вторник, 25 сентября 2012 г.

საყრდენი კედლის გარეშე :(

Автор: ჯუნა на 9/25/2012 1 коммент.

რატომაა რომ როცა პატარა ხარ ვერ აფასებ იმ მდგომარეობას რომელშიც ხარ? თუნდაც იმას, რომ თბილ სახლში ცხოვრობ და არაფერი შენი საზრუნავი არაა; თუნდაც იმას რომ დედ-მამა გვერდით გყავს და თავს დაცულად გრძნობ.... რატომ ოცნებობს ყველა პატარა უცებ გაზრდას და დიდობას მაშინ, როცა დიდები თავს დავდებთ რომ 1 დღით მაინც დაგვაბრუნა წარსულში.... იქ, სადაც არ გაქვს დარდი, არც პასუხისმგებლობა, არც გასაჭირი.... იქ ყველა შენს პატარა სასაცილო პრობლემას გადაგიჭრის დედა და საჭიროების შემთხვევაში კედელივით წინ დაგიდგება მამა.... მამა რომელიც ფიქრობ, რომ მსოფლიოში ყველაზე ძლიერია და ყველაზე მაგრად დაგიცავს.... ის ყველაზე მაგრად ჩხუბობს, ყველაზე ჭკვიანია და ყველას მოერევა : )

არ მახსოვს რამდენი წლის ვიყავი მაშინ, ჩემი ძმაც კი არ იყო დაბადებული, ვიყავი ალბათ 5 ან 6 წლის... მამაჩემის მეგობრები იყვნენ ჩვენთან სახლში და სვამდნენ მგონი, რაღაც თემაზე საუბრობდნენ, და მამაჩემი ეუბნებოდა: ჩემს გოგოს რომ ვინმემ აწყენინოს ან რამე უთხრას ხომ გამოვჭამ ბიჭო კისერსო J პატარა ვიყავი, მაგრამ დღესაც მახსოვს ის, რაც მაშინ ვიგრძენი. მე ვიყავი დაცული, თავდაჯერებული, ამაყი გოგო, ვფიქრობდი რომ ვერავინ მომერეოდა.

ძალიან მინდა ეს გრძნობდა კიდევ მქონდეს და სიბრაზე მახრჩობს, რომ ამის შესაძლებლობა აღარ მაქვს. ბურთები მეჩხირებიან კისერში იმიტომ რომ მამა აღარ არის. ყველა ჩემს პრობლემაზე, ყველაზე აბსურდულზეც კი, ინსტინქტურად მინდება მივიდე, დაველაპარაკო და თავი ისევ დაცულად და პატარა გოგოსავით ვიგრძნო. ჩვენი დიალოგები ყოველთვის ისეთი ჭკვიანური და გულისამაჩუყებელი იყო, როცა იყო... ჭკუას მარიგებდა და სულ მასწავლიდა, სულ უკმაყოფილო იყო ჩემი მიღწევებით, წარმატებებით, ყოველთვის უნდოდა მეტი, ყოველთვის მთხოვდა მეტს, თუმცა სულ ვიცოდი რომ ჩემით ამაყობდა, ამას ვგრძნობდი როცა სხვას უყვებოდა ჩემზე და მქონდა არანორმალური მოთხოვნილება რომ არ გამეცრუებინა მისთვის იმედი. თავს ვიკლავდი რომ მეტი ვყოფილიყავი მისთვის... მაგრამ ეს ყველაფერი: გრძნობები, სიტყვები, ემოციები, დიალოგები აღარ იქნება არასდროს. აწი დიდი ვარ. მარტო უნდა დავდგე კედლის გარეშე. მარტო უნდა გავუმკლავდე ყველაფერს, ჩემით... ზოგჯერ ისე მიჭირს... : (

იმდენი ხანია შენს საფლავზე არ ვყოფილვარ რომ გული მტკივა : (

вторник, 18 сентября 2012 г.

თემუკას მორიგი პოსტი

Автор: ჯუნა на 9/18/2012 0 коммент.

