пятница, 20 марта 2015 г.

ცა და მიწა - გზაგასაყარი

Автор: ჯუნა на 3/20/2015 0 коммент.
          ცა მაღალი მიწიდან იწყება. აი სადღაც შორს რომ ჰორიზონტის ხაზი ჩანს, სადაც მიწა მთავრდება და ცას უერთდება, იქამდე უნდა მიათრიო შენი უბადრუკი სხეული, საკუთარი მძიმე ჯვრით ხელში. 
          გზაში იმდენჯერ გააგდებ ამ მძიმე ჯვარს, იმდენს იჯავრებ მის არსებობას, იმდენჯერ მოგინდება მის გარეშე მჩატე და მარტივი ცხოვრება: დატოვებ და გადაუხვევ, მიატოვებ, უარყოფ..... ითამაშებ, გაერთობი, ჭრიჭინასავით ახტუნდები, ამაოდ იმეტყველებ, უგუნურად იცინებ, იამპარტავნებ, იცუდდიდებულებ, იკადნიერებ... მაგრამ რამდენჯერაც დატოვებ შენს ჯვარს შენ საბრალო, აუცილებლად იმდენჯერვე მიბრუნდები მასთან.... ისევ აიღებ და გზას გააგრძელებ. დამძიმებული, მაგრამ სიმსუბუქის გრძნობით, რომ სწორ გზას ადგახარ. გრძნობით, რომ უპასუხისმგებლო არ ხარ და ზუსტად ისე იქცევი როგორც შენი ვალია.... გრძნობით, რომ მნიშვნელოვან და ჭეშმარიტად ღირებულს აკეთებ.....
          თეორიულად რამდენი რამე ვიცი, რა სწორად ვიცი, მაგრამ პრაქტიკაში რა რთულია. რთულია იარო მძიმე ტვირთით მხრებზე და ამასთან შეინარჩუნო სიმშვიდე, წონასწორობა, არ მოგინდეს არაფერი ისეთი, რასაც ტვირთთან ერთად ვერ გაწვდები, ვერ შეინარჩუნებ, რასაც ჯვრის ტარებას ვერ შეუთავსებ.... რა რთულია გინდოდეს მხოლოდ ის, რაც შენი ვალდებულებაა.... რა ტკბილია ყველაფერი მარტივი და აკრძალული.


          და აი სულ ბოლოს, ჰორიზონტის ხაზთან რომ მიხვალ და აღმოაჩენ რომ გზა დასრულდა, შემოგეგებება წინ  ისევ ცა მაღალი და უფსკრული.
          უფსკრული, რომელშიც დაიკარგები და გაქრები უკვალოდ.
          და ცა, რომელთანაც გზას მაღლა გააგრძელებ....
          ჯინებივით გამომწყვდეული იშვიათი, მჩატე და თავისუფალი სულები თეთრად ტრიალდებიან თავიანთი ღერძის გარშემო და არაამქვეყნიური ბედნიერებით სავსეები უერთდებიან ზეცას. მათსავით თეთრ და სუფთა ღრუბლებს ეკვრიან და ფერმკრთალდებიან....
          სხვანი კი თავიანთი გაყინული სხეულებით მოწყვეტით ეშვებიან უპირო და შავ უფსკრულში. იქ, საიდანაც მათ ხმას ვეღარავინ გაიგებს, იქ სადაც ისინი შეწყვეტენ არსებობას და აღარ ექნებათ ფერი, აზრი, გრძნობა.... ორთქლდებიან უკვალოდ. თითქოს არც ყოფილან, არ უარსებიათ, არ უფიქრიათ, არც უგრძვნიათ......
          მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი შესაძლებლობაზე საკუთარი სურვილებით მეცხოვრა.... ახლა ვცდილობ ვალდებულებებით ვიცხოვრო. ბევრად რთული ამოცანაა....


четверг, 19 марта 2015 г.

