понедельник, 25 апреля 2011 г.

31 კვირის ვართ დეე.....:)

Автор: ჯუნა на 4/25/2011 3 коммент.
პირველად გეუბნები ამ სიტყვებს დე... და მეუცხოვება. მეგონა მზად ვიყავი შენთვის, მაგრამ სანამ არ დაგინახავ, ბოლომდე მაინც ვერ შევძლებ შენს აღქმას ალბათ... უკვე 30 კვირას გადავცდით. რა ცოტა დრო გავიდა და უკვე რამხელა ბიჭი ხარ... :) ვკვდები სურვილით ისე მინდა გაგიცნო, გნახო როგორს გატარებ მუცლით, ვის გავხარ, როგორი ნაკვთები გაქვს, რა ფერის თვალები... მალე, სულ ცოტა დაგვრჩა და უკვე აღარ ვიცი როგორ გავწელო ეს დრო... ისე მიჭირს ფიზიკურად, მორალურად... ძალიან ვიღლები, სულ მინდა ვიწვე, სულ მეძინება. ვერც ვკითხულობ, ვერც ვმეცადინეობ, ვეღარც ვქარგავ... ძალიან დავმძიმდი და ხანდახან ძალიან მიჭირს ხოლმე შენი ხტუნვის გაძლება...:) რთული ყოფილა 9 თვე შვილის მუცლით ტარება ))
მაგრამ ისე მიყვარხარ... გვიყვარხარ. ყველა ისე გეფერება და გელოდება. მამა (ესეც როგორ მეუცხოვება :)) სულ გკოცნის ხოლმე და გეფერება, შენს კომფორტზე ზრუნავს, შენს უფლებებს იცავს, რომ შემთხვევით არ დაგჩაგრო, უგემოვნო არაფერი მოგასმენინო ან ჩემი წოლით არ შეგავიწროვო :))

მე ყველაფერი მინდა ვიცოდე შენზე... ვიცი როდის გძინავს ხოლმე და ხანდახან ისე მომენატრება შენი კაკუნი ხმამაღალ მუსიკას გირთავ და ძალით გაღვიძებ :) კიდე შენი წვალება მიყვარს, რამდენს ამოიზნიქები იმდენს რომ გეფერები და შენც გარბიხარ, მე კი არ გასვენებ :) უბრალოდ ამ ფორმით გეკონტაქტები...
მე ბევრს ვკითხულობ შენზე. ვიცი, ახლა კიდეც რომ დაიბადო უკვე საფრთხე აღარ გემუქრება, რომ ჩამოყალიბებული პატარა კაცუნა ხარ და შენი ყველა ორგანო მუშაობს. თვალის გუგებიც აგეხილა და ისევე რეაგირებ სინათლესა და სიბნელეზე, როგორც ჩვეულებრივი ადამიანი. შენი კანი მოვარდისფრო ფერისაა, ფრჩხილებმა კი უკვე თითის ბოლომდე მიაღწიეს. გრძნობ და გესმის ყველაფერი, რაც შენს ირგვლივ ხდება. ხარ დაახლოებით 40 სანტიმეტრი და 1600 გრამი :)

მალე ეხოზე მივდივარ და გნახავ.... იქნებ სურათიც მომცენ შენი...
შეხვედრამდე :) :*

пятница, 15 апреля 2011 г.

радуга жизни

Автор: ჯუნა на 4/15/2011 1 коммент.
იმაზე საშინელი გრძნობა არ არსებობს ალბათ, როცა შენდაუნებურად ვიღაც ვერ გიგებს, როცა ცხოვრებაში რაღაც არ გამოგდის, როცა ძალიან გინდა, მაგრამ შენი ყოველი დღე არ არის მოფენილი ია–ვარდებით და ყველაფერი არ არის მარტივი.
ცხოვრება ერთის მხრივ იოლია, ისეთი ხალასი, ფერადი. როცა არაფერი გაღელვებს, არც არანაირი საწუხარი გეჩვენება ძალიან რთულად და დარწმუნებული ხარ, რომ ყველაფრის მოგვარება ისე მარტივია ოღონდ მოგინდეს და.... რა კარგია, როცა გიხარია ყველა თბილი დღე, როცა თავბრუს გახვევს იასამნის სურნელი და ელი გაზაფხულს...
და ხანდახან რა მძიმეა ყველაფერი. როცა ვერც კი ამჩნევ ვერც ფერებს, ვერც ხედებს და ვერც სითბოს გრძნობ... როცა სურვილი გაქვს განმარტოვდე, ყელში რაღაც ბურთები გახრჩობენ და ისე გინდება იტირო... ძალით ფიქრობ ხოლმე საშინელებებს და ძალით იჭედავ ტვინს სისულელეებით, რადგან გჭირდება....



