четверг, 24 февраля 2011 г.

ორსულობის 22–ე კვირა

Автор: ჯუნა на 2/24/2011 4 коммент.
ორსულობის 22-ე კვირას გადავაბიჯე უკვე, რაც იმას ნიშნავს, რომ ორსულობის ნახევარზე ცოტა მეტი წარმატებით განვვლე :) ჩემი პატარა უკვე ბევრს დახტის და არ მასვენებს, მუცელიც უკვე საგრძნობლად გამებერა. მეტყობა, რომ ორსული ვარ და მეც უფრო შევიგრძენი საკუთარი მდგომარეობა რაც მახარებს :)


ცოტა ხნის წინ ჩემი კურკა დამესიზმრა ) ძალიან ლამაზი იყო მართლა )) დილით ვეღარ აღვიდგინე როგორი სახე ქონდა, მაგრამ მახსოვს გავოცდი, რადგან ორივეს ძალიან გვგავდა და კიდევ მახსოვს საოცარი თვალები ჰქონდა, ოღონდ ცისფერი არა, მუქი ფერის :)

რამდენიმე დღის წინ ეხოზე ვიყავი. 9 თვის მანძილზე 2 თუ 3 ვიზიტი არის უფასო, რასაც არ ვიცი ვინ (სახელმწიფო თუ თვითონ ქალთა კონსულტაცია) ჩუქნის მომავალ დედებს. ხოდა ჩემი ეხოც გამოდგა უფასო. იქ მისული დიდი სიხარულით, რომ ვნახავდი ჩემს პატარას, წამოვედი ნერვებმოშლილი და ძალიან გაბრაზებული. ის კაცი მუდოსავით ჩუმად იყო, არც არაფერი უთქვამს, არც ბავშვი მაჩვენა. იჯდა ისეთი სახით შემეშინდა არ მცემოს–მეთქი... ერთადერთი გავუბედე იქნებ სქესს ხედავთთქო, რაზეც უტეხად მიპასუხა: უფასო ეხო სქესს არ ამბობსო. მერე დააყოლა, თუ გინდა 5 ლარი მომეცი და გეტყვიო. ჯერ გავოცდი, მერე ისე გავბრაზდი....
ერთადერთი რაღაც ფურცელი გამატანა ჩემს ექიმთან, სადაც რამოდენიმე ზომა ეწერა.



მერე სახლში სანტიმეტრით ვამოწმებდი და დავადგინე, რომ ჩემს პატარას დღესდღეობით ამხელა თავი აქვს უკვე


:))
ჩემი ЧУДО :*

воскресенье, 20 февраля 2011 г.

ყოვლისმომცველი ადამიანები

Автор: ჯუნა на 2/20/2011 2 коммент.
საერთოდ დიდი ხანია დარწმუნებული ვარ იმაში, რომ ადამიანი ძალიან მრავალმხრივია. მასში ყველა თვისება, ცუდიც და კარგიც, თანაბრად დევს და მხოლოდ აღზრდა, გარემოება, შთაგონება განაპირობებს თუ რას გამოავლენს და როგორი იქნება იგი. ხშირად ამბობენ: ცუდმა გარემომ გააფუჭაო ან ცუდი ხალხის გარემოცვაში მოექცაო. ადამიანის დამორჩილება ნებსით თუ უნებლიეთ ხშირად ძალიან იოლია. ჩვენ თუთიყუშებივით ვიმეორებთ იმას, რასაც ვხედავთ.
მე პირადად ძალიან სუსტი ნებისყოფის ადამიანი ვარ. ჩემი ქმარი ამას სუსტ ფსიქოლოგიას ეძახის. მე კილოსაც კი იოლად ვიღებ საკმარისია 1 კვირა მაინც ვიცხოვრო სხვა კუთხის თუ ნაციის ადამიანებში.
მაშინ, როცა პირველად მოვხვდი მოსკოვში, მიამიტი, ქუთაისელი, პატარა გოგო, პირდაღებული ვუყურებდი ტუჩ, ცხვირ, წარბ და კიდევ რა არ გახვრეტილ რუსებს და ისეთი საშინელი სიტყვებით ვლანძღავდი.... მაგრამ გავიდა სულ ცოტა ხანი და მე ტუჩი გავიხვრიტე და ჩემი პირსინგი აბსოლუტურ ნორმალურობად მიმაჩნდა. ახლა, დღევანდელი დღის გადასახედიდან, მე გახსენებაც კი მიჭირს რა შეგნება მქონდა მაშინ. არა, გასაგებია რომ ეს არ არის რაღაც сверхистественное მოვლენა, უბრალოდ დღევანდელ მე–ს ხასიათში ეს არანაირად არ ჯდება. და ეს ყოველივე გამოიწვია იმან, რომ სხვადასხვა დროს მე ვიმყოფებოდი სხვადასხვა გარემოში და ჩემზე გავლენას ახდენდნენ აბსოლუტურად განსხვავებული ადამიანები.
საერთოდ, ფიქრის საფუძველზე, მივედი აზრამდე, რომ ხშირ შემთხვევაში ადამიანის ბოლომდე ამოცნობა შეუძლებელია (არ ვგულისხმობ მეუღლეებს, შვილებს. თუმცა, სიურპრიზებს ხანდახან ისინიც აწყობენ). იმდენი საიდუმლო ტვინის უჯრედი და რაღაც ნაწილაკები გვაქვს თავში, რომ ხანდახან ადამიანს თვითონვე უკვირს თავისი საქციელი.