სამშვიდობო დასამშვიდობებელი პოსტი : )

Автор: ჯუნა на 3/19/2015 0 коммент.
          არ მიყვარს მე ასეთი პოსტების წერა. ძალიან პირადი და კონკრეტული. მაგრამ მაინც.... იშვიათ შემთხვევათაგანი ხდება. რატომღაც მომინდა დამეწერა ამაზე, ალბათ უბრალოდ განვიცდი.
          ჩემს ცხოვრებაში ძალიან ბევრი ადამიანი იყო. ყველასგან გარკვეული წილი ,,მათი" ავიღე, მასწავლეს, ამავსეს; ზოგმა ,,გამომაკეთა", ზოგმა უბრალოდ გამოცდილება მომცა თავისნაირებთან ურთიერთობის... არასოდეს არავის გავუბოროტებივარ. თავს არ ვიქებ, ალბათ უბრალოდ მე გამიმართლა და ბევრი კარგი გადამეყარა.....
          ამას მნიშვნელობაც არ აქვს. მთავარი რისი თქმაც მინდა არის ის, რომ უკვალოდ არავის ჩაუვლია. ბევრმა ეტაპმა გადაიარა აქამდე ჩემს თავს და ამ ეტაპებში ბევრი ადამიანი დავკარგე: მანძილის გამო, ცხოვრების სტილის ცვლილების გამო, შეგნების ცვლილების გამო და ა.შ. მაგრამ ყველამ დამიტოვა თავისი კონკრეტული კვალი და სითბო, მოგონებები რომლებსაც ვუფრთხილდები, დროდადრო ამოვალაგებ ხოლმე გონებიდან, ვუღიმი, ვუფრთხილდები, ვაანალიზებ, ვიგონებ... ვუვლი და მერე ისევ თავის ადგილას ვაბრუნებ და ასე იქნება სულ, მანამ სანამ გონება არ მიღალატებს, იმიტომ რომ ეს ყველაფერი ჩემი ცხოვრებაა, ჩემი კუთვნილი, რაღაც ნაწილი. 
          და როგორ არ მესმის იმ ადამიანების, რომლებსაც ერთი ხელის მოსმით შეუძლიათ ყველაფრის გადაგდება და თავიდან მოშორება;      
          რომლებისთვისაც ადგილი/მნიშვნელობა არ აქვს მოგონებებს, განვლილ წუთებს, თუნდაც მცირეს.          
          რომლებიც ძალიან პრაგმატულად უდგებიან ცხოვრებისეულ სირთულეებს და მათთვის მხოლოდ ერთი სწორი, გახაზული გზა არსებობს. ნებისმიერი გადახვევა მთავარი გზიდან კი იმას ნიშნავს, რომ მისთვის უბრალოდ აღარ არსებობთ. აი ასე მარტივად.          
          საერთოდ არ მშურს. მით უმეტეს არ მივტირი. რა დიდი ხანია გამოვედი ამ ასაკიდან :) ასეთი პოსტიც კი მიკვირს საკუთარი თავისგან, ზედმეტად თინეიჯერული და მერვე კლასელური :)          
          უბრალოდ მინდოდა მეთქვა, რომ მე ჩემს სამყაროში ძალიან კარგად ვარ.... აქ ყველა ის მყავს, ვინც არსად გარბის, ვინც მჭირდება/ვჭირდები და ვინც ჩემია....          
          და ყველა ისიც მყავს, ვინც გაიქცა და ჩემთან დარჩენა აღარ ისურვა. 
          გინახავთ მოგონებებად...        
          ბედნიერ და საინტერესო ცხოვრებას გისურვებთ : )


გაფრენა, სახელად პეპლები

Автор: ჯუნა на 3/19/2015 0 коммент.

ვიყავით სამნი
მე ერთი,
შენ ერთი,
და პეპლები ათასი:
ნაირფერები,
ჭრელები,
თბილები,
საყვარლები,
ლამაზებიც?
არა, ლამაზები არა.
მე არ მელამაზებოდნენ.
უფრო მიმზიდველები.
და ასე დაფრინავდნენ მთელს ოთახში, თავბრუს მახვევდნენ, მაშინებდნენ,
მეტმასნებოდნენ,
თავს არ მანებებდნენ,
თავზე მეხვეოდნენ,
გონებას მირევდნენ,
რამდენჯერ გავაღე კარი და გავუშვი.
ვთხოვე, ვუყვირე, ვუსაყვედურე, ხელებს ვუქნევდი, კედელს თავს ვურტყამდი....
რამდენჯერ გავაფრინე...
მაინც მოფრინდნენ.
რა ურჩები ხართ.....
როგორ მაშინებთ, სულ ყველგან რომ ხართ, ყოველ ნაბიჯზე და თავს ვერ ვაღწევ თქვენს რეალობას...
გკლავთ ასე სათითაოდ
როდის ავალ ათასზე.........
ოდესმე ხომ ავალ...
და დავრჩებით მხოლოდ ჩვენ ორნი
მე ერთი
შენც ერთი
ათასი პეპლის გარეშე !



пятница, 6 марта 2015 г.

