вторник, 31 июля 2012 г.

დამპალი ფოთლები

Автор: ჯუნა на 7/31/2012 0 коммент.
ჩემი სული სულ პატარა და ნორჩი იყო როცა საერთოდ მასზე დავიწყე ფიქრი... ფითქინა, ქუნქულა და სუფთა. ისე იოლად იმართებოდა, არც გაჯიუტება იცოდა, არც ურჩობა, მემორჩილებოდა, ჩემს ჭკუაზე დადიოდა, იოლად იწმინდებოდა, იოლად მჩატდებოდა და იპყრობდა სიმაღლეებს...
დროთა განმავლობაში ნელ-ნელა სული გაიზარდა... გაფართოვდა და გადიდდა, გაეზარდა მოთხოვნილებები, აღარ მემორჩილებოდა და არც ისე იოლად იწმინდებოდა, როგორც ადრე... ბნელი კუთხეები, კუნჭულები სავსე იყო შავი შლემით, ნაგვით, რომელიც მინდოდა ამომეფხიკა, მაგრამ შინაგანი ძალა და ნებისყოფა არ მყოფნიდა ხშირად...

ხანდახან მეჩვენება ჩემს სულს გვერდებიდან ხმობა დაუწყია და ჩალისფერი გამხდარა... ეს მაშინ, როცა მისი პატრონის დღეები უაზროდ მიქრის და თავში ერთი საღი აზრი არ ტრიალებს. გული სავსეა გაღიზიანებით და სული ივსება მწვანე პოთლების დამპალი შლემით.
ხანდახან როცა სული მეტკინება, ოღონდ ძალიან... ისე როგორც მაგალითად კბილმა იცის ხოლმე ტკივილი და ატანა შეუძლებელია, მე მას ვიცოდებ და ვმკურნალობ...

სიმშვიდით, ღმერთით, მისი იმედიანი თვალებით, სანთლით, კეთილი ფიქრებით... და ვიგრძნობ ხოლმე ჩემი საწყალი სული როგორ ამოისუნთქავს... ამოისუნთქავს და ამოიტანს სიბნელეს... აყვავდება და გადამწვანდება, გალამაზდება და თვალებში სხივს დააბრუნებს...

მადლობას იმით გადამიხდის, რომ გამაბედნიერებს, ძალას მომცემს, გამალამაზებს, მაგრამ მე, როგორც ყველა ადამიანი, სიკეთეს უმადურობით გადავუხდი და ადრე თუ გვიან , ნელ-ნელა კვლავ გამოვტენი მას სუნიანი დამპალი შლემით...
მერე ყველაფერი თავიდან !

пятница, 13 июля 2012 г.

მინდა !

Автор: ჯუნა на 7/13/2012 0 коммент.
ზოგჯერ მინდება მოხუცი კუზიანივით მოვიკუნტო და დავპატარავდე, შემოვიხვიო შავი თავშალი და გავეხვიო თბილ ადიელაში.... შევიყუჟო სადმე ბნელ კუთხეში რომ ვერ დამინახოს ვერცერთმა სულიერმა, გვერდი ამიარონ და არაფერი მითხრან, არც მომესალმონ, არ გამაღიზიანონ... მინდა ვხედავდე სამყაროს გვერდიდან ოღონდ გავთიშო ხმა და ცოტა ხნით ვიცხოვრო ჩემს თავთან მარტო სიჩუმეში და მყუდროებაში...




среда, 11 июля 2012 г.

როცა მთვრალი ხარ...

