
          დღეს ბაღში თურმე სასაცილოდ ტიროდა. ჩემს ერთადერთ დედასთან მინდაო : )



          ნეტავ ყველა შეცდომის მიუხედავად, მასაც თუ გაყვება ჩემსავით ბოლომდე რწმენა, რომ მე მისთვის ყველაზე საუკეთესო ვარ და რომ ყველაზე დიდი სიყვარულით მე მიყვარს....

среда, 21 октября 2015 г.

ანალოგია

          ერთი გზა მაქვს, რომელიც ძალიან საყვარელი და უსაფრთხო მგონია სულ ყოველთვის... ერთი გზა მაქვს, რომლისკენ ხშირად მიმიწევს გული და ამ გზაზე დადგომისას სულ რაღაც აუღწერელის მოლოდინში ვარ. ერთი გზა მაქვს, რომელსაც ჩემს საყვარელ ბიჭამდე მივყავარ და იქიდან გულდამშვიდებული მოვყავარ. ამ გზას რომ დავადგები, ვფიქრობ, ჩემს ბავშვობაში მივდივარ და თავი ისევ პატარა და ყველაზე საყვარელი გოგო მგონია. ისევ ის, ვის გამოც აკანკალებთ, ვისზეც სულ ეფიქრებათ, ვისი ოდნავი წუხილისთვისაც ,,სახეს გაუხევენ" ნებისმიერს და ვისი სიხარულის დანახვაც ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი მოვლენაა.
          მე ჩემდაწილად ყველაფერს მივცემდი მისი ფუმფულა ლოყების ჩაკოცნა რომ შემეძლოს და მის კალთაში მშვიდად ჩაჯდომა. მე ჩემდაწილად  ძალიან ბევრს შეველეოდი იმ სიმშვიდის განცდისთვის, რაც მხოლოდ მასთან ჩახუტებამ შეიძლება მომიტანოს.
          და ალბათ იმიტომაც ვარ ასე გათამამებული, თავდაჯერებულიც და სიყვარულით სავსე, რომ სულ ის გოგო ვიყავი, ვინც უყოყმანოდ სირთულეებისკენ მიიწევდა ნაბიჯ-ნაბიჯ და არაფრის ეშინოდა, რადგან დიდი ძლიერი კედელი მიყვებოდა უკან...
          ამ ყველაფრის მერე როგორი ამაყი ვარ, რომ მეც იგივე ვარ ჩემი შვილისთვის, რაც მამაჩემი იყო ჩემთვის.
          რომ ჩემს შვილსაც შეუძლია ამდენი სიყვარული და სითბო. რომ მასაც აქვს ჩემი იმედი დაუსრულებლად და მუდმივად. რომ ისიც ამაყობს ჩემით. რომ მასაც აქვს სურვილი ყველა დღე და მნიშვნელოვანი მოვლენა მე გამიზიაროს. რომ მასაც ეგულიანება ჩვენი დედაშვილური მეგობრობა.... ისიც დარწმუნებულია, რომ მას ვერავინ დაჩაგრავს და სიყვარულით გათამამებულს ვიცი არავისი შურს.
          დღეს ბაღში თურმე სასაცილოდ ტიროდა. ჩემს ერთადერთ დედასთან მინდაო : )



          ნეტავ ყველა შეცდომის მიუხედავად, მასაც თუ გაყვება ჩემსავით ბოლომდე რწმენა, რომ მე მისთვის ყველაზე საუკეთესო ვარ და რომ ყველაზე დიდი სიყვარულით მე მიყვარს....

 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review