вторник, 24 февраля 2015 г.

რა მათბობს და რას ვეძებ....

Автор: ჯუნა на 2/24/2015 0 коммент.
          ყველაზე მეტად რა შეიძლება გათბობდეს ამ სამყაროში.... იტყვით ბედნიერებაო. რა ფანატიკოსი და არაფრის მომტანი რომანტიზმით სავსე ადამიანების მოგონილია ეს ბედნიერება. როგორც წამი რომ არსებობს მხოლოდ და შურით ბერავს ადამიანთა მოდგმას, თავის თავს ანატრებს და ცრემლს ადენს მისი დამორჩილების სურვილით გულანთებულებს. განა შეიძლება ვინმე მუდმივად ბედნიერი იყოს.... განა იმიტომ არ არსებობს ბედნიერება რომ მუდმივად სანატრელი, საძიებელი და მიუწვდომელი იყოს ჩვენთვის.... განა ჩვენი ჯვრის სატარებლად და მუდმივად წვალებით აღმართ-აღმართ ფორთხვისთვის არ ვართ ჩვენ - ადამიანები გაჩენილები.....
          მე ყველაზე ნაკლებად ბედნიერებას ვეძებ.... არ მჭირდება იგი იმისთვის, რომ საკუთარი არსებობის აუცილებლობა შევიგრძნო დედამიწაზე. არ მჭირდება იგი იმისთვის, რომ ვინმე მიყვარდეს და არც ჩემი სიყვარულის აუცილებელ შედეგად მევლინება ეს ე.წ. ბედნიერება.....
          აბა რა მათბობს? წამი..... აი სულ წამით რომ ის გამახსენდება ვინც ჩემია.... ირგვლივ ყველაფერი გაქრება, ჩემი თვალები ტვინის იმ უჯრედს მიაშტერდება, რომელიც მისტიურად უზრუნველყოფს ჩემი და ცნობილი ,,ჩემის" ერთად ყოფნას.... და ყოველივე ეს წარმოშობს ღიმილს :)
          დაგინახავთ ქუჩაში ადამიანი მარტო რომ მოდის და იღიმის :) ხომ უეჭველია რომ ის უყვართ. რომ მას სახლში ელიან, რომ მივა და კისერზე შემოხვევენ სითბოთი ხელებს, მზერას გაყინავენ მის თვალებში და დაიკარგებიან ძიებაში აბა რას ფიქრობს, რა უხარია.... აუცილებლად ასე იქნება, ტყუილად არ გაიღიმებდა... და ამ დროს მის ტვინში ერთმანეთის მიმდევრობით იცვლებიან  ფოტოები მისი და ვინმე ,,მისის" კარგი ცხოვრებიდან... რა შედარებითია ყველაფერი, კარგი ცხოვრებაც ხომ არ არსებობს რეალურად. ესეც მითია. ყველაფერი მხოლოდ წამია.... მხოლოდ აი ეს ერთი წამი, როცა ქუჩაში მიდიხარ და ირგვლივ არავინ არ არსებობს. არსებობ მხოლოდ შენ და შენი წარმოსახვა, რომელიც გაიძულებს რომ გაიღიმო.... მოკლედ, ეს გოგო ქუჩაში რომ მიდის და იღიმის მე ვარ. ძალიან ხშირად დავდივარ ასე მარტო და მომღიმარი და ერთ დღესაც გავაცნობიერე რომ მშვიდად ვარ.
          ამერიკა. აი რა არის მთავარი. ყველაზე მეტად რა შეიძლება მათბობდეს ამ სამყაროში? სიმშვიდე ! ბედნიერება არა. ვერ ვენდობი ვერაფერს არასტაბილურს, მოჩვენებითს.... მხოლოდ სიმშვიდე ჩემს შიგნით!




суббота, 7 февраля 2015 г.