უბრალოდ მე არ შემიძლია ასე ცხოვრება. მე არ შემიძლია ვიყო შიშში, სტრესში ან გაურკვევლობაში და მარტოობაში... მე მინდა, რომ ჩემს ცხოვრებას ვხედავდე სულ ნათელ ფერებში, მე სხვანაირად ვერ წარმომიდგენია... მე არ ვარ არც დეპრესიული, არც ჩემი თავის მსხვერპლად წარმოჩენის იდეა მხიბლავს, თუნდაც მხოლოდ საკუთარ თავთან... ალბათ დედამიწაზე ყველაზე მეტად მინდა სიმშვიდე და ადამიანებთან ჰარმონიაში ცხოვრება... ყველაზე მეტად მეშინია ხმამაღალი სიტყვის და ჩხუბის... ჩხუბის რომელიც არც კი ვიცი.. რა ცოდნა უნდა ჩხუბს? მაგრამ არ ვიცი. არ ვიცი რა ვუთხრა ადამიანს, როგორ "მოვაჯინო თავის ადგილას" როგორც იტყვიან ხოლმე, ან როგორ ვუთხრა ვინმეს რამე ისე, რომ მერე 1 კვირა ამაზე არ ვიფიქრო, არ ვიდარდო და ლამის არ გადავყვე მანამ, სანამ არ დამავიწყდება... და ეს ძალიან კარგია ალბათ...
უბრალოდ ძალიან მიამიტური აზრები მაწუხებს და მაშინებს... რა მოხდება, რომ ყველაფერი აირიოს და ისე აიბურდოს რომ აღარ დალაგდეს? რომ ვეღარ დალაგდეს? რომ აღარ მომეცეს იმის საშუალება ვიყო ისეთი, როგორიც ვარ და მინდა ვიყო...
ამ პოსტს ვერც ვერავინ გაიგებს ალბათ... არადა ყველას აქვს მომენტი, როცა ძალიან გვიჭირს ერთმანეთთან ურთიერთობა... ჩვენ ადამიანებს

понедельник, 25 апреля 2011 г.

31 კვირის ვართ დეე.....:)

პირველად გეუბნები ამ სიტყვებს დე... და მეუცხოვება. მეგონა მზად ვიყავი შენთვის, მაგრამ სანამ არ დაგინახავ, ბოლომდე მაინც ვერ შევძლებ შენს აღქმას ალბათ... უკვე 30 კვირას გადავცდით. რა ცოტა დრო გავიდა და უკვე რამხელა ბიჭი ხარ... :) ვკვდები სურვილით ისე მინდა გაგიცნო, გნახო როგორს გატარებ მუცლით, ვის გავხარ, როგორი ნაკვთები გაქვს, რა ფერის თვალები... მალე, სულ ცოტა დაგვრჩა და უკვე აღარ ვიცი როგორ გავწელო ეს დრო... ისე მიჭირს ფიზიკურად, მორალურად... ძალიან ვიღლები, სულ მინდა ვიწვე, სულ მეძინება. ვერც ვკითხულობ, ვერც ვმეცადინეობ, ვეღარც ვქარგავ... ძალიან დავმძიმდი და ხანდახან ძალიან მიჭირს ხოლმე შენი ხტუნვის გაძლება...:) რთული ყოფილა 9 თვე შვილის მუცლით ტარება ))
მაგრამ ისე მიყვარხარ... გვიყვარხარ. ყველა ისე გეფერება და გელოდება. მამა (ესეც როგორ მეუცხოვება :)) სულ გკოცნის ხოლმე და გეფერება, შენს კომფორტზე ზრუნავს, შენს უფლებებს იცავს, რომ შემთხვევით არ დაგჩაგრო, უგემოვნო არაფერი მოგასმენინო ან ჩემი წოლით არ შეგავიწროვო :))