დასკვნა რა არის?
ის საიდანაც ყველაფერი იწყება – აღზრდა უნდა იყოს სწორი. ადამიანი რომელიც გვიყვარს და გვინდა კარგი იყოს – უპირველესად შვილები, უმცროსი დები, ძმები.... უნდა ავღზარდოთ კარგად, სწორად. და ალბათ არც მუდმივი ჩიჩინის ტაქტიკა იქნება ურიგო.

შეძახილმა ხე გაახმოო – ეს გამახსენდა. იმდენი უნდა უმეორო თუ რა არის კარგი და რა ბოროტება, რომ ვერავითარმა ადამიანმა, გარემოებამ და გარემოცვამ ვერ შეუცვალოს აზრი და ვერ გადაუბრუნოს ტვინი.

среда, 9 февраля 2011 г.

ის, რისიც მეშინია

Автор: ჯუნა на 2/09/2011 1 коммент.
აზრი, რომელიც მინდა ამ პოსტში ჩავდო, ძალიან დიდი ხანია თავში მიტრიალებს. ამაზე ვფიქრობდი ჯერ კიდევ მანამ, სანამ გავთხოვდებოდი ან საერთოდ გავიცნობდი გიოს. მაშინ ვცხოვრობდი მოსკოვში, ვსწავლობდი, ვმუშაობდი და ბევრს ვფიქრობდი საკუთარ კარიერაზე, მომავალ ცხოვრებაზე. მაშინდელ ჩემს გეგმებში რასაკვირველია არ შედიოდა არც სიყვარული, მითუმეტეს არც გათხოვება და არც შვილი. მე ვფიქრობდი, რომ გათხოვება არის თავშესაფარი სუსტი ქალების, რომლებიც საკუთარი ძალებით ვერაფერს აღწევენ ცხოვრებაში და რაღაც ეტაპზე ირჩევენ ამოეფარონ მეუღლის ძლიერ მხარს. რათქმაუნდა ეს სისულელეა და ამას მალევე მივხვდი. სიყვარული პირიქით – სტიმულია, რომლის გარეშეც ალბათ აზრი არ აქვს არანაირ წინსვლებს კარიერაში, ზოგადად ცხოვრებაშიც, რადგან ერთხელაც თავს იგრძნობ მარტოსულად და ყველაფერი აზრს დაკარგავს. სულ სხვა მხარეს წავედი.
ამ ფიქრებისკენ მიბიძგა იმან, რაზეც ახლაც ხშირად ვფიქრობ. მთელი შეგნებული ცხოვრება მეშინია ჩამოუყალიბებელი ცხოვრების, აუსრულებელი სურვილების, განუხორციელებელი იდეების... მეშინია რომ ცხოვრება უცებ გაიფრენს... ერთ დღესაც ყოველდღიური პრობლემებით დატვირთული გამოვფხიზლდები და აღმოვაჩენ, რომ უკვე ასაკში ვარ და ვერაფერს მივაღწიე, არ შევდექი როგორც სრულყოფილი ადამიანი, ვერაფერს მივაღწიე საკუთარი შრომით და გადავყევი სახლის ლაგებას ან სადილების კეთებას.
ახლა მარტინ იდენს ვკითხულობ და ისე ნაცნობია ზოგიერთი განცდა, რომელსაც ის აღწერს. გრძნობს რომ რაღაც ძალა აქვს, რომ სხვებისგან განსხვავებულია, რომ ბევრად მეტი შეუძლია იყოს ვიდრე არის. ეს ჩემთვის ნაცნობია, რადგან დიდი ხანია ამაზე ვფიქრობ. მე ვიცი, რომ მე ბევრი რამე შემიძლია, ბევრის მიღწევა შემიძლია და არა ფულისთვის ან კარიერისთვის, არამედ იმისთვის, რომ ჩემი საკუთარი მე იყოს კმაყოფილი და გამუდმებით არ ვგრძნობდე სულის ფორიაქს.
მე ბევრჯერ მინახავს ქალი 40–50–60 წელს გადაშორებული, ჩემთვის პატივსაცემი, რადგან ცხოვრება გაატარა ისე, როგორც შეეფერება ნამდვილ დედას თუ ბებიას. ისინი საღამოობით, ყოველი საქმის შემდეგ უყურებენ გადაცემებს, ფილმებს, ცხოვრობენ სხვისი ცხოვრებით და გულის ტკივილით გრძნობენ რომ მათი სურვილები დარჩა წარსულში, მათ ცხოვრებაში აღარ მოხდება სასწაული და იგი დასრულდება ისე, როგორც მიმდინარეობდა ბევრი წლის განმავლობაში. მე ვუყურებ ამას და საშინლად არ მინდა ასეთი ვიყო 30–40 წლის შემდეგ.... მე მინდა ვიცხოვრო სრულყოფილი ცხოვრებით, ვიმოგზაურო იქ, სადაც მინდა, თავს ვგრძობდე კიდევ ერთხელ ვიტყვი სრულყოფილად, გამოლეულად, მშვიდად და ძალიან არ მინდა არასოდეს გამიჩნდეს გრძნობა, რომ ვერაფერი მოვასწარი.... რომ ტყუილად ვიცხოვრე...