მაჯლაჯუნები

Автор: ჯუნა на 2/07/2015 0 коммент.
          მას ხშირად ჰქონდა მომენტები როცა დედამიწა ამძიმებდა, არ ვიცი ამ დროს როგორაა: გედიდება ეს დედამიწა თუ გეპატარავება, მაგრამ ფაქტია სული ეხუთებოდა და მუცელს უწვავდა ყველაფერი ის, რასთან შეხებაც უწევდა. გულს უმძიმებდა, ღლიდა, ეშაბლონებოდა, ეერთნაირებოდა, ესტანდარტებოდა და ყველაფერი მიაჩნდა ერთ მუჭა უაზრობად და ვალდებულებად, აუტანელ ჩარჩოდ.... რატომღაც ასე ეგონა.
          ყველაზე მეტად მას თავისუფლება უყვარდა. არა ამ სიტყვის ბინძური გაგებით, არამედ ყველაზე ბავშვური და სულელური, რაც კი შეიძლება იდეაში არსებობდეს. ოცნებობდა ჩიტივით თავისუფლებაზე, ფრენაზე, სიმჩატეზე, უყვარდა გაზაფხული, ჰორიზონტები, ჟღურტულიანი გაფრენები და გულით სძულდა ყველანაირი დამამძიმებელი გარემოებები, შეზღუდულობები, პასუხისმგებლობები..... ეს ყველაფერი ცუდი არ იყო მაგრამ...
           ერთ დღესაც ამ არაადეკვატურობის მიზეზი გაირკვა.... აღმოჩნდა, რომ ის ავად იყო. მას გულში მაჯლაჯუნები ჰყავდა. ის საშინლად იტანჯებოდა, ვის აღარ თხოვდა ხსნას, მაგრამ საშველი არსად იყო....  ყველაზე ტკბილი და სანატრელი იყო მისთვის თავისუფლად ამოსუნთქვა, გულის მარწუხებისგან ახსნა, აწყვეტა და სიმშვიდის მოპოვება.... ცარიელი თავი, შაბლონური მშვიდი ერთფეროვნება, ჰორიზონტები, გაზაფხული და სუფთა გული, მაგრამ მაჯლაჯუნები დასცინოდნენ მას, შვებას არ აძლევდნენ და გულს სულ უფრო და უფრო უწურავდნენ...
          ერთ დღესაც გულში სხვა დაიბადა. ეს სხვა ძალიან თბილი და ძლიერი იყო. მას იმედი ერქვა. ის ეუბნებოდა მაჯლაჯუნებს მოვერევი და შენ არ დაგთმობო, რაც არ უნდა მოხდეს მე გადაგარჩენო, რა პატარა იყო მათთან, მაგრამ რა დიდი გული ჰქონდა. ეუბნებოდა შენ აგვირჩიე რომელი გინდა გყავდეს შენს გულში და დანარჩენი მე ვიციო :)
           იმედი ტკბილია.... როცა იცი რომ შიგ გულში გყავს ის, ასე რომ ეძვირფასები და შენი გულისთვის შავ-ბნელ და საშიშ მაჯლაჯუნებსაც კი შეებრძოლება, დაგიხსნის და მშვიდად, უპრეტენზიოდ გააგრძელებს შენში ცხოვრებას....
           ყველა ზღაპარში, კეთილისა და ბოროტის შერკინებისას ხომ კეთილი იმარჯვებს. ეს კონკრეტული ისტორია, სამწუხაროდ, არ ვიცი როგორ დასრულდა, მაგრამ მე მჯერა რომ ყველა ადამიანის გულში იმედი და რწმენა მოერევა ბოროტ მაჯლაჯუნებს. ყველა შვებით ამოისუნთქავს და ყველას სუფთა გულში დაისადგურებს სიმშვიდე......


четверг, 5 февраля 2015 г.

ჩვენი საღამოს ამბებიდან

Автор: ჯუნა на 2/05/2015 1 коммент.

