воскресенье, 20 марта 2011 г.

რა გველის და რა გვიშველის....

Автор: ჯუნა на 3/20/2011 0 коммент.
არ ვარ მშიშარა და დიდად არც სიკვდილის მეშინია.
მეშინია ახლობლების ავადმყოფობის, გაურკვეველი მდგომარეობების, არეულობის, მაგრამ ზოგადად ვიცი, რომ მოსახდენი ყოველთვის მოხდება და მოხდება ისე, როგორც ეს ღმერთს სურს. ამიტომ ერთადერთ გადარჩენად ყოველთვის მიმაჩნია გულმხურვალე ლოცვა, რომელსაც ღმერთი ჩემგან ყოველთვის იღებს. იღებს მაშინ, როცა ეს მართლა გულმხურვალეა.

ვეძებდი საინტერესო სტატიებს ინტერნეტში. აღმოვაჩინე სიტყვა წარღვნა ვიკიპედიაში. იგი განმარტებულია, როგორც მეორედ მოსვლა, წყალრღვნა, სამყაროს დაღუპვა, ადამიანთა მოდგმის გაწყვეტა წყალდიდობის ან მსოფლიო ხანძრის მეშვეობით — საყოველთაო უზნეობის, უსაქციელობის, გადაგვარების დროს. ბიბლიის მიხედვითაც ხომ ასეა. მაშინ, როცა კაენისა და სეითის ერთამენთში აღრეული შთამომავლები უწმინდურნი გახდნენ და მათ გარყვნილობას საზღვარი არ ჰქონდა, ღმერთმა ინება დედამიწა გაეწმინდა (განებანა) ბოროტებისაგან და მოახდინა წარღვნა.

დღეს, როცა ამდენი უბედურება ხდება, თავი რომ დავანებოთ იაპონიას, ლიბიას, ზოგადად ომებს, ბუნებრივ კატაკლიზმებს... მარტო კურიერის მოსმენა რად ღირს ყოველდღე, როცა ხდება ამდენი შოკისმომგვრელი ფაქტი, როცა მამები კლავენ შვილებს და პირიქით, დედები კლავენ ჯერ არ დაბადებულ შვილებს, უკვე დაბადებულ საბრალო ჩვილებს ყრიან, კლავენ ან უბრალოდ მარხავენ ცოცხლად ან.... რავიცი კიდევ რომელი ერთი უნდა გაიხსენო და არც მაქვს სურვილი. მაგრამ ყოველდღე ხდება და გესმის რაღაც ისეთი, რაც მე პირადად მაეჭვებს ადამიანების ნორმალურობაში.

დღეს, ნორმალურობად ითვლება ის, რასაც აქამდე გარყვნილობა ერქვა და არც ვიცი რამ შეცვალა ასე ძალიან ხალხში ეს ცნება. რადგან ის, რასაც მე ამ სიტყვას ვუწოდებ, ხალხისთვის დღეს საამაყოა და იმდენად რომ ხდება ამის რეკლამირება, ამაზე ტაშის დაკვრა, ამით ამაყი და მოწოდება მოლ ვინ ხართ თქვენ მანდ ტელეეკრანებთან, ნახეთ რა მაგარი ვარ, დამემგვანეთ, მომბაძეთ...

ვდებ ვიდეოს, რომლის მოსმენის მართლა შემეშინდა, რადგან ყველაფერი სიმართლეა... ჩვენ, ცოდვილები ამ ცოდვებს საგულდაგულოდ უნდა ვმალავდეთ და სინანულით ვიხსენიებდეთ მხოლოდ აღსარებაში, დღეს კი ხდება ამის აფიშირება და, ვმეორდები, ამით ამაყობა...
ბოზობა გახდა მისაბაძი, ნორმალურ მოვლენად იქცა კაცის კაცისადმი სიყვარული, ქალის ქალისადმი სიყვარული და თუ ეს შენთვის მიუღებელია, გეტყვიან, რომ შენ გოიმი ხარ და ჩამორჩენილი, რომ ყველას აქვს უფლება იცხოვროს ისე, როგორც მოსწონს და ეს შენი საქმე სულაც არ არის. და ამაზე შენ უნდა გაჩუმდე, რადგან რა გინდა უპასუხო?


