суббота, 25 февраля 2012 г.

მარტოობა......

Автор: ჯუნა на 2/25/2012 0 коммент.
კარგი იქნებოდა ერთი ბილეთი მთვარემდე... გამიგია იყიდებაო იქ მიწები.
ან სულაც რომ წარმოიდგინო, თითქოს დედამიწა ცოტა ხნით დაცარიელდა.... რა კარგია ალბათ მთელ პლანეტაზე მხოლოდ შენ ერთი რომ ხარ მარტო...


ივლიდი უამრავს, ყველა კუნჭულს მოივლიდი, შენი თავის უფროსი შენვე იქნებოდი, როცა გინდა დაიძინებდი, როცა გინდა გაიღვიძებდი, როცა გინდა შეჭამდი და რასაც გინდა იმას გააკეთებდი....
მოგინდებოდა იმღერებდი ხმამაღლა და არ შეგრცხვებოდა რომ არც თუ ისე კარგი ხმა გაქვს;
მოგინდებოდა იცეკვებდი და არ იფიქრებდი რომ ამ მომენტში გვერდიდან ალბათ ტლანქი ჩანხარ და მოუქნელი...
მთელ ღამეს ისეირნებდი და დატკბებოდი სიბნელით და ვარსკვლავებით, რომლებიც მხოლოდ შენთვის გაანათებდნენ.
მოისროლიდი უზარმაზარ ტელევიზორს, კომპიუტერს, დივიდის და ათას აუტანელ ნივთს. ერთადერთი დავიტოვებდი ფლეერს და მხოლოდ მუსიკა იქნებოდა ჩემი თანამგზავრი.
ზაფხულში იბანავებდი ზღვაში და ბედნიერი იქნებოდი მხოლოდ იმ აზრით, რომ მთელი უზარმაზარი ზღვა მარტო შენ ერთს გეკუთვნის...


ზამთარში გაგახარებდა გაუკვალავი თოვლი და გუნდაობა მარტოობაში... :)
ეჰ... სისულელეა ალბათ. რეალურად ეს ყველაფერი შეუძლებელია და ერთ დღეზე მეტად ვერც კი გაძლებს ვერავინ ასე.
როცა პატარა ვიყავი ხშირად მტოვებდნენ ხოლმე სახლში მარტო... და ამ დროს არავინ იყო ჩემზე ბედნიერი. ჩემი სახლი მთელ ჩემ სამყაროდ გადაიქცეოდა ხოლმე. ვაკეთებდი რასაც მინდოდა და როგორც მინდოდა. ზოგჯერ თავს მარტოხელა დიასახლისად წარმოვიდგენდი და სახლს ვალაგებდი, ხან ვმღეროდი, ვკითხულობდი, ვლაპარაკობდი ტელეფონზე..... და რაც მთავარია ვტკბებოდი მარტოობით !
მიყვარს მე მარტოობა და ამიტომ ყოველი ასეთი შემთხვევა ჩემთვის იყო არანორმალურად სასიამოვნო.


საუკუნეა სახლში მარტო არ დავრჩენილვარ და საუკუნეა თავი მარტო არ მიგრძვნია. უკანასკნელი ალბათ კარგია...
ჩემს ირგვლივ იმდენი ხალხია და ისე განსხვავდება ყველა ერთმანეთისგან. ზოგადად ხო თითქოს ყველა ადამიანი ერთნაირია, მაგრამ ამასთან ყველა იმდენად ინდივიდუალურია....ადამიანებს სხვადასხვა ენაზე უნდა ელაპარაკო, მათთან შენც სხვადასხვა უნდა იყო, თითოეულთან აარჩიო მიდგომა, საუბრის ტონი, მანერა, თემა, მიუსადაგო ინტერესის სფერო, ხასიათი, ქცევა.. ზოგს სერიოზული აინტერესებ, ზოგს ჭკუამხიარული, ზოგს ოჯახის გოგო, ზოგს ბავშვი........ თითოეულის სურვილი, ახირება თუ მოთხოვნა უნდა გაითვალისწინო და თითქოს ყველას თავისი გასაღები მოარგო.
უბრალოდ ზოგჯერ გავდივარ ქუჩაში და ამდენი ხალხის ფუსფუსი, რუტინა, ყოველდღიურობა ისე მაღიზიანებს..... რომ ვნატრობ ერთ დღეს ყველა გაქრეს :)

четверг, 23 февраля 2012 г.