     
  ამბავი 1
           ღამე, ღრმად მძინარე, პატარა თბილსულიანი გუნდა რომ გეტყვის: ,,ძალიან, ძალიან, გულში მიყვარხარ...." მერე თავის პატარა მაჯებს მოგხვევს კისერზე და ტუჩებს მოპრუწავს უმისამართოდ, მაგრამ ზუსტად იცი, რომ შენს საკოცნელად, ამის მერე რამ უნდა მოგკლას.... :)
          გუშინ ვკითხე, ,,დე, ასე ძალიან რატომ გიყვარვარ-თქო", კარგა ხანს ფიქრობდა, მერე სერიოზული კაცური მანერით მითხრა - ,,დედა, მიზეზი არ ვიციო..."  რა კარგია :)
          ამბავი 2
          - ,,დე, ჩემს ჯვარს გაგიკეთებ და უცბათ კარგად გახდები" - მეუბნება ჩემი ბიჭი, რომელიც, მაქვს ბედნიერება და ჩემი წარბის შეხრასაც კი ტრაგედიად აღიქვამს, რომელიც ჩემშია შემომძვრალი და შიგნით არსებული აურის ყველა უარყოფით ტალღას ყველაზე უკეთ გრძნობს და ნერვიულობს...
           - დე, ჩემთან ერთად იცინე რააა - ასეთიც ხშირად ხდება. ის დღე რა დღეა, როცა ერთად არ ვიგიჟებთ და სისულელეზე არ ვიხარხარებთ ჩვენ ორნი, ერთი ჭკუისანი :)  რა ბედნიერებაა :)
ამბავი 3
          - ,,ძალიან მიყვარხარ ჯუნა, დიდი რომ გავიზრდები ყველაფერს შეგისრულებ კარგიი?" -  მისი პატარა, ჭკვიანი ტვინი ჯერ ყველაფერს მატერიალურ სურვილებთან აკავშირებს, ან კი საიდან უნდა იცოდეს, რომ ჩვენ, დიდები უაზროები ვართ და არ არსებულ თუ ძალით გამოგონილ თუ მარტივად გადასაჭრელ პრობლემებზე თავს ვიგრუზავთ და სამარცხვინოდ თავ-პირი ჩამოგვტირის.... რა სამარცხვინოა....
ამბავი 4
          - ჩემი სიცოცხლე ხარ დედას ფუნთუშა :) - ასეთებს რომ ტკბილობს ისე მეგემრიელება, მინდა შევჭამო და გულში ჩავიძვრინო... ჩვენს სიყვარულს ზღვარი არ აქვს, მთელ დედამიწაზე მეტად უსაზღვროა.

          აი ერთადერთი რამ, რაზე კი არა და ვისზე წერასაც არც ჩემი ხასიათი სჭირდება და არც მუზა, ჩემი ბიჭი, რომელსაც დღითი დღე, სულ უფრო და უფრო მეტად და მიზანმიმართულად ჭკუიდან გადავყავარ :)



понедельник, 2 февраля 2015 г.