მიწისძვრა იაპონიში (ქადაგებს დეკანოზი დავით... by gio_xomasaa

და რაც უნდა ის ამტკიცონ მეცნიერებმა, თქვან რომ არაფერი საშიში არ ხდება, რომ ასე იყო მუდამ, რომ არავის არანაირი საფრთხე არ გვემუქრება...... მე პირადად ვხვდები, რომ დედამიწა მართლაც გადატვირთულია ამდენი არანორმალურობისგან, ამდენი სიბოროტისგან, ბოღმისგან, გარყვნილობისგან, სიბინძურისგან.... და სულაც არ მიკვირს ყველაფერი ის, რაც დღეს ხდება.

„ცოდვისაგან გათავისუფლების ერთადერთი საშუალება კვლავ ღმერთთან დაბრუნებაა, რაც სინანულით მიიღწევა. თუ ადამიანი დაგმობს ცოდვილ ცხოვრებას და სინანულით შესთხოვს უფალს ცოდვების მიტევებას, შენდობას მიიღებს, რადგან არ არსებობს ცოდვა, რომელიც ღვთის სიყვარულსა და მოწყალებას აღემატება.“

четверг, 17 марта 2011 г.

რა მინდა მე... ანუ ტკბილი ოცნება

Автор: ჯუნა на 3/17/2011 3 коммент.
ვის არ უოცნებია თუ არ უფიქრია საკუთარ, დიდ თუ პატარა, ლამაზ და მყუდრო სახლზე, რომელშიც მოაწყობდა ყველაფერს თავის ჭკუაზე, თავისი გემოვნებით, რომელშიც გაზრდიდა თავის შვილებს და დაელოდებოდა მეუღლეს სამსახურიდან... გაატარებდა თავისი ცხოვრების ლამაზ და ბედნიერ წლებს და შემდეგ, დიიდი ხნის შემდეგ იქ იცხოვრებდნენ ცისფერთვალა შვილიშვილები.... შორს წავედი, მაგრამ ოცნება ტკბილია.


ხშირად მიფიქრია როგორი მინდა იყოს ჩვენი სახლი...
მაგალითად სამზარეულო:



ეს ის სამზარეულოა, რომელიც ჩემს ქმარს სასაცილოდაც არ ეყოფა ალბათ, თუმცა ამ საკითხში მისი აზრის გათვალისწინება არ მინდა, რადგან ეს ჩემი კუთხეა და მე იქ კომფორტულად მინდა თავს ვგრძნობდე... ხომ უნდა მოვუმზადო დილაობით უგემრიელესი და განსხვავებული საუზმეები, საღამოობით უგემრიელესი ვახშმები, შაბათ–კვირას კი ორიგინალური დესერტები და ტკბილეულობები... ეს უნდა იყოს კუთხე, სადაც სულ იქნება სითბო, არ იქნება ტელევიზორი და არანაირი თვალშისაცემი ტექნიკა. შეიძლება მხოლოდ პატარა რადიო, რომ საჭმლის მომზადების პროცესი იყოს მხიარული და მუსიკალური:)
აქედან განხორციელდება უმნიშვნელოვანესი სატელოფონო ზარები გოგოების და ნათესავების მიმართულებით, აქ უნდა ვეჭორავო სტუმრად მოსულ დედას, დედამთილს, მულს და რავიცი კიდევ ვის არა... სწორედ აქ უნდა დავუცადო ქმარს სამსახურიდან, (რადგან მე ყოველთვის მასზე ადრე დავბრუნდები სახლში :)) აქ გავაკეთებთ სადღესასწაულო კერძებს, ყველა ერთად გავაწყობთ ულამაზეს სუფრას, გადავაფარებ ქათქათა, თეთრ გადასაფარებელს, თუნდაც იმას, ნათესავმა რომ მაჩუქა როცა გავთხოვდი :)) თეთრს და ნაქარგებით... ავანთებთ ლამაზ სანთლებს, მერე დავაწყობთ სალათებს, გემრიელობებს და ყველაფერს ერთად დავაგემოვნებთ...