გამარჯობათ,
მე თემუკა ვარ, დიდი ხანია არაფერი მომიწერია და ძლივს გამოვნახე დრო რომ სულ არ დაგავიწყდეთ :)

მე უკვე დიდი ბიჭი ვარ, მთელი წლის და თითქმის 3 თვის. დედიკო ხშირად მიყურებს და მეუბნება: არ მჯერა რომ ამხელა ბიჭი მყავხარო... კიდევ მეუბნება ჩემი ჭკვიანი ხარო, იმიტომ რომ ბევრი რაღაცეებით ვაოცებ ხოლმე. ყველაფერს უცებ ვსწავლობ და ვითვისებ, ძალიან აზრიანი ვარ, ყველაფერი მესმის, რაც მინდა რათქმაუნდა. ვიცი რა ხმებს გამოსცემენ შინაური ცხოველები, ძალიან მიყვარს ბომბორა და ჭუჭულები, კიდევ ვიცი სხეულის ნაწილები, ოჯახის წევრების სახელები.... ხოდა ვინმე სტუმარი რომ მოვა დამაყენებენ და ყველაფერს მათქმევინებენ, მეც დიდად არ ვარ წინააღმდეგი რადგან მიყვარს ყურადღების ცენტრში ყოფნა. ყველა მანებივრებს, ვერ იტანენ როცა ვტირი, განსაკუთრებით ბაბუ და მამიდა; მეც თუ რამე მინდა სულ ვტირი,  სანამ არ ამისრულებენ. მაგრამ ამ ბოლო დროს დედიკო მსჯის ხოლმე ასეთი საქციელის გამო, ამბობს, რომ არ უნდა უზრდელი და თავნება ვიყო.... მეც არ მინდა დედიკო გაბრაზდეს, მაგრამ აკრძალვებს ჯერ კარგად ვერ მივეჩვიე... სულ მინდა ყველაფერი ჩემს ჭკუაზე იყოს და რასაც ვიტყვი მაშინვე ასრულდეს :)
დილით გაღვიძებულს მიყვარს როცა დედა მხვდება საწოლში და ერთად ვდგებით, მერე ჩაის მასმევს ხოლმე და კარაქიან პურსაც ვჭამ :)  მერე სამწუხაროდ დედიკო სამსახურში მიდის და მე სულ ვტირი :( დედაც ჯავრობს და ვიცი სულ უნდა მობრუნდეს, ჩამეხუტოს და არსადაც არ წავიდეს :)

საღამოს მე, დედიკო და მამიკო ერთად ვთამაშობთ, ხან ბურთს, ხან ჭყანაობანას : )) ეს ისეთი სახალისო თამაშია, როცა დედიკო და მამიკო იჭყანება და მე ბევრს ვიცინი :)


დღეისთვის სულ ეს იყო, დანარჩენს მერე სხვა დროს მოგიყვებით, უკვე 6 საათი ახლოვდება და დედიკოს უნდა შევხვდე ჩიხში :)

вторник, 4 сентября 2012 г.

მეორე ლოლაძე :)

Автор: ჯუნა на 9/04/2012 4 коммент.

ძალიან ბანალური იქნება ალბათ თუ ვიტყვი, რომ ყველა ადამიანს უნდა ჰყავდეს შვილი; რომ ეს ბუნებრივი გაგრძელებაა მისი და მოვალეობა. მოვალეობა მხოლოდ საკუთარი თავის წინაშე.

ადამიანს, რომელმაც გაზარდა შვილი, ფეხზე დააყენა, განათლება მისცა და ზოგადად მისგან სხვა, კარგი ადამიანი გამოძერწა, შეუძლია თავადაც საკუთარი თავი სრულყოფილად იგრძნოს. ესე იგი მას უკვალოდ არ ჩაუვლია და დატოვა თავისი სისხლი, გენი... სადღაც ვიღაცას მისი თვალები აქვს ან ხასიათი... ერთ ადამიანს მან სიცოცხლე აჩუქა, ერთ ადამიანზე ის პასუხისმგებელია, ერთი ადამიანი მთლიანად მასზეა მინდობილი და რასაც ჩაუნერგავს იმასვე მიიღებს პასუხად...

