და რა უცნაურია რომ ჩვენ ყველა ასეთები ვიყავით. ხელში ვიძინებდით, იავნანას გვიმღეროდნენ, ვიღაც თავზე გვკოცნიდა და ზედმეტი სიყვარულით ეშინოდა ხელში არ გავეჭყლიტეთ.....)
9 თვე მუცლით უნდა ატარო, გულის ქვემოთ. გრძნობდე მის გულისცემას, ფეხების ბაკუნს, გული მიგდიოდეს მისი შიმშილისგან და წამდაუწუმ მუცელს ეფერებოდე მისი მოფერების და დანახვის სურვილით გაგიჟებული...... ეფერებოდე, ელაპარაკებოდე....
უნდა ჩაუნერგო სიყვარული და განუვითარო გემოვნება.
ამ ქვეყნად მოვლენილი პირველად შენ უნდა ჩაიკრა გულში, თავზე აიღო მთელი პასუხისმგებლობა და მერე თავს უნდა შემოევლო. დაივიწყო სიტყვა "მე" და აწი სულ თქვა "ჩვენ". მასთან ერთად თავიდან ისწავლო ცხოვრება, აიდგა ფეხი, ისწავლო ანბანი, ლექსები, არითმეტიკა..... არჩიო და თავი იმტვრიო მის პრობლემებზე, არ გეძინოს ღამე და გტკიოდეს მისი სატკივარი....
გვერდით ედგე მუდამ, უყურებდე მის ცხოვრებასთან ჭიდილს და და არც შეგწევდეს ძალა მარტო მიატოვო გაჭირვებაში, ტკივილში ან წუხილში.
მაგრამ, ერთ დღესაც აუცილებლად დადგება დღე, როცა მიხვდები, რომ აღარაა სიტყვა "ჩვენ" და არის მხოლოდ "ის", როცა მას უფლება ექნება საკუთარი არჩევანი გააკეთოს და მიუხედავად იმისა, რომ 9 თვე მუცლით ვატარეთ და მერე მთეელი დიდი ხანი ვზარდეთ და ვღზარდეთ, მის ცხოვრებაში დადგა დრო, როცა ის იქნება უკვე დამოუკიდებელი ადამიანი თავისი ცხოვრებით და თავისი თუნდაც ბედნიერებით, რომელიც ჩვენ უნდა გავიზიაროთ მხოლოდ.
მას აღარ დაჭირდება დედის რძე, არც მისი ახსნილი გაკვეთილი და არც არჩევანის გაკეთება იქნება მის მაგივრად საჭირო.
თავიდან დაიწყება ისტორია და მასში განმეორდება......
ის, ოდესღაც პატარა არსება დედის რძის სუნით კისერში, თვითონ გახდება დედა ან მამა......
2 коммент.:
ვაიმე ჯუნა რა ძალიან მაგარი პოსტიაააააააა. და სურათი უსაყვარლესი
მადლობა ნათია :)
Отправить комментарий