ჩვენი სამზარეულო უნდა იყოს თბილი, მყუდრო და პატარა. კედლებზე ჩემი ნაქარგებით და ნაჩუქარი, ლამაზი თეფშებით. მოხერხებული დივნით და კარადაზე ლამაზი ვაზით, რომელშიც ჩავაწყობ ხოლმე მეუღლის მორთმეულ ლურჯ ყვავილებს....

ბევრი ვიფიქრე საბავშვო ოთახზეც, შესაფერისი ფოტოც ბევრი ვეძებე, მაგრამ სამწუხაროდ google-ში ვერაფერი ვიპოვე... ჩვენ ხომ მარტო ერთი შვილი არ გვეყოლება... რადგან ძალიან არ მინდა ჩემი შვილები ეგოისტებად გაიზარდნონ და დედმამიშვილური სიყვარული არ იცოდნენ. ამიტომ ერთი ბავშვისთვის ოთახსაც ვერ ვეგუები. ძალიან მინდა ჩემი შვილებისთვის ლამაზი ოთახი, ხის პაწაწუნა ავეჯით, შიგ ბევრი სათამაშოებით, კედლებზე უამრავი ბედნიერი ფოტოთი, საყოფი კარადებით და ბევრი წიგნებით...
მათთანაც დავკიდებ რომელიმე ჩემს მომავალ ნაქარგს, მაგალითად რაიმე ამათ მსგავსს:


































და მათი ოთახიც იქნება ძალიან ნათელი და თბილ ფერებში, რომ პაწუა გულებში ჩაეღვაროთ სითბო და არასოდეს იფიქრონ ბოროტებაზე..
.
ბევრი ოცნება მაქვს კიდევ, რაღაცეეები ზუსტად წარმომიდგენია კიდეც:) მაგალითად ვიცი, რომ ჩემს სახლში იქნება ძალიან ბევრი საოჯახო ფოტო, ბევრი წიგნი, კიდევ ყველა ერთმანეთს მოუსმენს და ამავდროულად ყველა იქნება დამოუკიდებელი.
ძალიან იოლია ალბათ ოცნება.... და ძალიან რთული მისი განხორციელება...
მაგრამ როცა რაღაც მთელი გულით გინდა, წინ ვინ გადაგეღობება?

суббота, 12 марта 2011 г.

