четверг, 31 октября 2013 г.

ჩემი სამსახური - დეგრადაცია თუ....

Автор: ჯუნა на 10/31/2013 0 коммент.
***
ამდენი ხანია მინდოდა დამეწერა იმაზე, თუ როგორ ვგრძნობ თავს ახალ სამსახურში და არ ვიცოდი როგორ ჩამომეყალიბებინა ეს ყველაფერი. მერე ერთმა ადამიანმა მიკარნახა და მივხვდი, რომ ზუსტად ისე იყო, როგორც მითხრა :) თითქოს ჩემი შესაძლებლობები დაკონსერვებული იყო და ახლა გამიშვეს, წყალში ჩამაგდეს და მითხრეს რომ უნდა გავცურო.... და მიუხედავად იმისა რომ მეშინია და ცურვა არ ვიცი - იმდენად მაპატიეთ ამ სიტყვისთვის და კაიფს ვიღებ იმისგან, რასაც ვაკეთებ რომ ამოსუნთქვისთვისაც კი ვერ ვიცლი... ერთი ჩასუნთქვით გადის, დღე, კვირა, თვე... საათის შემოწმებას, კალენდარზე დახედვას, კვირის ბოლომდე დღეების დათვლას ვერ ვასწრებ. ასეთ გიჟურ რიტმში დიდი ხანია არ მიცხოვრია და საერთოდ დიდი ხანია არაფერი მიკეთებია. ასე ,,აზაბოჩენი» დიდი ხანია არაფრით ვყოფილვარ. როცა ახლობლებს, ოჯახის წევრებს და უბრალო შემხვედრებსაც სამსახურზე გინდა მუდმივად ელაპარაკო, როცა სიზმარშიც სესხები და კომიტეტები გესიზმრება, მაგრამ დაღლილი არ ვიღვიძებ, არა ! ალბათ ეს იმიტომ, რომ პირველად ვმუშაობ ჩემი პროფესიით. და ზოგადად სასიამოვნოა იმის შეგრძნება რომ საშენო ადგილას ხარ, საშენო საქმეს აკეთებ და ზოგადად პროფესიის არჩევაშიც თურმე არ შემცდარხარ :)

***
ეს პოსტი დაახლოებით 1 თვის წინ დავწერე და ვეღარ მოვიტანე აქამდე...
სანამ სამსახურს შევიცვლიდი მეუბნებოდნენ სესხის ოფიცრის პოზიციაზე დეგრადირებას დაიწყებო... საწერს თავს ვერ ვუყრიდი აქამდე და ვიფიქრე ალბათ მართლა დეგრადაცია განვიცადე და სესხების გარდა აღარაფერზე ფიქრი აღარ შემიძლია-თქო :) მაგრამ დროთა განმავლობაში მივხვდი, რომ საქმე სხვანაირადაა.... თითქოს ჩემი ტვინის რაღაც ნაწილები დაბინდული იყო და ახლა გაიხსნა, განათდა :) მიუხედავად იმისა, რომ თავს დიდ გოგოდ ვთვლი უკვე რამდენი ხანია, თურმე ბევრი რამე არ ვიცოდი, ადამიანების ცნობა არ მცოდნია და ამ ასაკამდე ჯერ კიდევ ვარდისფერი სათვალით ვცხოვრობდი. თვალი რომ აგეხილება და ისეთ დეტალებს დაინახავ რასაც აქამდე ყურადღებასაც კი არ აქცევდი – ასე ვარ. ბევრად თავდაჯერებულად ვგრძნობ თავს, მაგრამ ამავე დროს ბევრად შებოჭილადაც. დამძაბა რეალობამ. ისეთმა რეალობამ რომელიც აქამდე არ ვიცოდი. ამიტომ რაღაც თავდაცვის მექანიზმები ამიმოქმედდა ავტომატურად და დავიკეტე.... ადამიანებთან ურთიერთობის შემეშინდა ცოტა... თურმე ძალიან მრავალწახნაგოვნები ვყოფილვართ ადამიანები, ბევრი ჭიანჭველები გვყოლია თავში და სხვისი გაწირვაც მარტივად შეგვძლებია. აჟიტირებული აღარ ვარ... უბრალოდ გამოცდილება მომემატა :)

четверг, 31 октября 2013 г.