четверг, 3 февраля 2011 г.

დედობრივი ინსტინქტის რაობა

Автор: ჯუნა на 2/03/2011 7 коммент.

რატომღაც ყოველთვის მეგონა, რომ დედობრივი ინსტინქტის რაობას ვიგრძნობდი მაშინვე, როგორც კი დავფეხმძიმდებოდი. რათქმაუნდა არ ვგულისხმობ იმას, რომ ბავშვი მიყვარს, მის ჯანმრთელობაზე გამუდმებით ვნერვიულობ და ა.შ. ვგულისხმობ... თავად არ ვიცი რას. იმას, რაზეც ბევრჯერ წამიკითხავს და გამიგონია, რომ ეს არის არაბუნებრივი რაღაც, რაც უნდა იგრძნო. ისე ვწუხვარ, რომ ამ რაღაცას ჯერ ვერ ვგრძნობ ან ვერ ვხვდები რომ ვგრძნობ.
სიმართლე გითხრათ, ბოლომდე ვერც ვაცნობიერებ რომ მე შვილი მეყოლება :) მრცხვენია ამ სიტყვების :) ადრე მემგონი წამიკითხავს, რომ ეს ყველაფერი ბავშვის დაბადებისთანავე გაივლის, რომ გაქრება ყველანაირი შიში, დაიბადება უზარმაზარი სიყვარული და დედობრივი ინსტინქტებიც თავს იჩენენ. სულმოუთქმელად ველოდები ამ დღეს...:*
მანამდე კი რა შემიძლია?
შეძლებისდაგვარად ვღზრდი ჩემს პაწაწუნა კაცუნას :)


ვუსმენ კარგ მუსიკას (ხანდახან ძალიან ჭკუამხიარულსაც, რაზეც ბავშვი რეაგირებს შესაბამისად :) თუმცა ჯერ ვერ მივხვდი მირტყამს თუ ცეკვავს :)); ხო, ბევრს ვკითხულობ, ვიკვებები სწორად და კარგი პროდუქტებით (მოხდა სასწაული, შემიყვარდა რძე:)); ვარ ძირითადად მშვიდად (თუმცა ყველა წვრილმანზე ვრეაგირებ ემოციურად და ბევრს ვტირი), ამ დღეებში ძალიან მინდა ვეზიარო...