ღმერთმა მოგცეთ რწმენა

Автор: ჯუნა на 3/12/2011 0 коммент.
მე მორწმუნე ადამიანი ვარ და ვცდილობ ეკლესიურად ვიცხოვრო.
მე შეძლებისდაგვარად ვიცავ მარხვებს, ვყიდულობ ხოლმე სამარხვო შოკოლადებს, კარაქს, ხორცს, ვაკეთებ სხვადასხვა სალათებს სამარხვო მაიონეზით... ლოცვების კითხვა ძალიან მიჭირს, რადგან გონება მეფანტება. ხანდახან ისე ჩავათავებ ხოლმე გვერდს წაკითხულიდან ვერც ვერაფერს ვგებულობ, გადავალ შემდეგზე და თან გადავთვლი ხოლმე რამდენი გვერდი დამრჩა იმდენად რთულია ეს ჩემთვის...
ეკლესიაში დავდივარ შეძლებისდაგვარად, მიზიდავს იქ არსებული გარემო, სილამაზე, სათნოება, სიკეთე თუ არ ვიცი რა დავარქვა... მხიბლავს ის აზრი, რომ მე წირვაზე ვიმყოფები, ეკლესიაში, მაშასადამე მე რაღაცით მაინც ვამტკიცებ, რომ მორწმუნე ვარ, კეთილი ვარ, კარგი ვარ.... ხანდახან ხალხისკენ თვალი გამირბის, ვათვალიერებ მათ ტანისამოსს, ფეხსაცმელს... გულში ვამტყუნებ და სიბრაზით ვივსები ამ ადამიანთა მიმართ, ვისაც ტელეფონის გამორთვა დაავიწყდა, ვინც ნაცნობთან გამალებით რაღაცაზე საუბრობს ან როცა ვინმე გოგონა შარვლითაა ეკლესიაში... თუმცა უნდა გამოვტყდე რომ რამდენჯერმე მეც შემხვედრია ეკლესიაში დიდი ხნის უნახავი ადამიანი და მომიკითხია იგი მთელი თავისი ოჯახით... ან კიდევ რამდენიმე წლის წინათ არ ვატარებდი კაბას და ეკლესიაშიც დავდიოდი მუდმივად შარვლით...
ხანდახან გამიელვებს ხოლმე თავში საღი აზრი: რა მინდა აქ, თუ არ ვისმენ ლოცვას და არ ველაპარაკები უფალს?... მაშინ ვხრი თავს და ვცდილობ ღმერთს ვესაუბრო. ხან გამომდის... ხან სხვა ფიქრებში ვვარდები ისევ და ცოტა ხანში გამოფხიზლებული ვხვდები, რომ გავითიშე იმ აზრებისგან რაზეც მინდოდა და უნდა მეფიქრა. და ძალიან მრცხვენია როცა ამ დროს მიმოვიხედავ და ვხედავ, რომ მე მარტო არ ვარ ასეთი. რომ ადამიანთა ფიქრები რომ გესმოდეს, ალბათ სულ რამდენიმე ატარებს მთელ 2–3 საათს გულმხურვალე ლოცვაში... და კიდევ მე და არა მარტო მე მემართება ის, რომ ლოცვის დროს ვერ ვიტან ოდნავ შეხებასაც კი და ზოგადად ხალხი მზადაა ერთმანეთი "შეჭამოს" უნებურად შეხებისთვის, ლოცვაზე ან გალობაზე ხმამაღლა აყოლისთვის, ძალიან მარტივი კითხვისთვის.... ისევ სხვებზე...
ძალიან მრცხვენია, როცა ვგრძნობ რომ ჩემი რწმენა არ არის ღრმა და სუფთა, როცა წირვაზე წასასვლელად დილით ვერ ვიღვიძებ ან როცა იქ მისულს მალე ფეხები მტკივდება და როცა ნებისმიერ მიზეზს ვეძებ, რომ წამოვიდე........
ძალიან მრცხვენია, როცა აღსარებაზე მისულს ჩემი ღრმა გულისთქმა მესმის, რომელიც ნატრობს რომ მამაო დღეს არ იყოს.... არადა ისევ ღრმა გულში როგორ მინდა აღსარება... წრფელი, სულის განმანთავისუფლებელი... აი ისეთი, პირველი რომ იყო: ბავშვური, წრფელი, სინანულით სავსე და იქედან გამოსულმა მართლა შევიგრძენი პირველად და უკანასკნელად რას ნიშნავს სიტყვები: მიწაზე ფეხს არ ვადგამო რომ ამბობენ... თითქოს ფრთები გამომესხა და ჩემზე მსუბუქი ადამიანი არ არსებობდა... იმის მერე რამდენჯერ ჩამიბარებია აღსარება და ასეთი გრძნობა აღარასდროს აღარ მქონია...
მე კიდევ ვერ მოვთვლი რამდენი რამის მრცხვენია. ეს აღსარებაც ჩემთვის რთული საწერია, მაგრამ თავს იმით ვინუგეშებ, რომ რადგან ამის წერა შემიძლია და ამას აღვიქვამ, ალბათ არც მთლად ისე წასულია ჩემი საქმე...

პ.ს. მინდა გითხრათ, რომ შეგიძლიათ გამკიცხოთ, იფიქროთ ჩემზე ყველაფერი, რაც მოგესურვებათ. მე კი წინასწარ გეტყვით იმას, რითიც დავიწყე: მე მორწმუნე ადამიანი ვარ და ვცდილობ ეკლესიურად ვიცხოვრო.
და კიდევ, ბედნიერი ვიქნები თუ თქვენ გამკიცხავთ, რადგან მაშასადამე თქვენთვის ეს ყოველივე, ჩემს მიერ ზემოთ დაწერილი, უცხოა და ძალიან არანაცნობი.