ვერ ვიტყვი, რომ თემუკა ზოგადად პრობლემური ბავშვი იყო, თუმცა მის გაზრდას თან ახლდა უამრავი სირთულე, რამაც ძალიან დამღალა. ეს ალბათ ბუნებრივიცაა, არ ვიცი....

სწორედ ამიტომ არ მინდოდა მეორე ბავშვზე ფიქრიც კი...  ძალიან დიდი ხანი ღამე კოშმარივით მესიზმრებოდა, რომ ორსულად ვარ და შეშინებული ვიღვიძებდი J

ცნობისმოყვარე ხალხის შეძახილზე, რომ დროა მეორე დავიწყო ( J ) მეცინებოდა და ჩემთვის ამ აზრსაც კი არ ვუშვებდი...

რამდენიმე დღის წინ ჩემს ნაცნობს მეორე ბავშვი შეეძინა.... ფოტოებს ვათვალიერებდი და ლამის ავტირდი ისე მომინდა კიდევ პატარა.... თემუკა ასე თუ ისე უკვე გაიზარდა, ყოველ შემთხვევაში თოთო და პაწუა აღარ არის, მე კი თურმე მომნატრებია მისი ღუღუნი, დედის რძის სუნი კისერში, ხელში დაჭერა, პაწაწუნა ხელები, სასაცილო ტანსაცმელი, ზრუნვა, ალერსი, კვება .....  მანამდე მთელი 9 თვე მოლოდინი, გაურკვეველი სიხარული, შვილის ნახვის სურვილით გაწელილი ბოლო თვეები და პირველი შეხვედრა....



ძალიან მინდა თემუკას ბევრი დედ-მამიშვილი ჰყავდეს, ყველა ერთმანეთს ჰგავდეს და ერთმანეთი ძალიან უყვარდეთ.... ბევრი რა... და და ძმა, თუმცა ვფიქრობ ეს ბევრ სირთულესთან არის დაკავშირებული...

 
მართლაც რომ გმირები არიან მშობლები, რომლებსაც ბევრი შვილი ჰყავთ და ამასთან მათ შვილებს არაფერი აკლიათ...
მეც ძალიან მინდა ასე !
თუმცა ჯერ არა :)

вторник, 25 сентября 2012 г.

საყრდენი კედლის გარეშე :(


რატომაა რომ როცა პატარა ხარ ვერ აფასებ იმ მდგომარეობას რომელშიც ხარ? თუნდაც იმას, რომ თბილ სახლში ცხოვრობ და არაფერი შენი საზრუნავი არაა; თუნდაც იმას რომ დედ-მამა გვერდით გყავს და თავს დაცულად გრძნობ.... რატომ ოცნებობს ყველა პატარა უცებ გაზრდას და დიდობას მაშინ, როცა დიდები თავს დავდებთ რომ 1 დღით მაინც დაგვაბრუნა წარსულში.... იქ, სადაც არ გაქვს დარდი, არც პასუხისმგებლობა, არც გასაჭირი.... იქ ყველა შენს პატარა სასაცილო პრობლემას გადაგიჭრის დედა და საჭიროების შემთხვევაში კედელივით წინ დაგიდგება მამა.... მამა რომელიც ფიქრობ, რომ მსოფლიოში ყველაზე ძლიერია და ყველაზე მაგრად დაგიცავს.... ის ყველაზე მაგრად ჩხუბობს, ყველაზე ჭკვიანია და ყველას მოერევა : )

არ მახსოვს რამდენი წლის ვიყავი მაშინ, ჩემი ძმაც კი არ იყო დაბადებული, ვიყავი ალბათ 5 ან 6 წლის... მამაჩემის მეგობრები იყვნენ ჩვენთან სახლში და სვამდნენ მგონი, რაღაც თემაზე საუბრობდნენ, და მამაჩემი ეუბნებოდა: ჩემს გოგოს რომ ვინმემ აწყენინოს ან რამე უთხრას ხომ გამოვჭამ ბიჭო კისერსო J პატარა ვიყავი, მაგრამ დღესაც მახსოვს ის, რაც მაშინ ვიგრძენი. მე ვიყავი დაცული, თავდაჯერებული, ამაყი გოგო, ვფიქრობდი რომ ვერავინ მომერეოდა.