მე ყველაფერი მინდა ვიცოდე შენზე... ვიცი როდის გძინავს ხოლმე და ხანდახან ისე მომენატრება შენი კაკუნი ხმამაღალ მუსიკას გირთავ და ძალით გაღვიძებ :) კიდე შენი წვალება მიყვარს, რამდენს ამოიზნიქები იმდენს რომ გეფერები და შენც გარბიხარ, მე კი არ გასვენებ :) უბრალოდ ამ ფორმით გეკონტაქტები...
მე ბევრს ვკითხულობ შენზე. ვიცი, ახლა კიდეც რომ დაიბადო უკვე საფრთხე აღარ გემუქრება, რომ ჩამოყალიბებული პატარა კაცუნა ხარ და შენი ყველა ორგანო მუშაობს. თვალის გუგებიც აგეხილა და ისევე რეაგირებ სინათლესა და სიბნელეზე, როგორც ჩვეულებრივი ადამიანი. შენი კანი მოვარდისფრო ფერისაა, ფრჩხილებმა კი უკვე თითის ბოლომდე მიაღწიეს. გრძნობ და გესმის ყველაფერი, რაც შენს ირგვლივ ხდება. ხარ დაახლოებით 40 სანტიმეტრი და 1600 გრამი :)

მალე ეხოზე მივდივარ და გნახავ.... იქნებ სურათიც მომცენ შენი...
შეხვედრამდე :) :*

пятница, 15 апреля 2011 г.

радуга жизни

იმაზე საშინელი გრძნობა არ არსებობს ალბათ, როცა შენდაუნებურად ვიღაც ვერ გიგებს, როცა ცხოვრებაში რაღაც არ გამოგდის, როცა ძალიან გინდა, მაგრამ შენი ყოველი დღე არ არის მოფენილი ია–ვარდებით და ყველაფერი არ არის მარტივი.
ცხოვრება ერთის მხრივ იოლია, ისეთი ხალასი, ფერადი. როცა არაფერი გაღელვებს, არც არანაირი საწუხარი გეჩვენება ძალიან რთულად და დარწმუნებული ხარ, რომ ყველაფრის მოგვარება ისე მარტივია ოღონდ მოგინდეს და.... რა კარგია, როცა გიხარია ყველა თბილი დღე, როცა თავბრუს გახვევს იასამნის სურნელი და ელი გაზაფხულს...
და ხანდახან რა მძიმეა ყველაფერი. როცა ვერც კი ამჩნევ ვერც ფერებს, ვერც ხედებს და ვერც სითბოს გრძნობ... როცა სურვილი გაქვს განმარტოვდე, ყელში რაღაც ბურთები გახრჩობენ და ისე გინდება იტირო... ძალით ფიქრობ ხოლმე საშინელებებს და ძალით იჭედავ ტვინს სისულელეებით, რადგან გჭირდება....



უბრალოდ მე არ შემიძლია ასე ცხოვრება. მე არ შემიძლია ვიყო შიშში, სტრესში ან გაურკვევლობაში და მარტოობაში... მე მინდა, რომ ჩემს ცხოვრებას ვხედავდე სულ ნათელ ფერებში, მე სხვანაირად ვერ წარმომიდგენია... მე არ ვარ არც დეპრესიული, არც ჩემი თავის მსხვერპლად წარმოჩენის იდეა მხიბლავს, თუნდაც მხოლოდ საკუთარ თავთან... ალბათ დედამიწაზე ყველაზე მეტად მინდა სიმშვიდე და ადამიანებთან ჰარმონიაში ცხოვრება... ყველაზე მეტად მეშინია ხმამაღალი სიტყვის და ჩხუბის... ჩხუბის რომელიც არც კი ვიცი.. რა ცოდნა უნდა ჩხუბს? მაგრამ არ ვიცი. არ ვიცი რა ვუთხრა ადამიანს, როგორ "მოვაჯინო თავის ადგილას" როგორც იტყვიან ხოლმე, ან როგორ ვუთხრა ვინმეს რამე ისე, რომ მერე 1 კვირა ამაზე არ ვიფიქრო, არ ვიდარდო და ლამის არ გადავყვე მანამ, სანამ არ დამავიწყდება... და ეს ძალიან კარგია ალბათ...
უბრალოდ ძალიან მიამიტური აზრები მაწუხებს და მაშინებს... რა მოხდება, რომ ყველაფერი აირიოს და ისე აიბურდოს რომ აღარ დალაგდეს? რომ ვეღარ დალაგდეს? რომ აღარ მომეცეს იმის საშუალება ვიყო ისეთი, როგორიც ვარ და მინდა ვიყო...
ამ პოსტს ვერც ვერავინ გაიგებს ალბათ... არადა ყველას აქვს მომენტი, როცა ძალიან გვიჭირს ერთმანეთთან ურთიერთობა... ჩვენ ადამიანებს

 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review