მარტივი 527

Автор: ჯუნა на 3/06/2015 0 коммент.
          მანძილი ჩემს სიმშვიდემდე 527 ნაბიჯია. ბევრჯერ გადამითვლია ნაბიჯ-ნაბიჯ, წვეთ-წვეთად, თითოეულ სანტიმეტრად, იმიტომ რომ ყოველთვის ძალიან მიმძიმდა ამ მანძილის გავლა და ყოველთვის სასოწარკვეთილებაში მაგდებდა ამის საპირისპირო გადაწყვეტილება.
          საკუთარ თავს ყოველთვის ჩემში თავმოყრილ წინააღმდეგობებს ვერ ვპატიობდი. იმას რომ არ ვარ მდგრადი და ჩემში ბლომად ყრია ყველაფერი ერთმანეთის საპირისპირო
          ყველაზე ძალიან მორჩილება მიჭირს. მორჩილება და საკუთარი თავისუფალი ნების დათმობა.
          ვიტანჯები
          და რა სიმარტივეა, რომ ხსნა სრულიად დათვლადი ფაქტორებით მიიღწევა.... მისი გარანტია დღეში 22 დათმობილი წუთი და კვირაში 527 ნაბიჯი გავლილი ოთხჯერ.... და როგორი რთულია ეს ყველაფერი. და რა ილეთების ჩატარებას ვსწავლობ რომ ამ ,,მსხვერპლს'' ავცდე.... და მერე როგორ მღრნის ეს ჩემი ,,ქურდობა" შიგნიდან, გულს მიღებს და როგორ ფუჭად ვიყენებ ამ საკუთარი თავისთვის ,,მოპარულ" დროს....
          რა ხშირად ვწერ ამ ბოლო დროს სიმშვიდეზე. მიუღწეველ ოცნებად მექცა, ჰორიზონტივით მივდევ და მივდევ, მინდა მივწვდე, ხელი დავტაცო და ჩემს შიგნით შევისახლო. რომ მერე გამიადვილდეს დინების მიმართულებით ცურვა თუნდაც საკუთარი თავისუფალი ნების დათმობის სანაცვლოდაც ზოგჯერ.... ყველაფერი ზედმეტის ჩახშობა, გაფრენების მცდელობა და ცხოვრება ისე, ,,როგორც უნდა" !
          დეპრესიასა და ზედმეტი პოზიტიურობის შუალედსაც ვიპოვი
          აუცილებლად ვიპოვი
          მეც გავხდები ნორმალური


пятница, 20 марта 2015 г.

ცა და მიწა - გზაგასაყარი

          ცა მაღალი მიწიდან იწყება. აი სადღაც შორს რომ ჰორიზონტის ხაზი ჩანს, სადაც მიწა მთავრდება და ცას უერთდება, იქამდე უნდა მიათრიო შენი უბადრუკი სხეული, საკუთარი მძიმე ჯვრით ხელში. 
          გზაში იმდენჯერ გააგდებ ამ მძიმე ჯვარს, იმდენს იჯავრებ მის არსებობას, იმდენჯერ მოგინდება მის გარეშე მჩატე და მარტივი ცხოვრება: დატოვებ და გადაუხვევ, მიატოვებ, უარყოფ..... ითამაშებ, გაერთობი, ჭრიჭინასავით ახტუნდები, ამაოდ იმეტყველებ, უგუნურად იცინებ, იამპარტავნებ, იცუდდიდებულებ, იკადნიერებ... მაგრამ რამდენჯერაც დატოვებ შენს ჯვარს შენ საბრალო, აუცილებლად იმდენჯერვე მიბრუნდები მასთან.... ისევ აიღებ და გზას გააგრძელებ. დამძიმებული, მაგრამ სიმსუბუქის გრძნობით, რომ სწორ გზას ადგახარ. გრძნობით, რომ უპასუხისმგებლო არ ხარ და ზუსტად ისე იქცევი როგორც შენი ვალია.... გრძნობით, რომ მნიშვნელოვან და ჭეშმარიტად ღირებულს აკეთებ.....
          თეორიულად რამდენი რამე ვიცი, რა სწორად ვიცი, მაგრამ პრაქტიკაში რა რთულია. რთულია იარო მძიმე ტვირთით მხრებზე და ამასთან შეინარჩუნო სიმშვიდე, წონასწორობა, არ მოგინდეს არაფერი ისეთი, რასაც ტვირთთან ერთად ვერ გაწვდები, ვერ შეინარჩუნებ, რასაც ჯვრის ტარებას ვერ შეუთავსებ.... რა რთულია გინდოდეს მხოლოდ ის, რაც შენი ვალდებულებაა.... რა ტკბილია ყველაფერი მარტივი და აკრძალული.