ჩემი დედ მამის შვილი

Автор: ჯუნა на 2/23/2012 1 коммент.
მაშინ როცა ის ამ ქვეყანას მოევლინა მე 7 წლის გავხდი. როგორც ალბათ ბევრი, მამიკოს გოგო ვიყავი, ბავშვი რომელსაც მთელი 7 წელი თავს მევლებოდნენ, ყურადღებას და ქებას არ მაკლებდნენ და უცებ გაჩნდა ვიღაც პატარა, დაჭყანული და საყვარელი, რომელმაც როგორღაც ყველას ყურადღება მიიზიდა :) ერთი ფიქრი იმასაც ვფიქრობდი იქნებ აივნიდან მოვისროლო და ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნდება-თქო, მაგრამ ფაქტი სახეზეა - ალბათ გადავიფიქრე :)


და ნელ-ნელა მოვიდა სიყვარული :) მოვიდა პასუხისმგებლობა, რომ მე უფროსი ვარ და ის უნდა დავიცვა ყველა არაკეთილისმსურველისგან, კონკრეტული ხალხისგან თუ აბსტრაქტული და უხილავი მტრებისგან. იყო პერიოდები, როცა მე ის მებარა მთლიანად და ვუვლიდი ისე, როგორც შვილს, თუმცა დედა-შვილი სწავლის პროცესში ალბათ ნაკლებად ურტყამს ერთმანეთს :) მაშინ მისი ურჩობა მე მიჯდებოდა უძილო ღამეებად, ბევრ ცრემლად და ვალერიანას ტაბლეტებად, თუმცა ახლა ზოგჯერ ამას ღიმილით ვიხსენებ ... რადგან პატარა ბავშვი პატარა პრობლემა და დიდი ბავშვი - დიდი პრობლემაო... ახლა უფრო სერიოზული პრობლემები აქვს ხოლმე, უფრო თინეიჯერული და გარდატეხის ასაკური.
ისე მინდება ხოლმე არანორმალურად დავიცვა, გავაკონტროლო მისი მეგობრები, თავიდან მოვაშორო გამოუსადეგრები და მოძველბიჭოები...
მინდა ხედავდეს ადამიანებში სიმართლეს და აღარ გავდეს ალალ ბატს, რომელსაც ყოველთვის ირგვლივ ყველასი სჯერა.
დედმამიშვილის სიყვარული რაღაც სულ სხვაა... მის თვალებში იშვიათად ცრემლს რომ დავინახავ მინდა მთელი სამყარო შევძრა, უხასიათოდ რომ დავინახავ მზად ვარ კლოუნად ვიქცე ოღონდ გაიცინოს...
მახსოვს პირველ კლასში მოსკოვში დამრიგებელი ყავდა... სწერვა Любовь Михаиловна, რომელიც რატომღაც ქართველებს ვერ იტანდა და ამიტომ სულ მქონდა შეგრძნება, რომ ჩემ პატარას მიჩაგრავდა ის ისტერიჩკა :)) ყოველ შესვენებაზე ვაკითხავდი ხოლმე რომ მენახა, ოღონდ კარგად ყოფილიყო... ზოგადად მხოლოდ ეს არის რაც მინდა. როგორც ჩემი შვილისთვის.
მინდა კარგად იყოს, მინდა ღმერთის ეშინოდეს, მინდა ჭკვიანი იყოს, განათლებული, მინდა კარგად ისწავლოს, იცოდეს ბევრი ენა, წაიკითხოს ბევრი წიგნი, დაამთავროს უნივერსიტეტი, ქონდეს კარგი სამსახური, ბევრი ფული... მინდა ბედნიერი იყოს, მინდა კარგი ადამიანი იყოს......
და კიდევ ძალიან მინდა ჩემს შვილებსაც ერთმანეთი ასე ძალიან უყვარდეთ <3

суббота, 25 февраля 2012 г.