ღმერთმა მოგცეთ რწმენა

воскресенье, 20 марта 2011 г.

რა გველის და რა გვიშველის....

არ ვარ მშიშარა და დიდად არც სიკვდილის მეშინია.
მეშინია ახლობლების ავადმყოფობის, გაურკვეველი მდგომარეობების, არეულობის, მაგრამ ზოგადად ვიცი, რომ მოსახდენი ყოველთვის მოხდება და მოხდება ისე, როგორც ეს ღმერთს სურს. ამიტომ ერთადერთ გადარჩენად ყოველთვის მიმაჩნია გულმხურვალე ლოცვა, რომელსაც ღმერთი ჩემგან ყოველთვის იღებს. იღებს მაშინ, როცა ეს მართლა გულმხურვალეა.

ვეძებდი საინტერესო სტატიებს ინტერნეტში. აღმოვაჩინე სიტყვა წარღვნა ვიკიპედიაში. იგი განმარტებულია, როგორც მეორედ მოსვლა, წყალრღვნა, სამყაროს დაღუპვა, ადამიანთა მოდგმის გაწყვეტა წყალდიდობის ან მსოფლიო ხანძრის მეშვეობით — საყოველთაო უზნეობის, უსაქციელობის, გადაგვარების დროს. ბიბლიის მიხედვითაც ხომ ასეა. მაშინ, როცა კაენისა და სეითის ერთამენთში აღრეული შთამომავლები უწმინდურნი გახდნენ და მათ გარყვნილობას საზღვარი არ ჰქონდა, ღმერთმა ინება დედამიწა გაეწმინდა (განებანა) ბოროტებისაგან და მოახდინა წარღვნა.

დღეს, როცა ამდენი უბედურება ხდება, თავი რომ დავანებოთ იაპონიას, ლიბიას, ზოგადად ომებს, ბუნებრივ კატაკლიზმებს... მარტო კურიერის მოსმენა რად ღირს ყოველდღე, როცა ხდება ამდენი შოკისმომგვრელი ფაქტი, როცა მამები კლავენ შვილებს და პირიქით, დედები კლავენ ჯერ არ დაბადებულ შვილებს, უკვე დაბადებულ საბრალო ჩვილებს ყრიან, კლავენ ან უბრალოდ მარხავენ ცოცხლად ან.... რავიცი კიდევ რომელი ერთი უნდა გაიხსენო და არც მაქვს სურვილი. მაგრამ ყოველდღე ხდება და გესმის რაღაც ისეთი, რაც მე პირადად მაეჭვებს ადამიანების ნორმალურობაში.

დღეს, ნორმალურობად ითვლება ის, რასაც აქამდე გარყვნილობა ერქვა და არც ვიცი რამ შეცვალა ასე ძალიან ხალხში ეს ცნება. რადგან ის, რასაც მე ამ სიტყვას ვუწოდებ, ხალხისთვის დღეს საამაყოა და იმდენად რომ ხდება ამის რეკლამირება, ამაზე ტაშის დაკვრა, ამით ამაყი და მოწოდება მოლ ვინ ხართ თქვენ მანდ ტელეეკრანებთან, ნახეთ რა მაგარი ვარ, დამემგვანეთ, მომბაძეთ...

ვდებ ვიდეოს, რომლის მოსმენის მართლა შემეშინდა, რადგან ყველაფერი სიმართლეა... ჩვენ, ცოდვილები ამ ცოდვებს საგულდაგულოდ უნდა ვმალავდეთ და სინანულით ვიხსენიებდეთ მხოლოდ აღსარებაში, დღეს კი ხდება ამის აფიშირება და, ვმეორდები, ამით ამაყობა...
ბოზობა გახდა მისაბაძი, ნორმალურ მოვლენად იქცა კაცის კაცისადმი სიყვარული, ქალის ქალისადმი სიყვარული და თუ ეს შენთვის მიუღებელია, გეტყვიან, რომ შენ გოიმი ხარ და ჩამორჩენილი, რომ ყველას აქვს უფლება იცხოვროს ისე, როგორც მოსწონს და ეს შენი საქმე სულაც არ არის. და ამაზე შენ უნდა გაჩუმდე, რადგან რა გინდა უპასუხო?