ძალიან მინდა ეს გრძნობდა კიდევ მქონდეს და სიბრაზე მახრჩობს, რომ ამის შესაძლებლობა აღარ მაქვს. ბურთები მეჩხირებიან კისერში იმიტომ რომ მამა აღარ არის. ყველა ჩემს პრობლემაზე, ყველაზე აბსურდულზეც კი, ინსტინქტურად მინდება მივიდე, დაველაპარაკო და თავი ისევ დაცულად და პატარა გოგოსავით ვიგრძნო. ჩვენი დიალოგები ყოველთვის ისეთი ჭკვიანური და გულისამაჩუყებელი იყო, როცა იყო... ჭკუას მარიგებდა და სულ მასწავლიდა, სულ უკმაყოფილო იყო ჩემი მიღწევებით, წარმატებებით, ყოველთვის უნდოდა მეტი, ყოველთვის მთხოვდა მეტს, თუმცა სულ ვიცოდი რომ ჩემით ამაყობდა, ამას ვგრძნობდი როცა სხვას უყვებოდა ჩემზე და მქონდა არანორმალური მოთხოვნილება რომ არ გამეცრუებინა მისთვის იმედი. თავს ვიკლავდი რომ მეტი ვყოფილიყავი მისთვის... მაგრამ ეს ყველაფერი: გრძნობები, სიტყვები, ემოციები, დიალოგები აღარ იქნება არასდროს. აწი დიდი ვარ. მარტო უნდა დავდგე კედლის გარეშე. მარტო უნდა გავუმკლავდე ყველაფერს, ჩემით... ზოგჯერ ისე მიჭირს... : (

იმდენი ხანია შენს საფლავზე არ ვყოფილვარ რომ გული მტკივა : (

вторник, 18 сентября 2012 г.

თემუკას მორიგი პოსტი


გამარჯობათ,
მე თემუკა ვარ, დიდი ხანია არაფერი მომიწერია და ძლივს გამოვნახე დრო რომ სულ არ დაგავიწყდეთ :)

მე უკვე დიდი ბიჭი ვარ, მთელი წლის და თითქმის 3 თვის. დედიკო ხშირად მიყურებს და მეუბნება: არ მჯერა რომ ამხელა ბიჭი მყავხარო... კიდევ მეუბნება ჩემი ჭკვიანი ხარო, იმიტომ რომ ბევრი რაღაცეებით ვაოცებ ხოლმე. ყველაფერს უცებ ვსწავლობ და ვითვისებ, ძალიან აზრიანი ვარ, ყველაფერი მესმის, რაც მინდა რათქმაუნდა. ვიცი რა ხმებს გამოსცემენ შინაური ცხოველები, ძალიან მიყვარს ბომბორა და ჭუჭულები, კიდევ ვიცი სხეულის ნაწილები, ოჯახის წევრების სახელები.... ხოდა ვინმე სტუმარი რომ მოვა დამაყენებენ და ყველაფერს მათქმევინებენ, მეც დიდად არ ვარ წინააღმდეგი რადგან მიყვარს ყურადღების ცენტრში ყოფნა. ყველა მანებივრებს, ვერ იტანენ როცა ვტირი, განსაკუთრებით ბაბუ და მამიდა; მეც თუ რამე მინდა სულ ვტირი,  სანამ არ ამისრულებენ. მაგრამ ამ ბოლო დროს დედიკო მსჯის ხოლმე ასეთი საქციელის გამო, ამბობს, რომ არ უნდა უზრდელი და თავნება ვიყო.... მეც არ მინდა დედიკო გაბრაზდეს, მაგრამ აკრძალვებს ჯერ კარგად ვერ მივეჩვიე... სულ მინდა ყველაფერი ჩემს ჭკუაზე იყოს და რასაც ვიტყვი მაშინვე ასრულდეს :)
დილით გაღვიძებულს მიყვარს როცა დედა მხვდება საწოლში და ერთად ვდგებით, მერე ჩაის მასმევს ხოლმე და კარაქიან პურსაც ვჭამ :)  მერე სამწუხაროდ დედიკო სამსახურში მიდის და მე სულ ვტირი :( დედაც ჯავრობს და ვიცი სულ უნდა მობრუნდეს, ჩამეხუტოს და არსადაც არ წავიდეს :)