ისე რამდენჯერ მიფიქრია, ჩემი შვილი რომ გაიზრდება, ნეტა ეს ბლოგი თუ იარსებებს საერთოდ? ასე 15–20წელიწადში...?

четверг, 24 февраля 2011 г.

ორსულობის 22–ე კვირა

ორსულობის 22-ე კვირას გადავაბიჯე უკვე, რაც იმას ნიშნავს, რომ ორსულობის ნახევარზე ცოტა მეტი წარმატებით განვვლე :) ჩემი პატარა უკვე ბევრს დახტის და არ მასვენებს, მუცელიც უკვე საგრძნობლად გამებერა. მეტყობა, რომ ორსული ვარ და მეც უფრო შევიგრძენი საკუთარი მდგომარეობა რაც მახარებს :)


ცოტა ხნის წინ ჩემი კურკა დამესიზმრა ) ძალიან ლამაზი იყო მართლა )) დილით ვეღარ აღვიდგინე როგორი სახე ქონდა, მაგრამ მახსოვს გავოცდი, რადგან ორივეს ძალიან გვგავდა და კიდევ მახსოვს საოცარი თვალები ჰქონდა, ოღონდ ცისფერი არა, მუქი ფერის :)

რამდენიმე დღის წინ ეხოზე ვიყავი. 9 თვის მანძილზე 2 თუ 3 ვიზიტი არის უფასო, რასაც არ ვიცი ვინ (სახელმწიფო თუ თვითონ ქალთა კონსულტაცია) ჩუქნის მომავალ დედებს. ხოდა ჩემი ეხოც გამოდგა უფასო. იქ მისული დიდი სიხარულით, რომ ვნახავდი ჩემს პატარას, წამოვედი ნერვებმოშლილი და ძალიან გაბრაზებული. ის კაცი მუდოსავით ჩუმად იყო, არც არაფერი უთქვამს, არც ბავშვი მაჩვენა. იჯდა ისეთი სახით შემეშინდა არ მცემოს–მეთქი... ერთადერთი გავუბედე იქნებ სქესს ხედავთთქო, რაზეც უტეხად მიპასუხა: უფასო ეხო სქესს არ ამბობსო. მერე დააყოლა, თუ გინდა 5 ლარი მომეცი და გეტყვიო. ჯერ გავოცდი, მერე ისე გავბრაზდი....
ერთადერთი რაღაც ფურცელი გამატანა ჩემს ექიმთან, სადაც რამოდენიმე ზომა ეწერა.



მერე სახლში სანტიმეტრით ვამოწმებდი და დავადგინე, რომ ჩემს პატარას დღესდღეობით ამხელა თავი აქვს უკვე


:))
ჩემი ЧУДО :*

воскресенье, 20 февраля 2011 г.

ყოვლისმომცველი ადამიანები

საერთოდ დიდი ხანია დარწმუნებული ვარ იმაში, რომ ადამიანი ძალიან მრავალმხრივია. მასში ყველა თვისება, ცუდიც და კარგიც, თანაბრად დევს და მხოლოდ აღზრდა, გარემოება, შთაგონება განაპირობებს თუ რას გამოავლენს და როგორი იქნება იგი. ხშირად ამბობენ: ცუდმა გარემომ გააფუჭაო ან ცუდი ხალხის გარემოცვაში მოექცაო. ადამიანის დამორჩილება ნებსით თუ უნებლიეთ ხშირად ძალიან იოლია. ჩვენ თუთიყუშებივით ვიმეორებთ იმას, რასაც ვხედავთ.
მე პირადად ძალიან სუსტი ნებისყოფის ადამიანი ვარ. ჩემი ქმარი ამას სუსტ ფსიქოლოგიას ეძახის. მე კილოსაც კი იოლად ვიღებ საკმარისია 1 კვირა მაინც ვიცხოვრო სხვა კუთხის თუ ნაციის ადამიანებში.
მაშინ, როცა პირველად მოვხვდი მოსკოვში, მიამიტი, ქუთაისელი, პატარა გოგო, პირდაღებული ვუყურებდი ტუჩ, ცხვირ, წარბ და კიდევ რა არ გახვრეტილ რუსებს და ისეთი საშინელი სიტყვებით ვლანძღავდი.... მაგრამ გავიდა სულ ცოტა ხანი და მე ტუჩი გავიხვრიტე და ჩემი პირსინგი აბსოლუტურ ნორმალურობად მიმაჩნდა. ახლა, დღევანდელი დღის გადასახედიდან, მე გახსენებაც კი მიჭირს რა შეგნება მქონდა მაშინ. არა, გასაგებია რომ ეს არ არის რაღაც сверхистественное მოვლენა, უბრალოდ დღევანდელ მე–ს ხასიათში ეს არანაირად არ ჯდება. და ეს ყოველივე გამოიწვია იმან, რომ სხვადასხვა დროს მე ვიმყოფებოდი სხვადასხვა გარემოში და ჩემზე გავლენას ახდენდნენ აბსოლუტურად განსხვავებული ადამიანები.
საერთოდ, ფიქრის საფუძველზე, მივედი აზრამდე, რომ ხშირ შემთხვევაში ადამიანის ბოლომდე ამოცნობა შეუძლებელია (არ ვგულისხმობ მეუღლეებს, შვილებს. თუმცა, სიურპრიზებს ხანდახან ისინიც აწყობენ). იმდენი საიდუმლო ტვინის უჯრედი და რაღაც ნაწილაკები გვაქვს თავში, რომ ხანდახან ადამიანს თვითონვე უკვირს თავისი საქციელი.


