вторник, 11 августа 2015 г.

p.s. სადღაც იქ, იშვიათი მე...

Автор: ჯუნა на 8/11/2015 1 коммент.
          არ ვიცი ყველაში სახლობს თუ არა ორი ადამიანი. ყველა დახტის თუ არა ერთი სამყაროდან მეორეში, ერთი ხასიათიდან სხვაში და ასე გამუდმებით სტაბილურობის ძებნაში. მხოლოდ ის ვიცი, რომ იმ ერთ-ერთ ჩემთაგანს ძალიან უნდა უბრალო, მარტოსული, ყველასგან დავიწყებული, უპრეტენზიო გოგო იყოს და სადმე იქ ცხოვრობდეს, რომლის იქითაც მამალი აღარ ყივის. ფიქრობს, რომ ეს იქნებოდა ერთადერთი მშვიდობა ყველა მის ომში საკუთარ თავთან თუ სხვა დანარჩენ სამყაროსთან. ფიქრობს, რომ ისწავლიდა ბარვას და თოხნას, მოიყვანდა ბოსტნეულს თავისი ხელებით, ეზოს გაასუფთავებდა, ყვავილებს მოუვლიდა, ძაღლს იყოლიებდა ერთგულს, დამჯერეს და ისეთს, მის დანახვაზე ენაგადმოგდებულ და თვალებაბრწყინებულ რეაქციას რომ ვერ შეცვლიდა ვერაფერი.


          ვარსვლავებით გადაჭედილი მუქი ლურჯი ცა ექნებოდა ქუდად და მწვანე დედამიწა საყრდენად. ასე იდგებოდა არაფრით გამორჩეული, ყველაზე ბუნებრივი და ისე ილოცებდა თითქოს შიგ ყურში ეჩურჩულებოდა თავისი ხმით ცას.... ყოველი დილა და საღამო ერთმანეთს შეეჯიბრებოდა სიმშვიდეში. დადგებოდა ცის ქვეშ და ღმერთს წაუკითხავდა სულ თავის ცოდვებს, მოუყვებოდა თავის კონფლიქტებზე, გაუგებრობებზე, პრეტენზიებზე. ბევრს იტირებდა, იწუწუნებდა, იმსჯელებდა, საპასუხოდ კი თავზე ხელის გადასმას დაელოდებოდა.
          მერე დაწვებოდა და ზაფხულის ხმებს დაუგდებდა ყურს. სოფლის ხმებს. ტურების ქალებივით კივილს, ბაყაყების გაუჩერებელ ყაყანს, ჭრიჭინების სიმღერებს ფონად....თავში აღარ ექნებოდა არცერთი აზრი, არც ამდენი დამღლელი ფიქრი. არ აფორიაქდებოდა და გული არ ამოუვარდებოდა, არ იშფოთებდა და არც შეეშინდებოდა.... იმიტომ კი არა რომ გაცარიელდებოდა ან გამოიფიტებოდა, უბრალოდ იმიტომ რომ ზედმეტად უმნიშვნელო იქნებოდა ეს ყველაფერი იმ მდგომარეობაში...


          იქ მოვიდოდა ბედნიერება ყველაზე მარტივად. ჭეშმარიტებამდეც იქ იქნებოდა ყველაზე მოკლე. ღვთის სათნოობა - სულ იოლად მისაღწევი. მიწასთან ჭიდილში დაღლილი სამართლიანად ჩათვლიდა, რომ მეტად იმსახურებს ღვთის სიყვარულს, წყალობას... მადლით აევსებოდა გული და ფიზიკურად გამოლეულს ძალა აღარ ექნებოდა წუხილის... უმიზეზოდ და უსაქმურად წუხილის. 


вторник, 11 августа 2015 г.

p.s. სადღაც იქ, იშვიათი მე...

          არ ვიცი ყველაში სახლობს თუ არა ორი ადამიანი. ყველა დახტის თუ არა ერთი სამყაროდან მეორეში, ერთი ხასიათიდან სხვაში და ასე გამუდმებით სტაბილურობის ძებნაში. მხოლოდ ის ვიცი, რომ იმ ერთ-ერთ ჩემთაგანს ძალიან უნდა უბრალო, მარტოსული, ყველასგან დავიწყებული, უპრეტენზიო გოგო იყოს და სადმე იქ ცხოვრობდეს, რომლის იქითაც მამალი აღარ ყივის. ფიქრობს, რომ ეს იქნებოდა ერთადერთი მშვიდობა ყველა მის ომში საკუთარ თავთან თუ სხვა დანარჩენ სამყაროსთან. ფიქრობს, რომ ისწავლიდა ბარვას და თოხნას, მოიყვანდა ბოსტნეულს თავისი ხელებით, ეზოს გაასუფთავებდა, ყვავილებს მოუვლიდა, ძაღლს იყოლიებდა ერთგულს, დამჯერეს და ისეთს, მის დანახვაზე ენაგადმოგდებულ და თვალებაბრწყინებულ რეაქციას რომ ვერ შეცვლიდა ვერაფერი.


          ვარსვლავებით გადაჭედილი მუქი ლურჯი ცა ექნებოდა ქუდად და მწვანე დედამიწა საყრდენად. ასე იდგებოდა არაფრით გამორჩეული, ყველაზე ბუნებრივი და ისე ილოცებდა თითქოს შიგ ყურში ეჩურჩულებოდა თავისი ხმით ცას.... ყოველი დილა და საღამო ერთმანეთს შეეჯიბრებოდა სიმშვიდეში. დადგებოდა ცის ქვეშ და ღმერთს წაუკითხავდა სულ თავის ცოდვებს, მოუყვებოდა თავის კონფლიქტებზე, გაუგებრობებზე, პრეტენზიებზე. ბევრს იტირებდა, იწუწუნებდა, იმსჯელებდა, საპასუხოდ კი თავზე ხელის გადასმას დაელოდებოდა.
          მერე დაწვებოდა და ზაფხულის ხმებს დაუგდებდა ყურს. სოფლის ხმებს. ტურების ქალებივით კივილს, ბაყაყების გაუჩერებელ ყაყანს, ჭრიჭინების სიმღერებს ფონად....თავში აღარ ექნებოდა არცერთი აზრი, არც ამდენი დამღლელი ფიქრი. არ აფორიაქდებოდა და გული არ ამოუვარდებოდა, არ იშფოთებდა და არც შეეშინდებოდა.... იმიტომ კი არა რომ გაცარიელდებოდა ან გამოიფიტებოდა, უბრალოდ იმიტომ რომ ზედმეტად უმნიშვნელო იქნებოდა ეს ყველაფერი იმ მდგომარეობაში...


          იქ მოვიდოდა ბედნიერება ყველაზე მარტივად. ჭეშმარიტებამდეც იქ იქნებოდა ყველაზე მოკლე. ღვთის სათნოობა - სულ იოლად მისაღწევი. მიწასთან ჭიდილში დაღლილი სამართლიანად ჩათვლიდა, რომ მეტად იმსახურებს ღვთის სიყვარულს, წყალობას... მადლით აევსებოდა გული და ფიზიკურად გამოლეულს ძალა აღარ ექნებოდა წუხილის... უმიზეზოდ და უსაქმურად წუხილის. 


 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review