          და აი სულ ბოლოს, ჰორიზონტის ხაზთან რომ მიხვალ და აღმოაჩენ რომ გზა დასრულდა, შემოგეგებება წინ  ისევ ცა მაღალი და უფსკრული.
          უფსკრული, რომელშიც დაიკარგები და გაქრები უკვალოდ.
          და ცა, რომელთანაც გზას მაღლა გააგრძელებ....
          ჯინებივით გამომწყვდეული იშვიათი, მჩატე და თავისუფალი სულები თეთრად ტრიალდებიან თავიანთი ღერძის გარშემო და არაამქვეყნიური ბედნიერებით სავსეები უერთდებიან ზეცას. მათსავით თეთრ და სუფთა ღრუბლებს ეკვრიან და ფერმკრთალდებიან....
          სხვანი კი თავიანთი გაყინული სხეულებით მოწყვეტით ეშვებიან უპირო და შავ უფსკრულში. იქ, საიდანაც მათ ხმას ვეღარავინ გაიგებს, იქ სადაც ისინი შეწყვეტენ არსებობას და აღარ ექნებათ ფერი, აზრი, გრძნობა.... ორთქლდებიან უკვალოდ. თითქოს არც ყოფილან, არ უარსებიათ, არ უფიქრიათ, არც უგრძვნიათ......
          მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი შესაძლებლობაზე საკუთარი სურვილებით მეცხოვრა.... ახლა ვცდილობ ვალდებულებებით ვიცხოვრო. ბევრად რთული ამოცანაა....


четверг, 19 марта 2015 г.

სამშვიდობო დასამშვიდობებელი პოსტი : )

          არ მიყვარს მე ასეთი პოსტების წერა. ძალიან პირადი და კონკრეტული. მაგრამ მაინც.... იშვიათ შემთხვევათაგანი ხდება. რატომღაც მომინდა დამეწერა ამაზე, ალბათ უბრალოდ განვიცდი.
          ჩემს ცხოვრებაში ძალიან ბევრი ადამიანი იყო. ყველასგან გარკვეული წილი ,,მათი" ავიღე, მასწავლეს, ამავსეს; ზოგმა ,,გამომაკეთა", ზოგმა უბრალოდ გამოცდილება მომცა თავისნაირებთან ურთიერთობის... არასოდეს არავის გავუბოროტებივარ. თავს არ ვიქებ, ალბათ უბრალოდ მე გამიმართლა და ბევრი კარგი გადამეყარა.....
          ამას მნიშვნელობაც არ აქვს. მთავარი რისი თქმაც მინდა არის ის, რომ უკვალოდ არავის ჩაუვლია. ბევრმა ეტაპმა გადაიარა აქამდე ჩემს თავს და ამ ეტაპებში ბევრი ადამიანი დავკარგე: მანძილის გამო, ცხოვრების სტილის ცვლილების გამო, შეგნების ცვლილების გამო და ა.შ. მაგრამ ყველამ დამიტოვა თავისი კონკრეტული კვალი და სითბო, მოგონებები რომლებსაც ვუფრთხილდები, დროდადრო ამოვალაგებ ხოლმე გონებიდან, ვუღიმი, ვუფრთხილდები, ვაანალიზებ, ვიგონებ... ვუვლი და მერე ისევ თავის ადგილას ვაბრუნებ და ასე იქნება სულ, მანამ სანამ გონება არ მიღალატებს, იმიტომ რომ ეს ყველაფერი ჩემი ცხოვრებაა, ჩემი კუთვნილი, რაღაც ნაწილი. 
          და როგორ არ მესმის იმ ადამიანების, რომლებსაც ერთი ხელის მოსმით შეუძლიათ ყველაფრის გადაგდება და თავიდან მოშორება;      
          რომლებისთვისაც ადგილი/მნიშვნელობა არ აქვს მოგონებებს, განვლილ წუთებს, თუნდაც მცირეს.          
          რომლებიც ძალიან პრაგმატულად უდგებიან ცხოვრებისეულ სირთულეებს და მათთვის მხოლოდ ერთი სწორი, გახაზული გზა არსებობს. ნებისმიერი გადახვევა მთავარი გზიდან კი იმას ნიშნავს, რომ მისთვის უბრალოდ აღარ არსებობთ. აი ასე მარტივად.          
          საერთოდ არ მშურს. მით უმეტეს არ მივტირი. რა დიდი ხანია გამოვედი ამ ასაკიდან :) ასეთი პოსტიც კი მიკვირს საკუთარი თავისგან, ზედმეტად თინეიჯერული და მერვე კლასელური :)          
          უბრალოდ მინდოდა მეთქვა, რომ მე ჩემს სამყაროში ძალიან კარგად ვარ.... აქ ყველა ის მყავს, ვინც არსად გარბის, ვინც მჭირდება/ვჭირდები და ვინც ჩემია....          
          და ყველა ისიც მყავს, ვინც გაიქცა და ჩემთან დარჩენა აღარ ისურვა. 
          გინახავთ მოგონებებად...        
          ბედნიერ და საინტერესო ცხოვრებას გისურვებთ : )