დასკვნა რა არის?
ის საიდანაც ყველაფერი იწყება – აღზრდა უნდა იყოს სწორი. ადამიანი რომელიც გვიყვარს და გვინდა კარგი იყოს – უპირველესად შვილები, უმცროსი დები, ძმები.... უნდა ავღზარდოთ კარგად, სწორად. და ალბათ არც მუდმივი ჩიჩინის ტაქტიკა იქნება ურიგო.

შეძახილმა ხე გაახმოო – ეს გამახსენდა. იმდენი უნდა უმეორო თუ რა არის კარგი და რა ბოროტება, რომ ვერავითარმა ადამიანმა, გარემოებამ და გარემოცვამ ვერ შეუცვალოს აზრი და ვერ გადაუბრუნოს ტვინი.

среда, 9 февраля 2011 г.

ის, რისიც მეშინია

აზრი, რომელიც მინდა ამ პოსტში ჩავდო, ძალიან დიდი ხანია თავში მიტრიალებს. ამაზე ვფიქრობდი ჯერ კიდევ მანამ, სანამ გავთხოვდებოდი ან საერთოდ გავიცნობდი გიოს. მაშინ ვცხოვრობდი მოსკოვში, ვსწავლობდი, ვმუშაობდი და ბევრს ვფიქრობდი საკუთარ კარიერაზე, მომავალ ცხოვრებაზე. მაშინდელ ჩემს გეგმებში რასაკვირველია არ შედიოდა არც სიყვარული, მითუმეტეს არც გათხოვება და არც შვილი. მე ვფიქრობდი, რომ გათხოვება არის თავშესაფარი სუსტი ქალების, რომლებიც საკუთარი ძალებით ვერაფერს აღწევენ ცხოვრებაში და რაღაც ეტაპზე ირჩევენ ამოეფარონ მეუღლის ძლიერ მხარს. რათქმაუნდა ეს სისულელეა და ამას მალევე მივხვდი. სიყვარული პირიქით – სტიმულია, რომლის გარეშეც ალბათ აზრი არ აქვს არანაირ წინსვლებს კარიერაში, ზოგადად ცხოვრებაშიც, რადგან ერთხელაც თავს იგრძნობ მარტოსულად და ყველაფერი აზრს დაკარგავს. სულ სხვა მხარეს წავედი.
ამ ფიქრებისკენ მიბიძგა იმან, რაზეც ახლაც ხშირად ვფიქრობ. მთელი შეგნებული ცხოვრება მეშინია ჩამოუყალიბებელი ცხოვრების, აუსრულებელი სურვილების, განუხორციელებელი იდეების... მეშინია რომ ცხოვრება უცებ გაიფრენს... ერთ დღესაც ყოველდღიური პრობლემებით დატვირთული გამოვფხიზლდები და აღმოვაჩენ, რომ უკვე ასაკში ვარ და ვერაფერს მივაღწიე, არ შევდექი როგორც სრულყოფილი ადამიანი, ვერაფერს მივაღწიე საკუთარი შრომით და გადავყევი სახლის ლაგებას ან სადილების კეთებას.
ახლა მარტინ იდენს ვკითხულობ და ისე ნაცნობია ზოგიერთი განცდა, რომელსაც ის აღწერს. გრძნობს რომ რაღაც ძალა აქვს, რომ სხვებისგან განსხვავებულია, რომ ბევრად მეტი შეუძლია იყოს ვიდრე არის. ეს ჩემთვის ნაცნობია, რადგან დიდი ხანია ამაზე ვფიქრობ. მე ვიცი, რომ მე ბევრი რამე შემიძლია, ბევრის მიღწევა შემიძლია და არა ფულისთვის ან კარიერისთვის, არამედ იმისთვის, რომ ჩემი საკუთარი მე იყოს კმაყოფილი და გამუდმებით არ ვგრძნობდე სულის ფორიაქს.
მე ბევრჯერ მინახავს ქალი 40–50–60 წელს გადაშორებული, ჩემთვის პატივსაცემი, რადგან ცხოვრება გაატარა ისე, როგორც შეეფერება ნამდვილ დედას თუ ბებიას. ისინი საღამოობით, ყოველი საქმის შემდეგ უყურებენ გადაცემებს, ფილმებს, ცხოვრობენ სხვისი ცხოვრებით და გულის ტკივილით გრძნობენ რომ მათი სურვილები დარჩა წარსულში, მათ ცხოვრებაში აღარ მოხდება სასწაული და იგი დასრულდება ისე, როგორც მიმდინარეობდა ბევრი წლის განმავლობაში. მე ვუყურებ ამას და საშინლად არ მინდა ასეთი ვიყო 30–40 წლის შემდეგ.... მე მინდა ვიცხოვრო სრულყოფილი ცხოვრებით, ვიმოგზაურო იქ, სადაც მინდა, თავს ვგრძობდე კიდევ ერთხელ ვიტყვი სრულყოფილად, გამოლეულად, მშვიდად და ძალიან არ მინდა არასოდეს გამიჩნდეს გრძნობა, რომ ვერაფერი მოვასწარი.... რომ ტყუილად ვიცხოვრე...