კრისტალი

Автор: ჯუნა на 2/02/2015 0 коммент.
          ამ პოსტის წაკითხვის შემდეგ შეიძლება იფიქროთ, რომ ძალიან სუბიექტური ვარ, რადგან რთულია ობიექტურად შეაფასო ყველაფერი ის, რასაც ვარდისფერი სათვალის შიგნიდან ანთებული თვალებით უყურებ.... მაგრამ მაინც. მინდა ყველას გაგაცნოთ ადგილი, სადაც მე ვმუშაობ. დიდი ხანი არაა რაც ამაზე დავიწყე ფიქრი და მივხვდი, რომ ირგვლივმყოფი ადამიანების უმეტესობა ჩემსავით როდი ამაყობს თავისი სამსახურით... ზოგს მოტივაციას თანამშრომელი-მეგობრები და პონტები უქმნიან, ზოგს - ხელფასი, ზოგსაც საკუთარი სრულფასოვნების შეგრძნება მხოლოდ აზრით, რომ უბრალოდ აქვს სამსახური.... იშვიათად თუ მინახავს კადრი, რომელიც თავისი ორგანიზაციით ამაყობს. მე ასეთი ვარ, მინდა გითხრათ.
          ვფიქრობ, ალბათ რა ძლიერი და ამაყია ადამიანი, რომელმაც თავი მოუყარა ამდენ გულანთებულს და საერთო მიზნისკენ მიმავალს ერთად.... ადამიანებს რომლებსაც არ ეზარებათ დილის გათენება, რომლებიც მოტივირდებიან საკუთარი წარმატებით, ადამიანები, რომელთაც უყვართ ვარდისფერი და რომელთა ცხოვრების მნიშვნელოვანი ნაწილი კრისტალია..... 
         ჩვენ ვართ ის ძლიერი გუნდი, რომელთა გამაერთიანებელიც კრისტალია, პატარა ნალოლიავები ბავშვივით ვიცავთ მის სახელს და გული გვეწვება მისი რეპუტაციის შელახვის ყველა მცდელობისას, მისი დაჩაგვრის, მასზე მორევის და დაჯაბნის ყველა მცდელობისას....
          მე მყავს მენეჯერი, რომელიც ღამეებს ათენებს ჩვენი უკეთ მუშაობისთვის ფიქრით.... რომელიც თავის თავზე იღებს ყველა სირთულეს და ჩვენს სამუშაო პროცესს კომფორტად აქცევს.... ის საუკეთესო მენეჯერია ყველა მათ შორის, ვისთანაც პირადად მქონია შეხება და ვის შესახებაც მსმენია.
         მე მყავს თანამშრომლები, რომელთაც ახასიათებთ ერთგულება, გუნდურობა, უსაზღვრო ენერგია, შრომისმოყვარეობა და მე მართლა, მთელი გულით მჯერა კი არა და ვიცი, რომ თუ მოვინდომებთ, ჩვენ ვიქნებით მთელი მსოფლიო !


вторник, 24 февраля 2015 г.

რა მათბობს და რას ვეძებ....