საღამოს მე, დედიკო და მამიკო ერთად ვთამაშობთ, ხან ბურთს, ხან ჭყანაობანას : )) ეს ისეთი სახალისო თამაშია, როცა დედიკო და მამიკო იჭყანება და მე ბევრს ვიცინი :)


დღეისთვის სულ ეს იყო, დანარჩენს მერე სხვა დროს მოგიყვებით, უკვე 6 საათი ახლოვდება და დედიკოს უნდა შევხვდე ჩიხში :)

вторник, 4 сентября 2012 г.

მეორე ლოლაძე :)


ძალიან ბანალური იქნება ალბათ თუ ვიტყვი, რომ ყველა ადამიანს უნდა ჰყავდეს შვილი; რომ ეს ბუნებრივი გაგრძელებაა მისი და მოვალეობა. მოვალეობა მხოლოდ საკუთარი თავის წინაშე.

ადამიანს, რომელმაც გაზარდა შვილი, ფეხზე დააყენა, განათლება მისცა და ზოგადად მისგან სხვა, კარგი ადამიანი გამოძერწა, შეუძლია თავადაც საკუთარი თავი სრულყოფილად იგრძნოს. ესე იგი მას უკვალოდ არ ჩაუვლია და დატოვა თავისი სისხლი, გენი... სადღაც ვიღაცას მისი თვალები აქვს ან ხასიათი... ერთ ადამიანს მან სიცოცხლე აჩუქა, ერთ ადამიანზე ის პასუხისმგებელია, ერთი ადამიანი მთლიანად მასზეა მინდობილი და რასაც ჩაუნერგავს იმასვე მიიღებს პასუხად...

ვერ ვიტყვი, რომ თემუკა ზოგადად პრობლემური ბავშვი იყო, თუმცა მის გაზრდას თან ახლდა უამრავი სირთულე, რამაც ძალიან დამღალა. ეს ალბათ ბუნებრივიცაა, არ ვიცი....

სწორედ ამიტომ არ მინდოდა მეორე ბავშვზე ფიქრიც კი...  ძალიან დიდი ხანი ღამე კოშმარივით მესიზმრებოდა, რომ ორსულად ვარ და შეშინებული ვიღვიძებდი J

ცნობისმოყვარე ხალხის შეძახილზე, რომ დროა მეორე დავიწყო ( J ) მეცინებოდა და ჩემთვის ამ აზრსაც კი არ ვუშვებდი...

რამდენიმე დღის წინ ჩემს ნაცნობს მეორე ბავშვი შეეძინა.... ფოტოებს ვათვალიერებდი და ლამის ავტირდი ისე მომინდა კიდევ პატარა.... თემუკა ასე თუ ისე უკვე გაიზარდა, ყოველ შემთხვევაში თოთო და პაწუა აღარ არის, მე კი თურმე მომნატრებია მისი ღუღუნი, დედის რძის სუნი კისერში, ხელში დაჭერა, პაწაწუნა ხელები, სასაცილო ტანსაცმელი, ზრუნვა, ალერსი, კვება .....  მანამდე მთელი 9 თვე მოლოდინი, გაურკვეველი სიხარული, შვილის ნახვის სურვილით გაწელილი ბოლო თვეები და პირველი შეხვედრა....



ძალიან მინდა თემუკას ბევრი დედ-მამიშვილი ჰყავდეს, ყველა ერთმანეთს ჰგავდეს და ერთმანეთი ძალიან უყვარდეთ.... ბევრი რა... და და ძმა, თუმცა ვფიქრობ ეს ბევრ სირთულესთან არის დაკავშირებული...

 
მართლაც რომ გმირები არიან მშობლები, რომლებსაც ბევრი შვილი ჰყავთ და ამასთან მათ შვილებს არაფერი აკლიათ...
მეც ძალიან მინდა ასე !
თუმცა ჯერ არა :)
 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review