Автор: ჯუნა на 7/11/2012 2 коммент.
როცა მთვრალი ხარ, თავში ნისლივით იბურება ხოლმე ყველაფერი... ტვინის უჯრედები თითქოს კვამლით ივსება, იხშობა და დუნდება... ყველა პრობლემა ისეთი მარტივია და სამყარო მშვენიერი... არ არსებობენ ბოროტები, შურიანები და როგორც ზღაპრებში, სიკეთე მეფობს ყველგან.
ჩემი დიდი ხნის ფხიზელ გონებას ბოთლი ლუდიც კი დაათრობდა... თავი ნელ-ნელა სასიამოვნოდ გაივსებოდა თეთრი კვამლით და სხეულიც დაკარგავდა კონტროლს... წავიდოდი ქუჩა-ქუჩა სახეტიალოდ ნაცნობ ქუჩებში და აუცილებლად მწვავედ ვიგრძნობდი სიყვარულის სუნს.. იმდენნაირი სიყვარული იქნებოდა ჩემში... ბუშტებივით ზოგი დიდი, ზოგი პატარა, სხვადასხვა ფერის... მყვირალა წითელი და მწვანე, სტაფილოსფერი, ვარდისფერი, სალათისფერი...
მეყვარებოდა ყველა და ყველაფერი ირგვლივ. გამახარებდა ქათქათა თოვლი და ბავშვების მიტყიპნილი სასაცილო თოვლის ბაბუები მეზობელ ეზოებში.. მეყვარებოდა ყველა სულიერი ქუჩაში თავიანთი პრობლემებით და საზრუნავით. აუცილებლად გავიზიარებდი ყველას დარდს და ტკივილს და უხვად დავარიგებდი მომავლის იმედს.
მეყვარებოდა თვით სიყვარულიც თავისი კეთილშობილებით და სითბოთი. ზრუნვით ანთებული თვალებით და ურთიერთპატივისცემით.


განსაკუთრებით კი მეყვარებოდა ერთი კაცი... რომლისადმი ჩემი სიყვარული ზუსტად ვიცი იასამნისფერია :) მე ამ სიყვარულში ჩავდებდი ყველაფერს ერთად: ნდობას, სიყვარულს, დიდ მეგობრობას, ცოტა ეჭვსაც... არ ვიცი თქვენ გიგრძვნიათ თუ არა სიყვარული ასე მძაფრად...
გულს რომ ავსებს, კისერში რომ ამოდის. მასთან ხარ და კიდევ უფრო მასთან გინდა... უფრო ახლოს, უფრო შიგნით... უფრო სხვანაირად. თითქოს გინდა მასში იყო, გაერთიანდე, მის სხეულში ჩასახლდე და ერთად იცხოვროთ... მისით ისუნთქო, მისით იკვებო... იგრძნო მისი სუნი ყოველ წამს, მისი ამოსუნთქვა, ყოველი სიტყვა, მზერა...
არც კი ვიცი უნდა გისურვოთ თუ არა შეიყვაროთ ცხოვრებაში ვინმე ასე... რადგან მეჩვენება ზოგჯერ შეშლილი ვარ და თავდაკარგული... :)

вторник, 31 июля 2012 г.

დამპალი ფოთლები

ჩემი სული სულ პატარა და ნორჩი იყო როცა საერთოდ მასზე დავიწყე ფიქრი... ფითქინა, ქუნქულა და სუფთა. ისე იოლად იმართებოდა, არც გაჯიუტება იცოდა, არც ურჩობა, მემორჩილებოდა, ჩემს ჭკუაზე დადიოდა, იოლად იწმინდებოდა, იოლად მჩატდებოდა და იპყრობდა სიმაღლეებს...
დროთა განმავლობაში ნელ-ნელა სული გაიზარდა... გაფართოვდა და გადიდდა, გაეზარდა მოთხოვნილებები, აღარ მემორჩილებოდა და არც ისე იოლად იწმინდებოდა, როგორც ადრე... ბნელი კუთხეები, კუნჭულები სავსე იყო შავი შლემით, ნაგვით, რომელიც მინდოდა ამომეფხიკა, მაგრამ შინაგანი ძალა და ნებისყოფა არ მყოფნიდა ხშირად...

ხანდახან მეჩვენება ჩემს სულს გვერდებიდან ხმობა დაუწყია და ჩალისფერი გამხდარა... ეს მაშინ, როცა მისი პატრონის დღეები უაზროდ მიქრის და თავში ერთი საღი აზრი არ ტრიალებს. გული სავსეა გაღიზიანებით და სული ივსება მწვანე პოთლების დამპალი შლემით.
ხანდახან როცა სული მეტკინება, ოღონდ ძალიან... ისე როგორც მაგალითად კბილმა იცის ხოლმე ტკივილი და ატანა შეუძლებელია, მე მას ვიცოდებ და ვმკურნალობ...

სიმშვიდით, ღმერთით, მისი იმედიანი თვალებით, სანთლით, კეთილი ფიქრებით... და ვიგრძნობ ხოლმე ჩემი საწყალი სული როგორ ამოისუნთქავს... ამოისუნთქავს და ამოიტანს სიბნელეს... აყვავდება და გადამწვანდება, გალამაზდება და თვალებში სხივს დააბრუნებს...