          ყველაზე მეტად რა შეიძლება გათბობდეს ამ სამყაროში.... იტყვით ბედნიერებაო. რა ფანატიკოსი და არაფრის მომტანი რომანტიზმით სავსე ადამიანების მოგონილია ეს ბედნიერება. როგორც წამი რომ არსებობს მხოლოდ და შურით ბერავს ადამიანთა მოდგმას, თავის თავს ანატრებს და ცრემლს ადენს მისი დამორჩილების სურვილით გულანთებულებს. განა შეიძლება ვინმე მუდმივად ბედნიერი იყოს.... განა იმიტომ არ არსებობს ბედნიერება რომ მუდმივად სანატრელი, საძიებელი და მიუწვდომელი იყოს ჩვენთვის.... განა ჩვენი ჯვრის სატარებლად და მუდმივად წვალებით აღმართ-აღმართ ფორთხვისთვის არ ვართ ჩვენ - ადამიანები გაჩენილები.....
          მე ყველაზე ნაკლებად ბედნიერებას ვეძებ.... არ მჭირდება იგი იმისთვის, რომ საკუთარი არსებობის აუცილებლობა შევიგრძნო დედამიწაზე. არ მჭირდება იგი იმისთვის, რომ ვინმე მიყვარდეს და არც ჩემი სიყვარულის აუცილებელ შედეგად მევლინება ეს ე.წ. ბედნიერება.....
          აბა რა მათბობს? წამი..... აი სულ წამით რომ ის გამახსენდება ვინც ჩემია.... ირგვლივ ყველაფერი გაქრება, ჩემი თვალები ტვინის იმ უჯრედს მიაშტერდება, რომელიც მისტიურად უზრუნველყოფს ჩემი და ცნობილი ,,ჩემის" ერთად ყოფნას.... და ყოველივე ეს წარმოშობს ღიმილს :)
          დაგინახავთ ქუჩაში ადამიანი მარტო რომ მოდის და იღიმის :) ხომ უეჭველია რომ ის უყვართ. რომ მას სახლში ელიან, რომ მივა და კისერზე შემოხვევენ სითბოთი ხელებს, მზერას გაყინავენ მის თვალებში და დაიკარგებიან ძიებაში აბა რას ფიქრობს, რა უხარია.... აუცილებლად ასე იქნება, ტყუილად არ გაიღიმებდა... და ამ დროს მის ტვინში ერთმანეთის მიმდევრობით იცვლებიან  ფოტოები მისი და ვინმე ,,მისის" კარგი ცხოვრებიდან... რა შედარებითია ყველაფერი, კარგი ცხოვრებაც ხომ არ არსებობს რეალურად. ესეც მითია. ყველაფერი მხოლოდ წამია.... მხოლოდ აი ეს ერთი წამი, როცა ქუჩაში მიდიხარ და ირგვლივ არავინ არ არსებობს. არსებობ მხოლოდ შენ და შენი წარმოსახვა, რომელიც გაიძულებს რომ გაიღიმო.... მოკლედ, ეს გოგო ქუჩაში რომ მიდის და იღიმის მე ვარ. ძალიან ხშირად დავდივარ ასე მარტო და მომღიმარი და ერთ დღესაც გავაცნობიერე რომ მშვიდად ვარ.
          ამერიკა. აი რა არის მთავარი. ყველაზე მეტად რა შეიძლება მათბობდეს ამ სამყაროში? სიმშვიდე ! ბედნიერება არა. ვერ ვენდობი ვერაფერს არასტაბილურს, მოჩვენებითს.... მხოლოდ სიმშვიდე ჩემს შიგნით!




суббота, 7 февраля 2015 г.

მაჯლაჯუნები

          მას ხშირად ჰქონდა მომენტები როცა დედამიწა ამძიმებდა, არ ვიცი ამ დროს როგორაა: გედიდება ეს დედამიწა თუ გეპატარავება, მაგრამ ფაქტია სული ეხუთებოდა და მუცელს უწვავდა ყველაფერი ის, რასთან შეხებაც უწევდა. გულს უმძიმებდა, ღლიდა, ეშაბლონებოდა, ეერთნაირებოდა, ესტანდარტებოდა და ყველაფერი მიაჩნდა ერთ მუჭა უაზრობად და ვალდებულებად, აუტანელ ჩარჩოდ.... რატომღაც ასე ეგონა.
          ყველაზე მეტად მას თავისუფლება უყვარდა. არა ამ სიტყვის ბინძური გაგებით, არამედ ყველაზე ბავშვური და სულელური, რაც კი შეიძლება იდეაში არსებობდეს. ოცნებობდა ჩიტივით თავისუფლებაზე, ფრენაზე, სიმჩატეზე, უყვარდა გაზაფხული, ჰორიზონტები, ჟღურტულიანი გაფრენები და გულით სძულდა ყველანაირი დამამძიმებელი გარემოებები, შეზღუდულობები, პასუხისმგებლობები..... ეს ყველაფერი ცუდი არ იყო მაგრამ...
           ერთ დღესაც ამ არაადეკვატურობის მიზეზი გაირკვა.... აღმოჩნდა, რომ ის ავად იყო. მას გულში მაჯლაჯუნები ჰყავდა. ის საშინლად იტანჯებოდა, ვის აღარ თხოვდა ხსნას, მაგრამ საშველი არსად იყო....  ყველაზე ტკბილი და სანატრელი იყო მისთვის თავისუფლად ამოსუნთქვა, გულის მარწუხებისგან ახსნა, აწყვეტა და სიმშვიდის მოპოვება.... ცარიელი თავი, შაბლონური მშვიდი ერთფეროვნება, ჰორიზონტები, გაზაფხული და სუფთა გული, მაგრამ მაჯლაჯუნები დასცინოდნენ მას, შვებას არ აძლევდნენ და გულს სულ უფრო და უფრო უწურავდნენ...
          ერთ დღესაც გულში სხვა დაიბადა. ეს სხვა ძალიან თბილი და ძლიერი იყო. მას იმედი ერქვა. ის ეუბნებოდა მაჯლაჯუნებს მოვერევი და შენ არ დაგთმობო, რაც არ უნდა მოხდეს მე გადაგარჩენო, რა პატარა იყო მათთან, მაგრამ რა დიდი გული ჰქონდა. ეუბნებოდა შენ აგვირჩიე რომელი გინდა გყავდეს შენს გულში და დანარჩენი მე ვიციო :)
           იმედი ტკბილია.... როცა იცი რომ შიგ გულში გყავს ის, ასე რომ ეძვირფასები და შენი გულისთვის შავ-ბნელ და საშიშ მაჯლაჯუნებსაც კი შეებრძოლება, დაგიხსნის და მშვიდად, უპრეტენზიოდ გააგრძელებს შენში ცხოვრებას....
           ყველა ზღაპარში, კეთილისა და ბოროტის შერკინებისას ხომ კეთილი იმარჯვებს. ეს კონკრეტული ისტორია, სამწუხაროდ, არ ვიცი როგორ დასრულდა, მაგრამ მე მჯერა რომ ყველა ადამიანის გულში იმედი და რწმენა მოერევა ბოროტ მაჯლაჯუნებს. ყველა შვებით ამოისუნთქავს და ყველას სუფთა გულში დაისადგურებს სიმშვიდე......