მიწისძვრა იაპონიში (ქადაგებს დეკანოზი დავით... by gio_xomasaa

და რაც უნდა ის ამტკიცონ მეცნიერებმა, თქვან რომ არაფერი საშიში არ ხდება, რომ ასე იყო მუდამ, რომ არავის არანაირი საფრთხე არ გვემუქრება...... მე პირადად ვხვდები, რომ დედამიწა მართლაც გადატვირთულია ამდენი არანორმალურობისგან, ამდენი სიბოროტისგან, ბოღმისგან, გარყვნილობისგან, სიბინძურისგან.... და სულაც არ მიკვირს ყველაფერი ის, რაც დღეს ხდება.

„ცოდვისაგან გათავისუფლების ერთადერთი საშუალება კვლავ ღმერთთან დაბრუნებაა, რაც სინანულით მიიღწევა. თუ ადამიანი დაგმობს ცოდვილ ცხოვრებას და სინანულით შესთხოვს უფალს ცოდვების მიტევებას, შენდობას მიიღებს, რადგან არ არსებობს ცოდვა, რომელიც ღვთის სიყვარულსა და მოწყალებას აღემატება.“

четверг, 17 марта 2011 г.

რა მინდა მე... ანუ ტკბილი ოცნება

ვის არ უოცნებია თუ არ უფიქრია საკუთარ, დიდ თუ პატარა, ლამაზ და მყუდრო სახლზე, რომელშიც მოაწყობდა ყველაფერს თავის ჭკუაზე, თავისი გემოვნებით, რომელშიც გაზრდიდა თავის შვილებს და დაელოდებოდა მეუღლეს სამსახურიდან... გაატარებდა თავისი ცხოვრების ლამაზ და ბედნიერ წლებს და შემდეგ, დიიდი ხნის შემდეგ იქ იცხოვრებდნენ ცისფერთვალა შვილიშვილები.... შორს წავედი, მაგრამ ოცნება ტკბილია.


ხშირად მიფიქრია როგორი მინდა იყოს ჩვენი სახლი...
მაგალითად სამზარეულო:



ეს ის სამზარეულოა, რომელიც ჩემს ქმარს სასაცილოდაც არ ეყოფა ალბათ, თუმცა ამ საკითხში მისი აზრის გათვალისწინება არ მინდა, რადგან ეს ჩემი კუთხეა და მე იქ კომფორტულად მინდა თავს ვგრძნობდე... ხომ უნდა მოვუმზადო დილაობით უგემრიელესი და განსხვავებული საუზმეები, საღამოობით უგემრიელესი ვახშმები, შაბათ–კვირას კი ორიგინალური დესერტები და ტკბილეულობები... ეს უნდა იყოს კუთხე, სადაც სულ იქნება სითბო, არ იქნება ტელევიზორი და არანაირი თვალშისაცემი ტექნიკა. შეიძლება მხოლოდ პატარა რადიო, რომ საჭმლის მომზადების პროცესი იყოს მხიარული და მუსიკალური:)
აქედან განხორციელდება უმნიშვნელოვანესი სატელოფონო ზარები გოგოების და ნათესავების მიმართულებით, აქ უნდა ვეჭორავო სტუმრად მოსულ დედას, დედამთილს, მულს და რავიცი კიდევ ვის არა... სწორედ აქ უნდა დავუცადო ქმარს სამსახურიდან, (რადგან მე ყოველთვის მასზე ადრე დავბრუნდები სახლში :)) აქ გავაკეთებთ სადღესასწაულო კერძებს, ყველა ერთად გავაწყობთ ულამაზეს სუფრას, გადავაფარებ ქათქათა, თეთრ გადასაფარებელს, თუნდაც იმას, ნათესავმა რომ მაჩუქა როცა გავთხოვდი :)) თეთრს და ნაქარგებით... ავანთებთ ლამაზ სანთლებს, მერე დავაწყობთ სალათებს, გემრიელობებს და ყველაფერს ერთად დავაგემოვნებთ...