მადლობას იმით გადამიხდის, რომ გამაბედნიერებს, ძალას მომცემს, გამალამაზებს, მაგრამ მე, როგორც ყველა ადამიანი, სიკეთეს უმადურობით გადავუხდი და ადრე თუ გვიან , ნელ-ნელა კვლავ გამოვტენი მას სუნიანი დამპალი შლემით...
მერე ყველაფერი თავიდან !

пятница, 13 июля 2012 г.

მინდა !

ზოგჯერ მინდება მოხუცი კუზიანივით მოვიკუნტო და დავპატარავდე, შემოვიხვიო შავი თავშალი და გავეხვიო თბილ ადიელაში.... შევიყუჟო სადმე ბნელ კუთხეში რომ ვერ დამინახოს ვერცერთმა სულიერმა, გვერდი ამიარონ და არაფერი მითხრან, არც მომესალმონ, არ გამაღიზიანონ... მინდა ვხედავდე სამყაროს გვერდიდან ოღონდ გავთიშო ხმა და ცოტა ხნით ვიცხოვრო ჩემს თავთან მარტო სიჩუმეში და მყუდროებაში...




среда, 11 июля 2012 г.

როცა მთვრალი ხარ...

როცა მთვრალი ხარ, თავში ნისლივით იბურება ხოლმე ყველაფერი... ტვინის უჯრედები თითქოს კვამლით ივსება, იხშობა და დუნდება... ყველა პრობლემა ისეთი მარტივია და სამყარო მშვენიერი... არ არსებობენ ბოროტები, შურიანები და როგორც ზღაპრებში, სიკეთე მეფობს ყველგან.
ჩემი დიდი ხნის ფხიზელ გონებას ბოთლი ლუდიც კი დაათრობდა... თავი ნელ-ნელა სასიამოვნოდ გაივსებოდა თეთრი კვამლით და სხეულიც დაკარგავდა კონტროლს... წავიდოდი ქუჩა-ქუჩა სახეტიალოდ ნაცნობ ქუჩებში და აუცილებლად მწვავედ ვიგრძნობდი სიყვარულის სუნს.. იმდენნაირი სიყვარული იქნებოდა ჩემში... ბუშტებივით ზოგი დიდი, ზოგი პატარა, სხვადასხვა ფერის... მყვირალა წითელი და მწვანე, სტაფილოსფერი, ვარდისფერი, სალათისფერი...
მეყვარებოდა ყველა და ყველაფერი ირგვლივ. გამახარებდა ქათქათა თოვლი და ბავშვების მიტყიპნილი სასაცილო თოვლის ბაბუები მეზობელ ეზოებში.. მეყვარებოდა ყველა სულიერი ქუჩაში თავიანთი პრობლემებით და საზრუნავით. აუცილებლად გავიზიარებდი ყველას დარდს და ტკივილს და უხვად დავარიგებდი მომავლის იმედს.
მეყვარებოდა თვით სიყვარულიც თავისი კეთილშობილებით და სითბოთი. ზრუნვით ანთებული თვალებით და ურთიერთპატივისცემით.


განსაკუთრებით კი მეყვარებოდა ერთი კაცი... რომლისადმი ჩემი სიყვარული ზუსტად ვიცი იასამნისფერია :) მე ამ სიყვარულში ჩავდებდი ყველაფერს ერთად: ნდობას, სიყვარულს, დიდ მეგობრობას, ცოტა ეჭვსაც... არ ვიცი თქვენ გიგრძვნიათ თუ არა სიყვარული ასე მძაფრად...
გულს რომ ავსებს, კისერში რომ ამოდის. მასთან ხარ და კიდევ უფრო მასთან გინდა... უფრო ახლოს, უფრო შიგნით... უფრო სხვანაირად. თითქოს გინდა მასში იყო, გაერთიანდე, მის სხეულში ჩასახლდე და ერთად იცხოვროთ... მისით ისუნთქო, მისით იკვებო... იგრძნო მისი სუნი ყოველ წამს, მისი ამოსუნთქვა, ყოველი სიტყვა, მზერა...
არც კი ვიცი უნდა გისურვოთ თუ არა შეიყვაროთ ცხოვრებაში ვინმე ასე... რადგან მეჩვენება ზოგჯერ შეშლილი ვარ და თავდაკარგული... :)
 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review