четверг, 5 февраля 2015 г.

ჩვენი საღამოს ამბებიდან


     
  ამბავი 1
           ღამე, ღრმად მძინარე, პატარა თბილსულიანი გუნდა რომ გეტყვის: ,,ძალიან, ძალიან, გულში მიყვარხარ...." მერე თავის პატარა მაჯებს მოგხვევს კისერზე და ტუჩებს მოპრუწავს უმისამართოდ, მაგრამ ზუსტად იცი, რომ შენს საკოცნელად, ამის მერე რამ უნდა მოგკლას.... :)
          გუშინ ვკითხე, ,,დე, ასე ძალიან რატომ გიყვარვარ-თქო", კარგა ხანს ფიქრობდა, მერე სერიოზული კაცური მანერით მითხრა - ,,დედა, მიზეზი არ ვიციო..."  რა კარგია :)
          ამბავი 2
          - ,,დე, ჩემს ჯვარს გაგიკეთებ და უცბათ კარგად გახდები" - მეუბნება ჩემი ბიჭი, რომელიც, მაქვს ბედნიერება და ჩემი წარბის შეხრასაც კი ტრაგედიად აღიქვამს, რომელიც ჩემშია შემომძვრალი და შიგნით არსებული აურის ყველა უარყოფით ტალღას ყველაზე უკეთ გრძნობს და ნერვიულობს...
           - დე, ჩემთან ერთად იცინე რააა - ასეთიც ხშირად ხდება. ის დღე რა დღეა, როცა ერთად არ ვიგიჟებთ და სისულელეზე არ ვიხარხარებთ ჩვენ ორნი, ერთი ჭკუისანი :)  რა ბედნიერებაა :)
ამბავი 3
          - ,,ძალიან მიყვარხარ ჯუნა, დიდი რომ გავიზრდები ყველაფერს შეგისრულებ კარგიი?" -  მისი პატარა, ჭკვიანი ტვინი ჯერ ყველაფერს მატერიალურ სურვილებთან აკავშირებს, ან კი საიდან უნდა იცოდეს, რომ ჩვენ, დიდები უაზროები ვართ და არ არსებულ თუ ძალით გამოგონილ თუ მარტივად გადასაჭრელ პრობლემებზე თავს ვიგრუზავთ და სამარცხვინოდ თავ-პირი ჩამოგვტირის.... რა სამარცხვინოა....
ამბავი 4
          - ჩემი სიცოცხლე ხარ დედას ფუნთუშა :) - ასეთებს რომ ტკბილობს ისე მეგემრიელება, მინდა შევჭამო და გულში ჩავიძვრინო... ჩვენს სიყვარულს ზღვარი არ აქვს, მთელ დედამიწაზე მეტად უსაზღვროა.