четверг, 3 февраля 2011 г.

დედობრივი ინსტინქტის რაობა


რატომღაც ყოველთვის მეგონა, რომ დედობრივი ინსტინქტის რაობას ვიგრძნობდი მაშინვე, როგორც კი დავფეხმძიმდებოდი. რათქმაუნდა არ ვგულისხმობ იმას, რომ ბავშვი მიყვარს, მის ჯანმრთელობაზე გამუდმებით ვნერვიულობ და ა.შ. ვგულისხმობ... თავად არ ვიცი რას. იმას, რაზეც ბევრჯერ წამიკითხავს და გამიგონია, რომ ეს არის არაბუნებრივი რაღაც, რაც უნდა იგრძნო. ისე ვწუხვარ, რომ ამ რაღაცას ჯერ ვერ ვგრძნობ ან ვერ ვხვდები რომ ვგრძნობ.
სიმართლე გითხრათ, ბოლომდე ვერც ვაცნობიერებ რომ მე შვილი მეყოლება :) მრცხვენია ამ სიტყვების :) ადრე მემგონი წამიკითხავს, რომ ეს ყველაფერი ბავშვის დაბადებისთანავე გაივლის, რომ გაქრება ყველანაირი შიში, დაიბადება უზარმაზარი სიყვარული და დედობრივი ინსტინქტებიც თავს იჩენენ. სულმოუთქმელად ველოდები ამ დღეს...:*
მანამდე კი რა შემიძლია?
შეძლებისდაგვარად ვღზრდი ჩემს პაწაწუნა კაცუნას :)


ვუსმენ კარგ მუსიკას (ხანდახან ძალიან ჭკუამხიარულსაც, რაზეც ბავშვი რეაგირებს შესაბამისად :) თუმცა ჯერ ვერ მივხვდი მირტყამს თუ ცეკვავს :)); ხო, ბევრს ვკითხულობ, ვიკვებები სწორად და კარგი პროდუქტებით (მოხდა სასწაული, შემიყვარდა რძე:)); ვარ ძირითადად მშვიდად (თუმცა ყველა წვრილმანზე ვრეაგირებ ემოციურად და ბევრს ვტირი), ამ დღეებში ძალიან მინდა ვეზიარო...

ისე რამდენჯერ მიფიქრია, ჩემი შვილი რომ გაიზრდება, ნეტა ეს ბლოგი თუ იარსებებს საერთოდ? ასე 15–20წელიწადში...?
 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review