მარტოობა......

კარგი იქნებოდა ერთი ბილეთი მთვარემდე... გამიგია იყიდებაო იქ მიწები.
ან სულაც რომ წარმოიდგინო, თითქოს დედამიწა ცოტა ხნით დაცარიელდა.... რა კარგია ალბათ მთელ პლანეტაზე მხოლოდ შენ ერთი რომ ხარ მარტო...


ივლიდი უამრავს, ყველა კუნჭულს მოივლიდი, შენი თავის უფროსი შენვე იქნებოდი, როცა გინდა დაიძინებდი, როცა გინდა გაიღვიძებდი, როცა გინდა შეჭამდი და რასაც გინდა იმას გააკეთებდი....
მოგინდებოდა იმღერებდი ხმამაღლა და არ შეგრცხვებოდა რომ არც თუ ისე კარგი ხმა გაქვს;
მოგინდებოდა იცეკვებდი და არ იფიქრებდი რომ ამ მომენტში გვერდიდან ალბათ ტლანქი ჩანხარ და მოუქნელი...
მთელ ღამეს ისეირნებდი და დატკბებოდი სიბნელით და ვარსკვლავებით, რომლებიც მხოლოდ შენთვის გაანათებდნენ.
მოისროლიდი უზარმაზარ ტელევიზორს, კომპიუტერს, დივიდის და ათას აუტანელ ნივთს. ერთადერთი დავიტოვებდი ფლეერს და მხოლოდ მუსიკა იქნებოდა ჩემი თანამგზავრი.
ზაფხულში იბანავებდი ზღვაში და ბედნიერი იქნებოდი მხოლოდ იმ აზრით, რომ მთელი უზარმაზარი ზღვა მარტო შენ ერთს გეკუთვნის...


ზამთარში გაგახარებდა გაუკვალავი თოვლი და გუნდაობა მარტოობაში... :)
ეჰ... სისულელეა ალბათ. რეალურად ეს ყველაფერი შეუძლებელია და ერთ დღეზე მეტად ვერც კი გაძლებს ვერავინ ასე.
როცა პატარა ვიყავი ხშირად მტოვებდნენ ხოლმე სახლში მარტო... და ამ დროს არავინ იყო ჩემზე ბედნიერი. ჩემი სახლი მთელ ჩემ სამყაროდ გადაიქცეოდა ხოლმე. ვაკეთებდი რასაც მინდოდა და როგორც მინდოდა. ზოგჯერ თავს მარტოხელა დიასახლისად წარმოვიდგენდი და სახლს ვალაგებდი, ხან ვმღეროდი, ვკითხულობდი, ვლაპარაკობდი ტელეფონზე..... და რაც მთავარია ვტკბებოდი მარტოობით !
მიყვარს მე მარტოობა და ამიტომ ყოველი ასეთი შემთხვევა ჩემთვის იყო არანორმალურად სასიამოვნო.


საუკუნეა სახლში მარტო არ დავრჩენილვარ და საუკუნეა თავი მარტო არ მიგრძვნია. უკანასკნელი ალბათ კარგია...
ჩემს ირგვლივ იმდენი ხალხია და ისე განსხვავდება ყველა ერთმანეთისგან. ზოგადად ხო თითქოს ყველა ადამიანი ერთნაირია, მაგრამ ამასთან ყველა იმდენად ინდივიდუალურია....ადამიანებს სხვადასხვა ენაზე უნდა ელაპარაკო, მათთან შენც სხვადასხვა უნდა იყო, თითოეულთან აარჩიო მიდგომა, საუბრის ტონი, მანერა, თემა, მიუსადაგო ინტერესის სფერო, ხასიათი, ქცევა.. ზოგს სერიოზული აინტერესებ, ზოგს ჭკუამხიარული, ზოგს ოჯახის გოგო, ზოგს ბავშვი........ თითოეულის სურვილი, ახირება თუ მოთხოვნა უნდა გაითვალისწინო და თითქოს ყველას თავისი გასაღები მოარგო.
უბრალოდ ზოგჯერ გავდივარ ქუჩაში და ამდენი ხალხის ფუსფუსი, რუტინა, ყოველდღიურობა ისე მაღიზიანებს..... რომ ვნატრობ ერთ დღეს ყველა გაქრეს :)

четверг, 23 февраля 2012 г.