          აი ერთადერთი რამ, რაზე კი არა და ვისზე წერასაც არც ჩემი ხასიათი სჭირდება და არც მუზა, ჩემი ბიჭი, რომელსაც დღითი დღე, სულ უფრო და უფრო მეტად და მიზანმიმართულად ჭკუიდან გადავყავარ :)



понедельник, 2 февраля 2015 г.

კრისტალი

          ამ პოსტის წაკითხვის შემდეგ შეიძლება იფიქროთ, რომ ძალიან სუბიექტური ვარ, რადგან რთულია ობიექტურად შეაფასო ყველაფერი ის, რასაც ვარდისფერი სათვალის შიგნიდან ანთებული თვალებით უყურებ.... მაგრამ მაინც. მინდა ყველას გაგაცნოთ ადგილი, სადაც მე ვმუშაობ. დიდი ხანი არაა რაც ამაზე დავიწყე ფიქრი და მივხვდი, რომ ირგვლივმყოფი ადამიანების უმეტესობა ჩემსავით როდი ამაყობს თავისი სამსახურით... ზოგს მოტივაციას თანამშრომელი-მეგობრები და პონტები უქმნიან, ზოგს - ხელფასი, ზოგსაც საკუთარი სრულფასოვნების შეგრძნება მხოლოდ აზრით, რომ უბრალოდ აქვს სამსახური.... იშვიათად თუ მინახავს კადრი, რომელიც თავისი ორგანიზაციით ამაყობს. მე ასეთი ვარ, მინდა გითხრათ.
          ვფიქრობ, ალბათ რა ძლიერი და ამაყია ადამიანი, რომელმაც თავი მოუყარა ამდენ გულანთებულს და საერთო მიზნისკენ მიმავალს ერთად.... ადამიანებს რომლებსაც არ ეზარებათ დილის გათენება, რომლებიც მოტივირდებიან საკუთარი წარმატებით, ადამიანები, რომელთაც უყვართ ვარდისფერი და რომელთა ცხოვრების მნიშვნელოვანი ნაწილი კრისტალია..... 
         ჩვენ ვართ ის ძლიერი გუნდი, რომელთა გამაერთიანებელიც კრისტალია, პატარა ნალოლიავები ბავშვივით ვიცავთ მის სახელს და გული გვეწვება მისი რეპუტაციის შელახვის ყველა მცდელობისას, მისი დაჩაგვრის, მასზე მორევის და დაჯაბნის ყველა მცდელობისას....
          მე მყავს მენეჯერი, რომელიც ღამეებს ათენებს ჩვენი უკეთ მუშაობისთვის ფიქრით.... რომელიც თავის თავზე იღებს ყველა სირთულეს და ჩვენს სამუშაო პროცესს კომფორტად აქცევს.... ის საუკეთესო მენეჯერია ყველა მათ შორის, ვისთანაც პირადად მქონია შეხება და ვის შესახებაც მსმენია.
         მე მყავს თანამშრომლები, რომელთაც ახასიათებთ ერთგულება, გუნდურობა, უსაზღვრო ენერგია, შრომისმოყვარეობა და მე მართლა, მთელი გულით მჯერა კი არა და ვიცი, რომ თუ მოვინდომებთ, ჩვენ ვიქნებით მთელი მსოფლიო !


 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review