ჩვენი სამზარეულო უნდა იყოს თბილი, მყუდრო და პატარა. კედლებზე ჩემი ნაქარგებით და ნაჩუქარი, ლამაზი თეფშებით. მოხერხებული დივნით და კარადაზე ლამაზი ვაზით, რომელშიც ჩავაწყობ ხოლმე მეუღლის მორთმეულ ლურჯ ყვავილებს....

ბევრი ვიფიქრე საბავშვო ოთახზეც, შესაფერისი ფოტოც ბევრი ვეძებე, მაგრამ სამწუხაროდ google-ში ვერაფერი ვიპოვე... ჩვენ ხომ მარტო ერთი შვილი არ გვეყოლება... რადგან ძალიან არ მინდა ჩემი შვილები ეგოისტებად გაიზარდნონ და დედმამიშვილური სიყვარული არ იცოდნენ. ამიტომ ერთი ბავშვისთვის ოთახსაც ვერ ვეგუები. ძალიან მინდა ჩემი შვილებისთვის ლამაზი ოთახი, ხის პაწაწუნა ავეჯით, შიგ ბევრი სათამაშოებით, კედლებზე უამრავი ბედნიერი ფოტოთი, საყოფი კარადებით და ბევრი წიგნებით...
მათთანაც დავკიდებ რომელიმე ჩემს მომავალ ნაქარგს, მაგალითად რაიმე ამათ მსგავსს:


































და მათი ოთახიც იქნება ძალიან ნათელი და თბილ ფერებში, რომ პაწუა გულებში ჩაეღვაროთ სითბო და არასოდეს იფიქრონ ბოროტებაზე..
.
ბევრი ოცნება მაქვს კიდევ, რაღაცეეები ზუსტად წარმომიდგენია კიდეც:) მაგალითად ვიცი, რომ ჩემს სახლში იქნება ძალიან ბევრი საოჯახო ფოტო, ბევრი წიგნი, კიდევ ყველა ერთმანეთს მოუსმენს და ამავდროულად ყველა იქნება დამოუკიდებელი.
ძალიან იოლია ალბათ ოცნება.... და ძალიან რთული მისი განხორციელება...
მაგრამ როცა რაღაც მთელი გულით გინდა, წინ ვინ გადაგეღობება?

суббота, 12 марта 2011 г.