გაფრენა, სახელად პეპლები


ვიყავით სამნი
მე ერთი,
შენ ერთი,
და პეპლები ათასი:
ნაირფერები,
ჭრელები,
თბილები,
საყვარლები,
ლამაზებიც?
არა, ლამაზები არა.
მე არ მელამაზებოდნენ.
უფრო მიმზიდველები.
და ასე დაფრინავდნენ მთელს ოთახში, თავბრუს მახვევდნენ, მაშინებდნენ,
მეტმასნებოდნენ,
თავს არ მანებებდნენ,
თავზე მეხვეოდნენ,
გონებას მირევდნენ,
რამდენჯერ გავაღე კარი და გავუშვი.
ვთხოვე, ვუყვირე, ვუსაყვედურე, ხელებს ვუქნევდი, კედელს თავს ვურტყამდი....
რამდენჯერ გავაფრინე...
მაინც მოფრინდნენ.
რა ურჩები ხართ.....
როგორ მაშინებთ, სულ ყველგან რომ ხართ, ყოველ ნაბიჯზე და თავს ვერ ვაღწევ თქვენს რეალობას...
გკლავთ ასე სათითაოდ
როდის ავალ ათასზე.........
ოდესმე ხომ ავალ...
და დავრჩებით მხოლოდ ჩვენ ორნი
მე ერთი
შენც ერთი
ათასი პეპლის გარეშე !



пятница, 6 марта 2015 г.

მარტივი 527

          მანძილი ჩემს სიმშვიდემდე 527 ნაბიჯია. ბევრჯერ გადამითვლია ნაბიჯ-ნაბიჯ, წვეთ-წვეთად, თითოეულ სანტიმეტრად, იმიტომ რომ ყოველთვის ძალიან მიმძიმდა ამ მანძილის გავლა და ყოველთვის სასოწარკვეთილებაში მაგდებდა ამის საპირისპირო გადაწყვეტილება.
          საკუთარ თავს ყოველთვის ჩემში თავმოყრილ წინააღმდეგობებს ვერ ვპატიობდი. იმას რომ არ ვარ მდგრადი და ჩემში ბლომად ყრია ყველაფერი ერთმანეთის საპირისპირო
          ყველაზე ძალიან მორჩილება მიჭირს. მორჩილება და საკუთარი თავისუფალი ნების დათმობა.
          ვიტანჯები
          და რა სიმარტივეა, რომ ხსნა სრულიად დათვლადი ფაქტორებით მიიღწევა.... მისი გარანტია დღეში 22 დათმობილი წუთი და კვირაში 527 ნაბიჯი გავლილი ოთხჯერ.... და როგორი რთულია ეს ყველაფერი. და რა ილეთების ჩატარებას ვსწავლობ რომ ამ ,,მსხვერპლს'' ავცდე.... და მერე როგორ მღრნის ეს ჩემი ,,ქურდობა" შიგნიდან, გულს მიღებს და როგორ ფუჭად ვიყენებ ამ საკუთარი თავისთვის ,,მოპარულ" დროს....
          რა ხშირად ვწერ ამ ბოლო დროს სიმშვიდეზე. მიუღწეველ ოცნებად მექცა, ჰორიზონტივით მივდევ და მივდევ, მინდა მივწვდე, ხელი დავტაცო და ჩემს შიგნით შევისახლო. რომ მერე გამიადვილდეს დინების მიმართულებით ცურვა თუნდაც საკუთარი თავისუფალი ნების დათმობის სანაცვლოდაც ზოგჯერ.... ყველაფერი ზედმეტის ჩახშობა, გაფრენების მცდელობა და ცხოვრება ისე, ,,როგორც უნდა" !
          დეპრესიასა და ზედმეტი პოზიტიურობის შუალედსაც ვიპოვი
          აუცილებლად ვიპოვი
          მეც გავხდები ნორმალური


 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review