ჩემი დედ მამის შვილი

მაშინ როცა ის ამ ქვეყანას მოევლინა მე 7 წლის გავხდი. როგორც ალბათ ბევრი, მამიკოს გოგო ვიყავი, ბავშვი რომელსაც მთელი 7 წელი თავს მევლებოდნენ, ყურადღებას და ქებას არ მაკლებდნენ და უცებ გაჩნდა ვიღაც პატარა, დაჭყანული და საყვარელი, რომელმაც როგორღაც ყველას ყურადღება მიიზიდა :) ერთი ფიქრი იმასაც ვფიქრობდი იქნებ აივნიდან მოვისროლო და ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნდება-თქო, მაგრამ ფაქტი სახეზეა - ალბათ გადავიფიქრე :)


და ნელ-ნელა მოვიდა სიყვარული :) მოვიდა პასუხისმგებლობა, რომ მე უფროსი ვარ და ის უნდა დავიცვა ყველა არაკეთილისმსურველისგან, კონკრეტული ხალხისგან თუ აბსტრაქტული და უხილავი მტრებისგან. იყო პერიოდები, როცა მე ის მებარა მთლიანად და ვუვლიდი ისე, როგორც შვილს, თუმცა დედა-შვილი სწავლის პროცესში ალბათ ნაკლებად ურტყამს ერთმანეთს :) მაშინ მისი ურჩობა მე მიჯდებოდა უძილო ღამეებად, ბევრ ცრემლად და ვალერიანას ტაბლეტებად, თუმცა ახლა ზოგჯერ ამას ღიმილით ვიხსენებ ... რადგან პატარა ბავშვი პატარა პრობლემა და დიდი ბავშვი - დიდი პრობლემაო... ახლა უფრო სერიოზული პრობლემები აქვს ხოლმე, უფრო თინეიჯერული და გარდატეხის ასაკური.
ისე მინდება ხოლმე არანორმალურად დავიცვა, გავაკონტროლო მისი მეგობრები, თავიდან მოვაშორო გამოუსადეგრები და მოძველბიჭოები...
მინდა ხედავდეს ადამიანებში სიმართლეს და აღარ გავდეს ალალ ბატს, რომელსაც ყოველთვის ირგვლივ ყველასი სჯერა.
დედმამიშვილის სიყვარული რაღაც სულ სხვაა... მის თვალებში იშვიათად ცრემლს რომ დავინახავ მინდა მთელი სამყარო შევძრა, უხასიათოდ რომ დავინახავ მზად ვარ კლოუნად ვიქცე ოღონდ გაიცინოს...
მახსოვს პირველ კლასში მოსკოვში დამრიგებელი ყავდა... სწერვა Любовь Михаиловна, რომელიც რატომღაც ქართველებს ვერ იტანდა და ამიტომ სულ მქონდა შეგრძნება, რომ ჩემ პატარას მიჩაგრავდა ის ისტერიჩკა :)) ყოველ შესვენებაზე ვაკითხავდი ხოლმე რომ მენახა, ოღონდ კარგად ყოფილიყო... ზოგადად მხოლოდ ეს არის რაც მინდა. როგორც ჩემი შვილისთვის.
მინდა კარგად იყოს, მინდა ღმერთის ეშინოდეს, მინდა ჭკვიანი იყოს, განათლებული, მინდა კარგად ისწავლოს, იცოდეს ბევრი ენა, წაიკითხოს ბევრი წიგნი, დაამთავროს უნივერსიტეტი, ქონდეს კარგი სამსახური, ბევრი ფული... მინდა ბედნიერი იყოს, მინდა კარგი ადამიანი იყოს......
და კიდევ ძალიან მინდა ჩემს შვილებსაც ერთმანეთი ასე ძალიან უყვარდეთ <3
 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review