ღმერთმა მოგცეთ რწმენა

მე მორწმუნე ადამიანი ვარ და ვცდილობ ეკლესიურად ვიცხოვრო.
მე შეძლებისდაგვარად ვიცავ მარხვებს, ვყიდულობ ხოლმე სამარხვო შოკოლადებს, კარაქს, ხორცს, ვაკეთებ სხვადასხვა სალათებს სამარხვო მაიონეზით... ლოცვების კითხვა ძალიან მიჭირს, რადგან გონება მეფანტება. ხანდახან ისე ჩავათავებ ხოლმე გვერდს წაკითხულიდან ვერც ვერაფერს ვგებულობ, გადავალ შემდეგზე და თან გადავთვლი ხოლმე რამდენი გვერდი დამრჩა იმდენად რთულია ეს ჩემთვის...
ეკლესიაში დავდივარ შეძლებისდაგვარად, მიზიდავს იქ არსებული გარემო, სილამაზე, სათნოება, სიკეთე თუ არ ვიცი რა დავარქვა... მხიბლავს ის აზრი, რომ მე წირვაზე ვიმყოფები, ეკლესიაში, მაშასადამე მე რაღაცით მაინც ვამტკიცებ, რომ მორწმუნე ვარ, კეთილი ვარ, კარგი ვარ.... ხანდახან ხალხისკენ თვალი გამირბის, ვათვალიერებ მათ ტანისამოსს, ფეხსაცმელს... გულში ვამტყუნებ და სიბრაზით ვივსები ამ ადამიანთა მიმართ, ვისაც ტელეფონის გამორთვა დაავიწყდა, ვინც ნაცნობთან გამალებით რაღაცაზე საუბრობს ან როცა ვინმე გოგონა შარვლითაა ეკლესიაში... თუმცა უნდა გამოვტყდე რომ რამდენჯერმე მეც შემხვედრია ეკლესიაში დიდი ხნის უნახავი ადამიანი და მომიკითხია იგი მთელი თავისი ოჯახით... ან კიდევ რამდენიმე წლის წინათ არ ვატარებდი კაბას და ეკლესიაშიც დავდიოდი მუდმივად შარვლით...
ხანდახან გამიელვებს ხოლმე თავში საღი აზრი: რა მინდა აქ, თუ არ ვისმენ ლოცვას და არ ველაპარაკები უფალს?... მაშინ ვხრი თავს და ვცდილობ ღმერთს ვესაუბრო. ხან გამომდის... ხან სხვა ფიქრებში ვვარდები ისევ და ცოტა ხანში გამოფხიზლებული ვხვდები, რომ გავითიშე იმ აზრებისგან რაზეც მინდოდა და უნდა მეფიქრა. და ძალიან მრცხვენია როცა ამ დროს მიმოვიხედავ და ვხედავ, რომ მე მარტო არ ვარ ასეთი. რომ ადამიანთა ფიქრები რომ გესმოდეს, ალბათ სულ რამდენიმე ატარებს მთელ 2–3 საათს გულმხურვალე ლოცვაში... და კიდევ მე და არა მარტო მე მემართება ის, რომ ლოცვის დროს ვერ ვიტან ოდნავ შეხებასაც კი და ზოგადად ხალხი მზადაა ერთმანეთი "შეჭამოს" უნებურად შეხებისთვის, ლოცვაზე ან გალობაზე ხმამაღლა აყოლისთვის, ძალიან მარტივი კითხვისთვის.... ისევ სხვებზე...
ძალიან მრცხვენია, როცა ვგრძნობ რომ ჩემი რწმენა არ არის ღრმა და სუფთა, როცა წირვაზე წასასვლელად დილით ვერ ვიღვიძებ ან როცა იქ მისულს მალე ფეხები მტკივდება და როცა ნებისმიერ მიზეზს ვეძებ, რომ წამოვიდე........
ძალიან მრცხვენია, როცა აღსარებაზე მისულს ჩემი ღრმა გულისთქმა მესმის, რომელიც ნატრობს რომ მამაო დღეს არ იყოს.... არადა ისევ ღრმა გულში როგორ მინდა აღსარება... წრფელი, სულის განმანთავისუფლებელი... აი ისეთი, პირველი რომ იყო: ბავშვური, წრფელი, სინანულით სავსე და იქედან გამოსულმა მართლა შევიგრძენი პირველად და უკანასკნელად რას ნიშნავს სიტყვები: მიწაზე ფეხს არ ვადგამო რომ ამბობენ... თითქოს ფრთები გამომესხა და ჩემზე მსუბუქი ადამიანი არ არსებობდა... იმის მერე რამდენჯერ ჩამიბარებია აღსარება და ასეთი გრძნობა აღარასდროს აღარ მქონია...
მე კიდევ ვერ მოვთვლი რამდენი რამის მრცხვენია. ეს აღსარებაც ჩემთვის რთული საწერია, მაგრამ თავს იმით ვინუგეშებ, რომ რადგან ამის წერა შემიძლია და ამას აღვიქვამ, ალბათ არც მთლად ისე წასულია ჩემი საქმე...

პ.ს. მინდა გითხრათ, რომ შეგიძლიათ გამკიცხოთ, იფიქროთ ჩემზე ყველაფერი, რაც მოგესურვებათ. მე კი წინასწარ გეტყვით იმას, რითიც დავიწყე: მე მორწმუნე ადამიანი ვარ და ვცდილობ ეკლესიურად ვიცხოვრო.
და კიდევ, ბედნიერი ვიქნები თუ თქვენ გამკიცხავთ, რადგან მაშასადამე თქვენთვის ეს ყოველივე, ჩემს მიერ ზემოთ დაწერილი, უცხოა და ძალიან არანაცნობი.

ღმერთმა მოგცეთ რწმენა

 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review