ჩემი სამსახური - დეგრადაცია თუ....

***
ამდენი ხანია მინდოდა დამეწერა იმაზე, თუ როგორ ვგრძნობ თავს ახალ სამსახურში და არ ვიცოდი როგორ ჩამომეყალიბებინა ეს ყველაფერი. მერე ერთმა ადამიანმა მიკარნახა და მივხვდი, რომ ზუსტად ისე იყო, როგორც მითხრა :) თითქოს ჩემი შესაძლებლობები დაკონსერვებული იყო და ახლა გამიშვეს, წყალში ჩამაგდეს და მითხრეს რომ უნდა გავცურო.... და მიუხედავად იმისა რომ მეშინია და ცურვა არ ვიცი - იმდენად მაპატიეთ ამ სიტყვისთვის და კაიფს ვიღებ იმისგან, რასაც ვაკეთებ რომ ამოსუნთქვისთვისაც კი ვერ ვიცლი... ერთი ჩასუნთქვით გადის, დღე, კვირა, თვე... საათის შემოწმებას, კალენდარზე დახედვას, კვირის ბოლომდე დღეების დათვლას ვერ ვასწრებ. ასეთ გიჟურ რიტმში დიდი ხანია არ მიცხოვრია და საერთოდ დიდი ხანია არაფერი მიკეთებია. ასე ,,აზაბოჩენი» დიდი ხანია არაფრით ვყოფილვარ. როცა ახლობლებს, ოჯახის წევრებს და უბრალო შემხვედრებსაც სამსახურზე გინდა მუდმივად ელაპარაკო, როცა სიზმარშიც სესხები და კომიტეტები გესიზმრება, მაგრამ დაღლილი არ ვიღვიძებ, არა ! ალბათ ეს იმიტომ, რომ პირველად ვმუშაობ ჩემი პროფესიით. და ზოგადად სასიამოვნოა იმის შეგრძნება რომ საშენო ადგილას ხარ, საშენო საქმეს აკეთებ და ზოგადად პროფესიის არჩევაშიც თურმე არ შემცდარხარ :)

***
ეს პოსტი დაახლოებით 1 თვის წინ დავწერე და ვეღარ მოვიტანე აქამდე...
სანამ სამსახურს შევიცვლიდი მეუბნებოდნენ სესხის ოფიცრის პოზიციაზე დეგრადირებას დაიწყებო... საწერს თავს ვერ ვუყრიდი აქამდე და ვიფიქრე ალბათ მართლა დეგრადაცია განვიცადე და სესხების გარდა აღარაფერზე ფიქრი აღარ შემიძლია-თქო :) მაგრამ დროთა განმავლობაში მივხვდი, რომ საქმე სხვანაირადაა.... თითქოს ჩემი ტვინის რაღაც ნაწილები დაბინდული იყო და ახლა გაიხსნა, განათდა :) მიუხედავად იმისა, რომ თავს დიდ გოგოდ ვთვლი უკვე რამდენი ხანია, თურმე ბევრი რამე არ ვიცოდი, ადამიანების ცნობა არ მცოდნია და ამ ასაკამდე ჯერ კიდევ ვარდისფერი სათვალით ვცხოვრობდი. თვალი რომ აგეხილება და ისეთ დეტალებს დაინახავ რასაც აქამდე ყურადღებასაც კი არ აქცევდი – ასე ვარ. ბევრად თავდაჯერებულად ვგრძნობ თავს, მაგრამ ამავე დროს ბევრად შებოჭილადაც. დამძაბა რეალობამ. ისეთმა რეალობამ რომელიც აქამდე არ ვიცოდი. ამიტომ რაღაც თავდაცვის მექანიზმები ამიმოქმედდა ავტომატურად და დავიკეტე.... ადამიანებთან ურთიერთობის შემეშინდა ცოტა... თურმე ძალიან მრავალწახნაგოვნები ვყოფილვართ ადამიანები, ბევრი ჭიანჭველები გვყოლია თავში და სხვისი გაწირვაც მარტივად შეგვძლებია. აჟიტირებული აღარ ვარ... უბრალოდ გამოცდილება მომემატა :)
 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review